Zware kost voor donkere dagen

Algemene ontwikkeling. Je kan er niet genoeg van hebben. En ik heb nog láng niet genoeg! Maar als ik es in de gelegenheid ben mag ik de grenzen ervan (mijn eigen, dus) graag ietsje opschuiven met klassiekers. Had me in de zomer vergrepen aan Goethe, Mann en Capote (raar rijtje, misschien). Dat leverde fink wat suïcidale Duitsers op. Capote vond ik tot zover niks; ik las Breakfast at Tiffany’s (of eigenlijk: frokost på Tiffany) en dat bleek niet mijn ding. Die Leiden des Jungen Werthers (of eigenlijk: the sorrows of young Werther) was leuk om te lezen, maar het verbaasde me wat dat hij daar zo groot mee was geworden. Zonder historische context is het ongeveer net zulk gezwatel als wat Rhijnvis Feith zoal uitkraamt. Was Mann beter. Die begon zijn carriëre ongeveer net zo pathetisch, maar daar las ik ook latere verhalen van, met Death in Venice als einde. Hij schrijft interessante dingen over hoe je in vredesnaam moet leven als je de leidraad van je voorouders, het christendom, kwijtgeraakt bent. Niet dat hij met een antwoord komt... maar daar gaat het niet om.

En na dit opwarmertje met romantische Duitsers leek me de tijd gekomen om het es wat zwaarder te zoeken. Tijd voor filosofen! Nietzsche, Schopenhauer! Zo begon ik aan on the suffering of the world (durf dat soort ouwe, zware kost nog niet in het Duits te kopen) en was meteen verkocht. Wat een lekkere eigengereide zwartkijker is dat! Beetje jammer van zijn kijk op vrouwen, maar wat wil je, in die tijd. Nooit gedacht dat Schopenhauer hilarisch kon zijn. Maar het kan. Mooie commentaren op “people who would like to know everything but who refuse to learn anything”. Heerlijk zwart kort door de bocht “all the cruelty and torment which which the world is full is merely a commentary on the affirmation of the will to live”. Het gelijkstellen van leven van kunst aan hoererij. Geweldig! Opera moet er ook aan geloven. En zelfs het lezen van boeken. Alles is ruk, pet en verwerpelijk! Hoera!

Als een boek zó begint ben ik natuurlijk meteen verkocht.

En Nietzsche wacht. In het Duits! Ik kocht hem in het Engels, maar Helgard had een Duitse versie liggen, en volgens mij kan ik het hebben. En Duits is zo’n tiefend mooie taal om zware dingen in te zeggen.

Maar om een overdosis Duitse zwaarte te voorkomen gooi ik er eerst even een klodder Ibsen tussendoor. Ik woon tenslotte in Noorwegen, en Noorwegen ademt Ibsen. Ik las al een paar stukken in vertaling, en ik had Viking en consorten als es De vrouw van de Zee (fruen fra havet) zien spelen, maar het is inmiddels tijd voor het echie. Ik had laatst al vijanden gemaakt door tegen twee Noren te vertellen dat Ibsen eigenlijk in het Deens schreef, en dat ze zo boos keken geeft eigenlijk al aan dat er een kern van waarheid in zat, maar veel geeft dat niet. Noors, Deens; op schrift maakt het niet zo heel veel uit. En Ibsen zit er zo ongeveer tussenin. En Audun was zo vriendelijk me op Ibsen.net te wijzen. Daar kan je de kerel zijn complete werk gewoon downloaden! Voor naks! Hoe maakt men Nederlanders blij. Ik ben begonnen aan Hedda Gabler. Niet heel makkelijk om door dat ouwe Noors heen te graven maar ik kom er wel. Op de bank pulken in de Noorse ziel! I like.

Ik ben klaar voor mørketid. Ik heb zat te lezen!