Dwangmatig genieten

Toen ik zondag wakker werd was het weer eigenlijk helemaal niet zulk slecht weer. Gauw, Helgard opbellen om te kijken of ze zin heeft in een eindje sjokken! En dat had ze. Tegen de tijd dat we klaar waren voor onder water was het helaas alweer rotweer, maar een kniesoor die daarop let. Op weg van Helgard naar Kvaløya liep er iemand op de weg. Het was Max! Een kerel die jaren voor NP had gewerkt, daarna vier jaar in een klooster had gezeten, en nu terug was. Ik wist dat hij had gesolliciteerd als chef van het Sverdrupstation, en dat hij vrijdag meer had moeten horen. Dus ik trapte op de rem en hoorde hem uit. Het bleek dat hij niks had gehoord, maar dat hij op weg was om een eindje te gaan sjokken. Nou, dat komt mooi uit! Twee Duitsers is beter dan één Duitser. Mee naar Kvaløya!

We waren niet van plan iets heel wilds te gaan doen, en de weersvoorspelling was dat het qua rotweer zou blijven bij waar we doorheen gereden waren. Dus Max had een niet heel waterdichte regenbroek aan , en Helgard en ik helemaal geen regenbroek. En zo togen we op weg. Door prachtig landschap, vanzelfsprekend! Dat mijns inziens beter tot zijn recht komt zo dan in lieflijk zonlicht.



Toen we een piek op gestekkerd waren, een stukje nog gevolgd door drie jonge, nieuwsgierige rendieren, besloten we met een omtrekkende beweging terug te lopen naar de auto. Met wat mazzel nog ergens wat beschuitting vindend voor wat koffie. Maar beschutting vonden we niet. Wel water! Veel water. Zompend van onder, stortend van de berg af, vallend van boven, in onze broeken trekkend en in onze schoenen lopend. We vroegen ons een beetje af waar we mee bezig waren. Maar ook weer niet! Het is erg mooi. En wat nat is droogt wel weer op.

Twee van de drie gefascineerde rendieren

De 1e top
Verzopen Max

Inposante waterval

Toen we na de vrij ruime boog toch weer bij de auto in de buurt kwamen moesten we nog één riviertje over. Ik sprong. De oever was zompig, maar ik kon daar met geen mogelijkheid natter van worden dan ik al was. Max volgde mijn voorbeeld. Helgard haalde het net niet, en wist daardoor de doorweektheidsindex tot ongekende hoogte op te schroeven. Gelukkig was Carsten thuis. Die werd vanuit de auto opgebeld om te zorgen dat er koffie klaar zou staan... en Max en ik kregen droge leenkleren. Mooi hoor. Van Troms genieten, en dan daarna knus bij de open haard in een trainingsbroek met AWI-sokken en een kop verse koffie bijkomen. Er wordt goed voor me gezorgd hier!