Gouw en Mordor

Helemaal toeval is het niet dat de term "dwangmatig genieten" vaak terugkomt op dit blog. En er wordt symmetrisch genoten: de eerdergenoemde Max de gevonden Duitser, die drie jaar in een Duits klooster zat, is dwangmatig aan het genieten van het begin van zijn verblijf hier, terwijl ik het einde consumeer. Tjarda de nieuwe glacioloog is ook ongeduldig de prachtige omgeving te verkennen. En dat combineert prima!

De weersvoorspelling was mooi voor vrijdag en zaterdag en pet voor zondag. Dus was het plan: na het werk ergens naartoe rijden, rugzakken op, naar een nabije geschikte kampeerplek hotsen, dan kalm aan doen met een biertje, en dan de dag erna een dagtocht maken. En aldus!

We kozen het eind van één van de wegen op Kvaløya. Ik zorgde ervoor dat tussen het de auto op een ogenschijnlijk goeie stek parkeren en aanbellen bij het dichtstbijzijnde huis nauwelijks anderhalve nanoseconde zat: ik verzin het niet allemaal zelf, Noren zijn ECHT heel arelaxed als het om parkeren gaat. Maar mijn tactiek werkte!

Bijzonder moeilijk doend klauterden we vanaf de auto met al onze reut in een richting die ons een zonnige kampeerplaats zou geven. En we vonden een idyllisch veldje naast een meer, met uitzicht op grimmige bergen en de zee! En dat relaxen en ouwehoeren met een biertje in je hand, belicht door de avondzon, dat ging ook helemaal goed. Heerlijk!

Max maakte nog wat avondpasta, en ik had koffie, en Tjarda had zelfgebakken cake, en het was een paashop-achtige overdaad waar we ons schaamteloos aan overgaven. Bovendien waren we allemaal nep-buitensporters: we vinden ik elkaars zielen, en die van de hele wereld, roeren even leuk als zwetend een berg op benen. We hadden dus een prima avond!

Het meertje waarnaast we kampeerden

AvondbomenBetoverend avondlicht rond middernacht

Goeie (zij het wat donkere) foto van de meestal nogal cameraschuwe Tjarda

Koffie en cake!
Max maakt avondpasta

De volgende morgen deden we rustig aan met uitslapen en twee koffierondes en warm ontbijt. Om uiteindelijk toch de boel in te pakken, over een veel veel handiger route terug te gaan naar de auto, alle bagage behalve wat nodig was voor een daghike in de achterklep te mikken, en koers te zetten naar Skamtinden. Das een ongenaakbare piek in een hele rij koude donkere rafelige bergtoppen...
Havregryt!

Een paar tientallen meters het pad op bedachten we dat we vergeten waren water te tanken. Gelukkig was Tjarda ook gevoelig voor water-issues! We maakten nog even een omweg langs een klein beekje. En toen konden we écht op weg.

Het lieve bospaadje werd een open landschap paadje. En een rotspaadje. En een nauwelijks zichtbaar spoor in een blokkenveld. En verdween. En Maar dook weer op bij de piek, die, zoals het een piek betaamt, van solide rots was. Daar bleek maar weer dat we geen echte Tromsøværinger zijn: ik wist wel dat het niet het slimste was wat ik ooit had gedaan, maar kon niet laten naar de uiterste top te klauteren. Max kwam tot bijna, en betreurde het alweer zowat. Tjarda was wijzer en beperkte zich tot de subtop. Als ik de hardste alpinist ben is het niveau niet bar hoog. Maar wat een landschap! Wat een uitzicht!


Twee poppetjes boven het gehucht rekvik

Waar het pad een bergpaadje werd

En waar het bergpaadje een blokkenveld werd

Oceaan met tegenlicht

Grimmige pieken aan de einderHier doe je het dan voor!

En hiervoor...

De terugweg was nog best een opgave. Tjarda doet mij tot vrijwel niets verbleken als het gaat om een historie van knieblessures. En is niet zo zeker op haar voeten. En dan zo'n piek weer af, das niet niks. Het ging niet snel. Vaak koos ze eieren voor haar geld en gebruikte zoveel mogelijk de glijden-op-je-kont tactiek. En zo kwamen we, uren later dan verwacht, toch bij de auto aan, recht van lijf en leden, maar Tjarda inmiddels niet meer helemaal beschaafd bedekt. Er is een grens aan wat een broek kan hebben. Maar het was een prachtdag geweest!

Zoek de Brit

Arctic hero tijdens pauze

Koffie op de terugweg

En afsluiten met obligate bloemetjes!