Laatste officiële werkdag

Ik heb een nieuw epithet: "science-bum". Dorthe kwam ermee. Er schijnen "ski-bums" te zijn, die een nomadisch bestaan leiden; ze volgen de sneeuw, en leven van baantjes als skileraar. En ik doe zoiets met wetenschap. Al is het seizonale aspect wat minder geprononceerd.

Eén verschil tussen de ski-bums en science-bums is: informatieoverdracht! Als je na twee jaar van je af wetenschapperen weer vertrekt is het belangrijk dat je werk voortgezet kan worden; hetzij door je achtegebleven collega's, hetzij door jezelf, maar dan op afstand. En de boel goed documenteren is dan essentieel.

De essentie van twee jaar werk: een doos met microslides!

Mijn forams gaan naar Steffen en Patrycja. Het zijn er zo 10.000. En dan boeit het nogal dat ze goed terug te vinden zijn. Dus ik nam alle monsters nog eens door, met de tabellen met taxonomische gegevens. En helemaal onambigu was het nog niet. Zeker in het begin heroverweeg je je beslissingen nogal eens... en met terugkijken naar hoe het zoal zat beschadig je het één en ander weer, dus het wordt steeds lastiger er nog chocola van te maken. Maar het is gelukt! Ik heb al mijn forams aan Patrycja overgedragen, op mijn op één na laatste officiële werkdag. Nu is het aan Steffen en Patii om van alle soorten foto's te maken. En die in een online encyclopedie te zetten.

En de documentatie

En zo was alleen de laatste officiële dag nog over. Ik dacht dat ik zou praten met Lindsay, van de universiteit, over multivariate statistiek, maar het liep anders. Ze belde me uit de lunch. Maar nauwelijks verenigd werd het plan omgegooid; zomaar ineens hadden we twee eminente foram-dames op bezoek; één uit Moskou en één uit Murmansk. En we zouden "even" bij elkaar komen om over formas te praten. Allemaal, dus ook Lindsay en ik. Maar eerst moesten de gasten lunchen. Dus het liep tegen half drie dat we konden beginnen. Dat gaf mij de kans even een powerpointje in elkaar te draaien (kan iemand de volgende keer zijn of haar gasten aankondigen?). En met een populatie van 2 concludeer ik dat Russen lang van stof zijn. En Polen ook; Patii zou een kwartiertje praten, maar dat werd ook aanzienlijk meer. En de dame uit Murmansk sprak nauwelijks Engels, dus haar 30 slides zeer gedetailleerde presentatie moest ter plekke door de Moscovische dame vertaald worden. Daar gaat het niet rapper van.

Om kwart over zes kwamen we nog es volkomen daas die zaal uit rollen. geen tijd en/of energie meer voor multivariate statistiek... dat moet later nog maar es. Rare laatste werkdag zo... ik stuurde nog even een bijgewerkte datafile naar Lindsay, en fietste toen naar Skarven,
om met de dames nog een biertje en een bord visstoofpot te doen. Maar goed. Dat ik nu officieel werkloos ben wil niet zeggen dat ik niet meer op NP kom. Zoals vandaag, 1 juli; niet te onderscheiden van een gewone werkdag...

Vallei

Rafael heeft een touw. En setjes. En meer van dat. Dat is nodig voor buitenklimmen! Ik heb alleen zooi voor binnenklimmen. Geen toeval dat ik altijd met Audun de hort op was, of anders met Laura, of Kirsty en Elvar. Even afgezien van dat ik dus tot zaterdag nog niet buiten routes had geleid.

Onderweg van Ersfjord naar Blåmanvika reden we nog langs het strand, waar twee heel tevreden verharende rendieren siësta lagen te houden

Maar goed. Tjarda heeft alleen schoenen. En Max heeft helemaal niets. Dus eenmaal gevieren was klimmen geen optie meer. En ik moest zondagavond Helgard van de luchthaven plukken, dus we hadden niet eindeloos tijd. Dus bij het ontbijt, in stralend weer, besloten we een rustig wandelingetje te doen. De vallei naast Store Bllåman. Ik was er al es met Floor ingegaan, maar we waren niet tot het eind gekomen. Nu gingen we wel all the way.

Ontbijt in Ersfjord

Max raadpleegt nog even de kaart

Het was prachtweer. Het is een prachtvallei. We zijn een uiterst aangenaam viertal, als ik mij zo onbescheiden uit mag drukken. Dus het was een prachtzondag!


The usual suspects: Tjarda en Rafael

...en Max (met prachthoed!)

We konden het natuurlijk niet laten: een rotsblok, daar moeten we op

Dit was nog een wat betekenisvolle set bergpieken: ongeveer een week geleden waren hier nog twee jongen kerels verongelukt

En bij het meertje wat bomen. Niks aan de hand. Heerlijk!

Rafael en het klimvuur

Wat mannen zoals niet teweeg kunnen brengen. Verlangen bijvoorbeeld! Naar klimmen. Om maar wat te noemen. Van Rafael hadden we (Tjarda en ik) al vastgesteld dat het de ideale man is, dus die brengt vast nog veel meer teweeg, maar nu gaat het even over de drang tot klimmen die hij opwekt, in ieder geval in ons, en in Max. Die drang had hij zelf al in ruime mate, en er kwam een weekend met mooi weer aan, dus een plan met klimmen en een tentovernachting en dergelijke was snel gemaakt. Max moest eerst verhuizen, dus gedrieën togen we naar Ersfjord, een van de standaard klimgebieden hier, en ook erg geschikt voor kamperen.

Op een prachtplek zetten we een tentje op. Die van Rafael, deze keer. In al het Hilleberg-geweld raakt zijn Tatonka soms wat overschreeuwd. Maar niet vandaag! En na ook nog wat boterhammen togen we op weg naar Sjarmørveggen; zo'n beetje dé plek voor beginnende klimmers, en ook dé muur in Ersfjord die altijd de blog haalt.

Onze kampeerplek! Het is stiekem een foto van de volgende dag. En zodra Max arriveerde werd er toch nog geHillebergd.

Rafael moest weer leiden. En Sjarmørveggen is moeilijker dan de graden die in de gids staan doen vermoeden. Dus het ging met moeite. Maar natuurlijk ging het wel! Ondanks al het gevloek en geklaag (altijd over zichzelf) komt hij er altijd. En zijn volhardendheid inspireert. Ik ging ook een route leiden! En dat ging verbazend goed. Het psychologische effect is sterk. En ik ben niet zo'n goeie klimmer; Rafael kan, als hij zijn hoogtevrees uitzet, de moeilijkste routes klimmen, maar mét hoogtevrees gaat het ene stuk lastiger. En bij mij is dat verschil een stuk kleiner, maar ik kan er gewoon weinig van. Maar het ging goed!

Epische foto van een wereldveroverende Rafael tegen een dreigende lucht

Zie het touw: ik leid hier!

Zekeren kan ook liggend...

Tjarda, die in haar hele leven nog maar een keer of vijf geklommen had, ging ook naar boven, en wel met verbluffende souplesse. Maar bij het bedwingen van de tweede route moesten we halverwege afbreken. Max kwam eraan! Die moest welkom geheten worden.

Rafael doet nog wat woests onder een overhang

En zo volgde nog een avond van mooi uitzicht, lekker eten, goed gezelschap en een welverdiend biertje. We genoten dergelijks ook nog even met de buren; dat waren twee dames die we eerder die dag langs hadden zien komen, en Kari (een goddelijk klimmende foram-AIO) die zich daarbij aangesloten had. Het bier leidde nog bijna tot religieuze discussies; uit afvalcompactie-overwegingen plette ik mijn lege bierblikje. Max volgde mijn voorbeeld, althans; was dat van plan, maar het effect was niet helemaal geslaagd te noemen. Ik kon het niet laten en zei dat die rare monnik er niets van bakte. Zijn bescheiden commentaar: "...bier in flesjes..."

Avondeten koken in de rook van ene heus kampvuurtje

Hoort er ook bij: de afwas

Ik besloot die nacht buiten te slapen. Ik hou daar wel van! Helaas deden de muggen dat ook. En tot mijn verbazing was het zelfs in mijn ondergoed te warm om helemaal in mijn slaapzak te kruipen en de muggen dergelijkerwijs hun midnight snack te ontnemen. Dus om een uur of vijf zocht ik politiek asiel in Max' tent. Daar was het goed toeven, en zo eindigde mijn dag. Een goede!

Dit moet iets van drie uur 's nachts zijn, als ik het nog niet opgegeven heb met buitenslapen, maar wel met kleren aan hebben

Champagne

Meer publicaties dan verjaardagen. Voor mij toekomstmuziek! Voor sommigen al een gegeven.
We hadden de jaarlijkse Polarklima barbecue, dit keer bij Nalan (voor de micropallers dus op herhaling), en deze keer was er wat speciaals te vieren.

Er is vanalles gaande in NP. We kregen ineens 22 miljoen NOK van de regering, en hebben daarvan een onderzoekscentrum voor IJs en Klimaat opgericht. Nalan, die tot zover hoofd was van de polarklima groep, is nu daar de baas van. Waarop een nieuwe polarklima baas nodig was. Enter Johan; een nieuwe, atmosferische Zweed. En deze Johan, waarvan ik tot zover alleen wist dat hij goed is in dansen, grappen maken en flauw doen, heeft die baan verdiend met kwaliteiten die tot zover voor mij verborgen waren gebleven: hij begeleidt enorm veel studenten, AIO's en postdocs, en daar schijnt hij erg goed in te zijn, en in verband daarmee publiceert hij zich ook helemaal klem. En nu was de dag aangebroken dat hij 101 publicaties op zijn naam kon zetten. Champagne!

Max schenkt de champagne in ter ere van Johan die achter hem staat. Achter Johan nog Daqing van the Climate and Cryosphere Office, en om Max heen drie foram dames.

Mooi zoekplaatje: wie kijkt waarheen? Johan kijkt naar Laura, maar zij kijkt in de verte, en ik kijk met genegenheid naar Dorthe die naar Nalan (die de foto nam) aan het lachen is. Of kijkt Laura wel naar Johan, en kijkt Dorthe naar Max, die nog net met zijn kin op de foto staat?

En natuurlijk was er ook alle gebruikelijke BBQ-parafernalia. Zo ook koffie na al het gegrill. En na de koffie smeerde ik hem. Er was nog meer te vieren die dag!

Heli, een van onze Finse schonen, had die dag haar proefschrift ingeleverd. En ook zij meende dat te moeten onderstrepen met een barbecue. En dat vond ik belangrijk genoeg om er mijn laatste polarklima barbacue voor af te breken! Heli woont in the middle of nowhere, en een nowhere in een hele andere richting dan waar Nalan woont, dus dat ging nog wel een uur fietsen worden voor ik daar was.

En een uur was het! Ik trof een erg blij ogende Heli aan. En nog een stuk of 7 feestgangers. Een stuk kalmere bedoening, want terwijl ik op weg was naar Heli kwam bij Nalan de sterke drank op tafel, met alle gevolgen van dien, en bij Heli waren nauwelijks mensen die niet óf nog zeker een half uur naar huis moesten fietsen, óf zwanger waren. Maar gezellig was het! En goed om een glas zelfgestookte kruipbramenvodka te drinken met een verse bijna-doctor.

Rond middernacht fietsten de laatsten der Mohikanen, te weten Audun, Ingeborg en ik (hoog percentage Noren!) naar huis, en daarmee was het een fietsrijke dag geweest, maar belangrijker nog, een met vele mijlpalen!

Als een nachtkaars

Flakkerend kaarslicht dat de weg wijst in het duister. Een fraai verschijnsel! Veel deuren hier in Tromsø worden in de mørketid geaccentueerd met van die grote kaarsen in een bak. Ik had er ook een voor de deur gezet, voor als ik in de winter gasten heb. Ziet er verwelkomend uit.

De seizoenen trekken voorbij, de sneeuw smelt, de doorlopende nacht wordt een doorlopende dag, maar sommige dingen blijven hetzelfde. De kaars stond er nog. En zowaar, hij kreeg een andere functie. Een die ik niet aan had zien komen. Meeuwenvoedsel!

Ik had al gezien dat er rare afdrukken in het kaarsvet zaten, maar had daar verder niet veel aandacht aan besteed. Maar ik vond steeds vaker de kaars uit de bak op de stoep. En hij werd steeds kleiner. De meeuwe trekken hem uit zijn omhulsel en eten hem op! Wat een rare beesten.

Zodra de meeuwen door hebben dat er iemand pal achter de deur staat smeren ze hem. Ik heb dus geen foto weten te maken van de meeuwen in volle gastronomische actie. Maar hier wel twee meeuwen op de stoep, en op het randje nog het afgekloven stukje kaars! rare boel.

Bijna niets van over...

Antichrist

Er was een plan met bier bij Tjarda thuis. Maar Tjarda ging nog niet naar huis! En Rafael meldde plotsklaps dat hij een gast had, en deze naar de film wou. Of we mee wilden... Welke film?

De nieuwe von Trier!

Ik had er al wat over gelezen. Het klonk niet als mijn film, maar, een von Trier, daar moet je dan eigenlijk wel heen om zelf een oordeel te vellen. We gingen.

Wat een mooi begin. Zwart-wit, Händel, slow motion... en nodeloos expliciete sex, maar ach, dat vergeven we hem maar. Rouw, pijn en wanhoop achteloos aan de kant geschoven. En niet bij wijze van verlossing! Een klein kind dood, en de niet te bevatten pijn van de ouders.


Zo begon het stijlvol als document over rouw en schuldgevoel. En morele grenzen in de psychologie. Stel worstelt zich met ontstellend veel moeite door een afschuwelijke periode heen. En lijkt er aan de andere kant gehavend, maar levensvatbaar uit te komen. Prachtig! Maar dan slaat de waanzin toe. Bij regisseur en karakters. Waanzin die in een horrorfilm niet zou misstaan. Geweld dat in een horrorfilm niet zou misstaan. Alledrie zaten we bij herhaling knierpend op onze stoelen. Haneke doet ook aan heel naar geweld, maar hij laat het in elk geval niet zien. Von Trier zit er met de camera bovenop. Mijn stijl niet. Maar never a dull moment. En ik ben heel makkelijk te winnen met rouw, pijn, wanhoop symboliek. Nodeloze ellende! Mensen in moeilijkheden die het elkaar dan nog veel moeilijker gaan lopen maken.

Wat hij eigenlijk met die film wilde weet ik niet. Het begin is een mooie verkenning, en daarna wordt het goedkoop en over de top en uit de bocht. Een feministisch pamflet? Een misogyn pamflet? Een portret van een allesvernietigende naar buiten uitslaande pijn die niet binnen te houden is? De kracht van de self fulfilling prophecy? Zomaar een nachtmerrie? Maar het was wel intens. Gedrieën kwamen we daas de bioscoop uit rollen. We hadden heel hard een biertje nodig...

Foto's: ©2009 Zentropa Entertainments23 ApS

Exclusieve film

Men neme film. En naargeestige IJslandse stemmingen! En vrienden. Wat heb je dan? Iets heel goeds! Misschien wel een filmavondje bij Elvar en Kirsty thuis. Elvar de IJslander is niet alleen fotograaf, maar ook filmmaker. En ik had al vaak aan zijn kop gezeurd dat ik zijn maaksels graag es zou zien. Maar het gebeurde steeds niet! Ik voelde me al onwaardig. Je zou toch zeggen dat een filmmaker graag pronkt met zijn creaties.

Laatst sprak ik Kirsty toevallig, en het onderwerp kwam langs. Kirsty verzekerde me dat Elvar inderdaad graag zijn films vertoont, maar dan als goede gastheer ook diner wil aanbieden, en wat er zoal bij een vertoning kan horen, maar dat het dan veel sociaal geregel wordt, en zijn verlegenheid dan de overhand neemt. Maar nu zou zij het wel regelen! Mooi dat, van die lui die elkaar aanvullen.

En zo kwam het ervan! Er kwamen nog drie dames. Er was pizza en salade en knoflookbrood en chocolademuffins met vanille-ijs. Geweldig! Maar het ging om de films. Het is niet eenvoudig naam te maken als filmmaker, en Elvars oeuvre is dan ook nog niet groot. Ik hoop van harte dat dat nog verandert. Maar nu zouden we slechts twee films zien, met een gecombineerde duur van 12 minuten.

We begonnen met "the cookie". Een parodie op Russisch roulette. En een parodie op het genre met duistere types in duistere kamers met kringelende rookwolkjes en wantrouwig machismo. Voor wie het geduld heeft de site te bekijken (aanrader!): die vent op foto nr. 9 is Elvar zelf.

En dan, slechts 5 minuten lang, maar prijswinnend, en terecht; "Ragnarök"! Een mooie apocalyptische film. Deed me denken aan "on the beach" (het boek dan; de film heb ik niet gezien). Beide films zagen we twee keer; eerst blank, en daarna met een introductie door Elvar zelf. Bij the Cookie was die introductie wel vrij noodzakelijk want we snapten hem niet helemaal, al was de sfeer onmiskenbaar. En Ragnarök spreekt voor zich. Met Elvars uitleg krijg je een paar details mee die je anders mist, maar desondanks staat de film als een huis. Sjiek hoor, dergelijke doomscenario's op een presenteerblaadje aangeboden krijgen, ingeleid door de maker zelf! Ik was al bang dat het er niet meer van ging komen voor mijn vertrek, maar gelukkig was dat ongegrond. Ik prijs mij gelukkig!

Ik kom uit Gelderland!

In Nederland kan je die kreet vaak gebruiken. Om je wereldvreemde naïviteit glashard te bewijzen, bijvoorbeeld. Al hadden we op de VU op een gegeven moment zo veel lui uit (uiteenlopende uithoeken van) Gelderland dat het niet meer werkte. "Ik kom uit Gelderland! Daar doen we dat soort dingen niet." Alleen overtuigend als je de enige Gelder bent.

Hier werk het niet. Niemand heeft ooit van Gelderland gehoord! En wie dat wel heeft weet er teveel vanaf. Ik probeerde het es jegens een Nederlandse biologe. Haar antwoord was "Ik kom van Goeree-Overflakkee!" Heb daar maar es van terug. Ik dacht het niet.

Wat nog wel werkt is "I'm from the bible belt!" Geen hond weet dat Nederland er een heeft, maar iedereen kan zich er onmiddellijk een beeld bij vormen. En hij stond ik de krant! Overzichtskaartje van de grootste partijen in alle gemeenten. Het geel van CU-SGP tekent zich prachtig af in de bekende zuidwest-noordoost lopende strook. Nijkerk is CDA-groen, maar omringd door niet minder dan drie gele gemeenten: Putten, Barneveld, en Bunschoten-Spakenburg. Alleen D66-Amersfoort houdt in die regio het hoofd koel. De zwartekousengordel, het Nederland dat geen buitenlander kent!

Voorpagina van de internationale editie van het NRC, op maandag 8 juni

Klimmen, toch weer!

Buiten spelen! Ik ben er dol op. En wat ik dan buiten doe maakt me niet eens heel veel uit. En ik ben dol op leuke mensen dus ik pas mijn activiteiten wel aan aan het gezelschap. In het algemeen. Maar toch kriebelde er wat. Ik zag de laatste tijd rotswanden die mijn handen deden jeuken. Naar boven klimmen! Wil naar boven klimmen!

Rafael zat omhoog voor een klimpartner. De voor de hand liggende keus was natuurlijk zijn vriendin, maar recht vanuit het gips de klimschoentjes in te springen is vragen om moeilijkheden. En zo viel de keus op mij! Het goede aan mij is dat ik het één en ander aan klimgebieden in de omgeving wel geprobeerd heb, enige kijk heb op niet al te moeilijke routes, en nog niet of nauwelijks routes geleid heb in de open lucht. Rafael is een veel betere klimmer, maar met hoogtevrees, dus die vindt leiden eng, maar juist daarom moet hij het doen. En het mij laten doen is gevaarlijk! Dus als hij met mij op stap gaat komt hij uit bij eenvoudige routes, en móet hij wel omhoog. En zo ging het!

Bjørn en Laura hadden ook zin in klimmen, dus dat combineerden we. Rafael en ik zouden blijven slapen bij de klimwand. Laura leek dat ook wel wat, maar Bjørn wou terug naar huis. Zo togen we naar Brensholmen en zetten in stevige wind de tent op. Stevige wind? De voorspelling was zonnetje en strandweer! Maar de accuratesse van de voorspelling hier is niet zo best.

Met een gidsboekje verkenden we de boel. Maar waar we uitkwamen was bij de routes die ik al kende, omdat Audun natuurlijk al de voor de hand liggende beginnersroutes had uitgekozen om me kennis te laten maken met buitenklimmen. En na een lange tijd niet geklommen te hebben was het wel even een overwinning voor Rafael om zo'n wand op te hotsen! Maar vanzelfsprekend ging het allemaal toch goed, en bij de 2e route zat hij er alweer redelijk in.



Veel woests deden we niet. Allebei hadden we lang niet geklommen, en ik ben überhaupt nogal een beginner. Maar een beetje rond klimmen, van het uitzicht genieten, vorsende blikken werpen op mogelijk in de toekomst te navigeren routes, kijken naar hoe het wél moest (Bjørn en Laura waren toch gearriveerd, na flink wat weer-gerelateerde aarzeling) was al erg leuk. Verder stak ik nog het één en ander op van Rafael; mijn zwakke punt (één van de velen) is dat ik weinig routine heb in veiligheidsissues. Ik liet dat altijd aan Audun over, en dan leer je het zelf niet, en al had ik het wel van hem geleerd had ik nog ruim mogelijkheid om bij te leren. Audun staat niet erg bekend om zijn obsessie met veiligheid. Wat dat betreft kan ik me beter door Rafael laten bijscholen...

Bjørn in actie

Toen er wel heel ostentatief allerlei rotweer begon te naderen besloten we maar weer van die wand af te komen, en richting tent te gaan. Om de hoek waren Laura en Bjørn nog bezig; Laura was net bezig iets erg moeilijks op te geven, en Bjørn vroeg ons goedgemutst of wij ook wilden proberen. Nou nee! Als Laura het niet kan ga ik het niet eens proberen, en zeker niet als het begint te regenen. Rafael kon het niet weerstaan.


Na deze laatste heldendaad snelden we naar de kampeerplek. Ik hielp Laura even de tent opzetten, en daarna hadden we allemaal wel een biertje verdiend (behalve Bjørn dan, die nog moest rijden). Inmiddels had het hondeweer het schiereiland stevig in zijn greep, en we zaten heel knus in de tent, met de regen drummend op het dak. We besloten het koken ook maar in mijn voortent te doen. Onderwijl moesten we nog Bjørn uitzwaaien.


Na het eten was er nog ruim tijd voor gezwatel. En daarna bedtijd! Lekker pitten bij het geluid van regen en branding. En zeemeeuwen en bonte kraaien. Ik droomde helaas van distributiekaarten van Cribrostomoides crassimargo, maar zelfs dat kon de pret niet drukken.

De volgende dag regende het nog een beetje. We besloten het qua klimtechnisch maar een dag te noemen. Dus we namen de tijd met koffie en havermout, en braken daarna het kampement af. Weinig geklommen, maar wel een lekker dagje gekampeerd aan het strand met leuke mensen!

Project BBQ

Barbecue, dat is toch zoiets met rare lui die bierdrinkend en al wat dubieuze brokken voedsel op een grill gooien, en ongeorganiseerd in het rond staan, miraculeuzerwijs een papieren bordje met een gloeiendheet stuk verschroeid vlees, een vieze fles ketchup, en een blikje bier in hun handen balanceren, en uiteindelijk wankelend van de goedkope worst-en-biervergiftiging weer huiswaarts keren? Nee! Dat is het niet. Niet hier.

Er was laatst al een BBQ bij Jack thuis, en dat kwam neer op een goed georganiseerde campagne van Jack die geroutineerd en kundig al het eten, waarvan vrij veel met hippie-credibility, in één keer door grillde, en het resultaat keurig binnen aan gedekte tafel geserveerd werd. Nou ja! Gelukkig werd dat nog wel rommelig op andere wijzen.

De project-barbecue, of het teambuildingsuitje, of wat is het, bij Nalan was ook al zo beschaafd. Eén keer per jaar komen we met alle foram- en diatomee- zifters bij elkaar voor bier en barbecue, en deze keer moest het bij Nalan. Weer veel pakketjes met vis en groente, en exquise gerechten op tafel in de eetkamer! Maar wel gezellig. En het is mijn laatste...

Dorthe, Lindsay, Patrycia en Katrine. En aardbeientaart...

Babes on a roll

Een mysterieus Tromsøs fenomeen! Twee vastberaden dames die bij mooi weer een kerel afzonderen en hem mee nemen een berg op. Wat zit daarachter?
Niks, eigenlijk. Maar je moet het een beetje weten te brengen. De derde keer in korte tijd dat ik met Tjarda en een vent een hort op ging. Prima gewoonte! Carsten en Max hadden we al gehad; nou was het tijd voor Rafael. Té mooi weer om de hele dag binnen te zitten! En we kozen een route in de zon, met een riviertje ernaast. Prachtig. Natuurlijk!

Er stond een pad op de kaart! Ik geloof niet dat het er was. Maar klauteren is leuker dan over een pad lopen.

Het riviertje bleek een hele rij watervallen! Mooi hoor.


Rafael heeft razende hoogtevrees, maar tijgerend komt hij toch bij alle nare randjes.

Meer geklauter!

Tjarda wilde met haar gare knieën niet naar het topje, maar Rafael en ik wel. En daar was het mooi! Een ongenaakbaar meer...

En een ongenaakbare heer!

Ongenaakbare dame

Mosjes! Altijd fotogeniek. Zet de lezers naar je hand met een afsluitende plant. Hoewel, vallen deze wel in het rijk der planten? Of is het schimmels?