Hart gelucht

"Het is zeer wel denkbaar dat lezers zich hard afvragen wat er eigenlijk gebeurd is."

Ik copy en paste even vrijelijk van mijn eigen blog. "Wat deed ik dat Tana ertoe noopte (in april) mijn moraliteit in twijfel te trekken? Wat zei ze dat zo’n schop in mijn gebit was? Helaas, lezers, dat weten alleen Tana en ik, en dat gaat waarschijnlijk zo blijven. Niet alles is geschikt voor een blog"

Niet alles is geschikt voor een blog. Zeker waar. Maar veel van wat ik op de blog niet kwijt wil, omdat het door werkelijk iedereen gelezen kan worden, of omdat het de privacy van derden aantast, kan ik wel gewoon verbaal bij vrienden kwijt. En dingen die je hoog zitten kunnen juist dingen zijn die je niet aan werkelijk iedereens neus wil hangen.

Maar de kwestie Tana was anders. Het begon met dingen die ze voor mij verborgen wilde houden. Maar in een vriendschap is te veel geheimzinnigheid niet goed. Dus langzaam maar zeker kwam het verhaal er toch uit. Soms gedeeltelijk, soms erg eenzijdig belicht.

En deze halve geheimen leidden in april tot de heftige confrontatie. Een proces waarin wel ineens veel meer licht op de zaak werd geworpen. Dat verduidelijkte nogal, maar wel wat laat. En helaas liep het, zoals vermeld, in de hut vervolgens nog wat verder uit de hand. Tana had zo haar eigen interpretatie van de reden dat ik tijdens de skitocht nog zo'n grafhumeur had, en handelde overeenstemmig. En dat deed het conflict weer een grens opschuiven.

Weinig meer gemotiveerd haar geheimen koste wat het kost te bewaren, en desperaat op zoek naar een bondgenoot die zou helpen me zo snel mogelijk die situatie te ontvluchten, vertelde ik Helgard de kern van de zaak. Dat luchtte op! Voor conflictoplossing hielp het natuurlijk niet: Tana voelde zich onjuist bejegend. En de spijker op zijn kop; laten we wel wezen. Maar mijn persoonlijke opinie was dat ze haar recht van spreken wel kwijt was.

Verder was het lekker om later, per foon of mail, Nederlandse vrienden (al dan niet genetisch gerelateerd) wél ongecensureerd uit de doeken te doen wat er nou eigenlijk aan de hand was. Maar dat was het wel, qua mijn hart kunnen luchten.

Ook als je hartgrondig vindt dat mensen volkomen de boom in kunnen is het nog steeds niet juist in vertrouwen vertelde dingen maar links en rechts rond te bazuinen. Dus ik voelde me de afgelopen weken nog steeds flink klem zitten. Ik ben misschien wel mijn beste vriendin hier kwijtgeraakt! En ik voel me niet vrij mensen te vertellen waarom. En Tana gaat het zeker niet doen. Verder konkelt ze gewoon verder, wat duidelijke invloed op mijn leven heeft. Ik ga niet voor haar liegen, maar ik voel me nog steeds moreel verplicht dingen niet aan te snijden, of als anderen dingen aansnijden me op de vlakte te houden. En het is niet prettig. Ik voel me zo krampachtig! Ik wil helemaal niks verborgen houden voor mijn vrienden. Ik wil niet elk woord hoeven wegen. Ik neem aan dat de kramp ook duidelijk te lezen is in deze post: ik probeer wat ik kwijt wil met tegenzin en geweld in het keurslijf van de privacybescherming te wringen. Gadver!

Maar er gloorde hoop! Er zijn zo van die dingen die je voor veel mensen verborgen kan houden, maar niet voor je huisgenoot. En Tana's huisgenoot is Tjarda. Dus zij weet alles! Wat was dát lekker zeg, daar achter komen. Iemand waar je mee kan praten zonder jezelf te wurgen met zelfcensuur. Hoera!

En het werd nog beter. Ik schreef al dat ik het verdom om voor Tana te liegen. En Tjarda had me al verteld dat niet meer alles wat geheim was dat nog steeds is. En ik ben nog steeds op de hoogte genoeg om te weten dat dat ook niet meer te vermijden is: er is een limiet aan het formaat van wat nog te verbergen is. En het verborgene groeit. En toen, zomaar toen ik het niet verwachtte, stelde iemand ineens precies de juiste vragen. Het einde van de censuur is in zicht! Bring it on!