Antichrist

Er was een plan met bier bij Tjarda thuis. Maar Tjarda ging nog niet naar huis! En Rafael meldde plotsklaps dat hij een gast had, en deze naar de film wou. Of we mee wilden... Welke film?

De nieuwe von Trier!

Ik had er al wat over gelezen. Het klonk niet als mijn film, maar, een von Trier, daar moet je dan eigenlijk wel heen om zelf een oordeel te vellen. We gingen.

Wat een mooi begin. Zwart-wit, Händel, slow motion... en nodeloos expliciete sex, maar ach, dat vergeven we hem maar. Rouw, pijn en wanhoop achteloos aan de kant geschoven. En niet bij wijze van verlossing! Een klein kind dood, en de niet te bevatten pijn van de ouders.


Zo begon het stijlvol als document over rouw en schuldgevoel. En morele grenzen in de psychologie. Stel worstelt zich met ontstellend veel moeite door een afschuwelijke periode heen. En lijkt er aan de andere kant gehavend, maar levensvatbaar uit te komen. Prachtig! Maar dan slaat de waanzin toe. Bij regisseur en karakters. Waanzin die in een horrorfilm niet zou misstaan. Geweld dat in een horrorfilm niet zou misstaan. Alledrie zaten we bij herhaling knierpend op onze stoelen. Haneke doet ook aan heel naar geweld, maar hij laat het in elk geval niet zien. Von Trier zit er met de camera bovenop. Mijn stijl niet. Maar never a dull moment. En ik ben heel makkelijk te winnen met rouw, pijn, wanhoop symboliek. Nodeloze ellende! Mensen in moeilijkheden die het elkaar dan nog veel moeilijker gaan lopen maken.

Wat hij eigenlijk met die film wilde weet ik niet. Het begin is een mooie verkenning, en daarna wordt het goedkoop en over de top en uit de bocht. Een feministisch pamflet? Een misogyn pamflet? Een portret van een allesvernietigende naar buiten uitslaande pijn die niet binnen te houden is? De kracht van de self fulfilling prophecy? Zomaar een nachtmerrie? Maar het was wel intens. Gedrieën kwamen we daas de bioscoop uit rollen. We hadden heel hard een biertje nodig...

Foto's: ©2009 Zentropa Entertainments23 ApS