Klimmen, toch weer!

Buiten spelen! Ik ben er dol op. En wat ik dan buiten doe maakt me niet eens heel veel uit. En ik ben dol op leuke mensen dus ik pas mijn activiteiten wel aan aan het gezelschap. In het algemeen. Maar toch kriebelde er wat. Ik zag de laatste tijd rotswanden die mijn handen deden jeuken. Naar boven klimmen! Wil naar boven klimmen!

Rafael zat omhoog voor een klimpartner. De voor de hand liggende keus was natuurlijk zijn vriendin, maar recht vanuit het gips de klimschoentjes in te springen is vragen om moeilijkheden. En zo viel de keus op mij! Het goede aan mij is dat ik het één en ander aan klimgebieden in de omgeving wel geprobeerd heb, enige kijk heb op niet al te moeilijke routes, en nog niet of nauwelijks routes geleid heb in de open lucht. Rafael is een veel betere klimmer, maar met hoogtevrees, dus die vindt leiden eng, maar juist daarom moet hij het doen. En het mij laten doen is gevaarlijk! Dus als hij met mij op stap gaat komt hij uit bij eenvoudige routes, en móet hij wel omhoog. En zo ging het!

Bjørn en Laura hadden ook zin in klimmen, dus dat combineerden we. Rafael en ik zouden blijven slapen bij de klimwand. Laura leek dat ook wel wat, maar Bjørn wou terug naar huis. Zo togen we naar Brensholmen en zetten in stevige wind de tent op. Stevige wind? De voorspelling was zonnetje en strandweer! Maar de accuratesse van de voorspelling hier is niet zo best.

Met een gidsboekje verkenden we de boel. Maar waar we uitkwamen was bij de routes die ik al kende, omdat Audun natuurlijk al de voor de hand liggende beginnersroutes had uitgekozen om me kennis te laten maken met buitenklimmen. En na een lange tijd niet geklommen te hebben was het wel even een overwinning voor Rafael om zo'n wand op te hotsen! Maar vanzelfsprekend ging het allemaal toch goed, en bij de 2e route zat hij er alweer redelijk in.



Veel woests deden we niet. Allebei hadden we lang niet geklommen, en ik ben überhaupt nogal een beginner. Maar een beetje rond klimmen, van het uitzicht genieten, vorsende blikken werpen op mogelijk in de toekomst te navigeren routes, kijken naar hoe het wél moest (Bjørn en Laura waren toch gearriveerd, na flink wat weer-gerelateerde aarzeling) was al erg leuk. Verder stak ik nog het één en ander op van Rafael; mijn zwakke punt (één van de velen) is dat ik weinig routine heb in veiligheidsissues. Ik liet dat altijd aan Audun over, en dan leer je het zelf niet, en al had ik het wel van hem geleerd had ik nog ruim mogelijkheid om bij te leren. Audun staat niet erg bekend om zijn obsessie met veiligheid. Wat dat betreft kan ik me beter door Rafael laten bijscholen...

Bjørn in actie

Toen er wel heel ostentatief allerlei rotweer begon te naderen besloten we maar weer van die wand af te komen, en richting tent te gaan. Om de hoek waren Laura en Bjørn nog bezig; Laura was net bezig iets erg moeilijks op te geven, en Bjørn vroeg ons goedgemutst of wij ook wilden proberen. Nou nee! Als Laura het niet kan ga ik het niet eens proberen, en zeker niet als het begint te regenen. Rafael kon het niet weerstaan.


Na deze laatste heldendaad snelden we naar de kampeerplek. Ik hielp Laura even de tent opzetten, en daarna hadden we allemaal wel een biertje verdiend (behalve Bjørn dan, die nog moest rijden). Inmiddels had het hondeweer het schiereiland stevig in zijn greep, en we zaten heel knus in de tent, met de regen drummend op het dak. We besloten het koken ook maar in mijn voortent te doen. Onderwijl moesten we nog Bjørn uitzwaaien.


Na het eten was er nog ruim tijd voor gezwatel. En daarna bedtijd! Lekker pitten bij het geluid van regen en branding. En zeemeeuwen en bonte kraaien. Ik droomde helaas van distributiekaarten van Cribrostomoides crassimargo, maar zelfs dat kon de pret niet drukken.

De volgende dag regende het nog een beetje. We besloten het qua klimtechnisch maar een dag te noemen. Dus we namen de tijd met koffie en havermout, en braken daarna het kampement af. Weinig geklommen, maar wel een lekker dagje gekampeerd aan het strand met leuke mensen!