Rijles: verbreed je horizon

Een L achterop de auto is verplicht. Ik plakte er ook maar een op de neus... voor de zekerheid. Het was tijd voor mijn 1^e rijles van Elvar de IJslandse fotograaf! Hij reed eerst naar een veilige parkeerplaats, alwaar we van stoel ruilden.

Eerst gaf hij een kort theoriecollege. En kwam met hele andere aanwijzingen dan Robert, mijn gebruikelijke (en professionele) instructeur. En het stomme is; wat Elvar zegt klinkt veel logischer. In ieder geval, ik heb eerst wat oefenrondjes gereden in Elvar stijl. En toen dat ergens op leek gingen we op weg naar het postkantoor. Alwaar bleek dat Elvar iets wat hij daarvoor nodig had niet bij zich had, dus het was voor nop, maar zo had ik wel mooi geparkeerd, en moest ik stekend omdraaien en weer terugrijden. Nuttig!

Overigens wel een debuut; Robert laat het aan mij over om op de snelheidslimiet te letten, en die auto kan alles wat ik in mijn hoofd haal wel aan. Maar Elvar heeft een stationwagon (ook een Volkswagen, net als die bak van Dierk), en die dingen zijn wat langer, en dus wat gevoeliger voor verkeersdrempels. Wat me mijn eerste aanmaning tot rustig aan doen opleverde. Ik reed 30! Maar hij had wel gelijk.

De verkeersdrempelde weg leidde terug naar NP. Wat meteen mijn 1^e roje stoplichtervaring opleverde (tijdens rijles passeren we er altijd eigenlijk maar één, en die is alleen rood als er een voetganger op het knopje heeft gedrukt, en dat is zelden het geval). Ging top! Motor sloeg niet af. Ik leer het wel.

Van weeromstuit liet ik de motor weer links en rechts afslaan bij de 1^e officiële rijles erna. Maar dat moet maar. Je kan het beter met alle ups en downs in allerlei auto’s leren dan soepeltjes in één, waardoor je eigenlijk maar een rijbewijs hebt voor alleen díe auto.

En in dat kader sprak ik ook af met Audun, om zijn auto te proberen. Dat ging even heel wat anders worden. Voor wie er verstand van heeft: een Toyota 4runner, uit, naar ik meen, ’93. (Voor de vrouwen: een witte.) Een dieselslurpend monster. Hij liet me flink oefenen op koppelen met gevoel. Zet die bak onderaan een heuvel, en rij er tegenop, en dan bij ieder markeringspunt (een boom of zo) stoppen, maar dan alleen de koppeling gebruikend. Rem alleen in geval van langsrennende koters. En het ging een stuk beter dan ik had gedacht! Ik zag het licht pessimistisch in: de auto is wel een groot verschil met wat ik tot zover gehad heb, de handrem zit veel minder bereikbaar voor de bijrijder, en ik wist niet wat ik van Auduns didactiek moest verwachten. Maar het ging verbazend goed! Maandag weer een gewone les. En daarvóór zie ik vast wel kans ook nog met Elvar af te spreken. Ik krijg de smaak te pakken. Wie had dat gedacht.