28 May 2008

Fotomodel

In Amsterdam was ik jarenlang een van de oefenmodellen geweest van Martijn, een vriend van me. Die was opgeleid als fysicus, verworden tot IT-er maar had onderweg een passie voor fotograferen opgepikt. Bij voorkeur portretten.

Ik denk dat ik een van zijn 1e modellen was. Gewoon een beetje in zijn huiskamer voor een aan de muur gehangen laken zitten en een beetje appelig om je heen kijken. Klinkt saai, maar is best leuk! In de loop der jaren werd het steeds professioneler. Inmiddels meen ik dat hij ervan kan leven... kijk vooral op zijn website.


De eerder op dit blog opgedoken zijnde Elvar, de IJslandse fotograaf, was ook op zoek naar modellen voor portretwerk. En fotografen zijn vaak dol op dreads. Dus die vroeg mij. Was een trip down memory lane om weer op een stoel van me af te zitten kijken, met een dikke camera op me gericht! En volgens mij gaat het wel een mooi project worden. We hebben alleen een proefsessie gedaan nog, maar stay tuned voor meer resultaten. Hij stuurde alvast een foto op. Ik vind hem mooi! Valt me trouwens mee; het is wel de dag na de fameuze 16e Mei... ("grondwetsnach")

Foto: Elvar Ørn Kjartansson

Kijk vooral ook op Elvar's site:
www.tothetopproductions.com

Sommarøy: niet zo zomers

Rond kwart voor acht dinsdagochtend verscheen het hoofd van Dorthe in de deuropening van mijn kantoor, alwaar ik alweer geruime tijd onze presentatie aan het bijwerken was. Ze was vroeg, opdat ze nog wat wijzigingen kon doorvoeren. Om half negen stapten we in het huurbusje dat ons naar Sommarøy (wat net even verder is dan Brensholmen) zou brengen. Het gezelschap bestond uit Dorthe en mij, twee biologen die ik veel tegen het lijf loop, een kerel die ik wel es eerder gezien meende te hebben en dan nog wat mij onbekenden.

Het weer intussen was wild, met voor Tromsøse begrippen stormwind, en laaghangende loodgrijze wolken, en regen van tijd tot tijd. Sommarøy, wat een vakantie-eiland is, toonde een atypisch gezicht.

Uitzicht in de koffiepauze

Eenmaal daar leek het erop dat de sprekers uitgekozen waren op hun talent voor presenteren en hun wantalent voor zich aan de tijd houden. Na de 1e spreker liepen we een half uur achter op schema en het is alleen maar erger geworden. Maar iedereen had een hoop moois te vertellen!

Het congrescentrum (blauwe pijl) en het vakantiehuisje waar o.a. Dorthe en ik in overnachtten (rode pijl)

Het strandje achter de huisjes

Ik had mij in de auto al bedacht dat om 5 uur ontbijten zo zijn nadelen heeft, en ik was blij met de uitstekende lunch. Na de lunch ging het programma in dezelfde stijl verder. Mooie wetenschap, maar wel veel ervan. Een uur na geplande tijd was het dan onze beurt. Dorthe zou het 1e deel van de presentatie doen. Ze deed het geweldig. Helaas was iedereen - excusez le mot - helemaal sufgeluld, dus ik zag de zaal vol knikkebollende types zitten. Toen het mijn beurt was besloot ik het over een andere boeg te gooien: ik ging rap door de slides heen, maakte veel herrie, hield het taalgebruik colloquiaal en gesticuleerde wat af. Geen idee of het allemaal nog te volgen was, maar ik zag wel allemaal open ogen en relatief wakkere gezichten. Met wat mazzel hebben ze er zo meer van meegekregen dan wanneer ze massaal door een veel zorgvuldiger praatje heen waren geslapen.



Na het wetenschappelijke programma was er tijd voor een flinke wandeling. Ik sjokte wat rond teneinde wat sfeerfoto's te maken. Werd ergens onderwijl nog letterlijk door de zeewind van de weg geblazen... ondanks dat kon ik het niet weerstaan toen ik zag dat er een paadje omhoog ging de heuvel op. Vanaf de helling werd het uitzicht steeds mooier. Eenmaal boven was het prachtig, maar moeilijk om ervan te genieten. De wind was zo sterk dat ik al mijn aandacht en spierkracht nodig had om overeind te blijven. Het scheelde weinig op mijn bril was van mijn hoofd, en mijn cameratasje was van mijn schouder geblazen. Lastig foto's maken!



Ik was op tijd terug voor een pre-diner biertje, gepavoiseerd met sterke verhalen van de verscheidene wetenschappers. Die continueerden overigens probleemloos over het hele diner (lekker!) heen, tot het biertje na. Ondanks mijn appreciatie voor de wat balorige sfeer ben ik maar niet te laat gaan slapen na dit slopende regime. Ik had mijn grenzen voorlopig genoeg opgerekt...


Het Noorse idee van een vruchtbare akker
Op Sommarøy zijn ze erg creatief met straatnamen

27 May 2008

AIO's en postdocs, één pot nat

Vandaag is er een meeting op Sommarøy, iets van 1 á 1,5 uur rijden van Tromsø. Het idee is dat Dorthe en ik daar een flinke presentatie geven, aan mede-wetenschappers én zij die het allemaal betalen, over de status van ons project.

Patrycja, die de 3e foramdame van het gezelschap is, is op vakantie; vandaar dat we het met ons tweeën doen. Helaas betekent dit wel dat we ook haar data moeten presenteren. En daar zit je toch minder in dan in die van jezelf. Verder is het ook zo dat data genereren op de manier die wij dat doen zodanig tijdrovend is dat het interpreteren wel eens een tijdje op de achtergrond verdwijnt.

Zo regelde Patrycja dat we vorige week woensdag rond vijven haar data kregen. Niet alleen ruwe spreadsheets maar ook kaarten, grafieken en wat dies meer zij. Dat gaf ons donderdag om er mee te spelen. Vrijdag was als werkdag wel verloren aan Lagerfest. Zaterdag vond ik dat ik vrij had verdiend. Zondag werd het werk hervat.

Bij elkaar is het toch best een hoop werk. Ik had me ingesteld op een lange maandag. Hoe waar. Ik was er half acht. En ik vind het wel belangrijk een beetje een goede indruk te wekken daar op Sommarøy, en daar wil ik best wat slaap aan opofferen. Zo buffelde ik door tot half één. Met nog een leuk schrikmoment om tien uur: mijn powerpoint deed "poef" en het leek er even op dat al het werk van de middag en avond daarmee weg was. Gelukkig had ik nog een recente versie naar een onwaarschijnlijke plek weggeschreven... die stond er nog.

Met de middernachtzon word ik nogal es wakker 's ochtends. En met zoveel werk aan de winkel besloot ik vanochtend om de gelegenheid maar een te grijpen om er ook echt uit te komen en de presentatie nog wat aan te scherpen. Om kwart voor vier.

Ik keek de printout op de bank door, met een kop koffie. En sinds kwart over vijf zit ik weer hier, op het instituut. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Wat zeer zeker te maken heeft met dat de laatste tijd op de VU het gebouw om 10 uur dicht ging en je maar te maken had dat je weg was tegen die tijd. En daar heerst geen middernachtzon. Maar dan nog. Ben je eenmaal van dat proefschrift af, maak je nog zulke dagen. Ach ja. Het heeft zijn vreemde charme. En de producenten van oploskoffie zijn er erg blij mee.

Benieuwd hoe het gaat gaan vanmiddag...

25 May 2008

Eurovisie songfestival

Een paar dames had bedacht dat het een prachtig toeval is dat de finale van het songfestival de dag na lagerfest viel. Geen betere dag dan een gegarandeerd katerende dag om zulke camp te kijken!

Ingeborg had ook bedacht dat het leuker is naarmate iedereen emotioneel betrokkener is, dus we kregen allemaal de opdracht een land te supporten. Niet ons eigen.

Zo kwam ik nogal laat (klimmen liep beetje uit, zie vorige postje), gehuld in de kleuren van de Duitse vlag (zelfs de volgorde was goed!) bij Ingeborg binnenvallen. Al vrij snel mocht Duitsland zingen en bleek dat ik een goede keus had gemaakt. Ik had gekozen op land, maar het bleken voortreffelijke songfestivaldozen met een passend waardeloos liedje, en scheutig gebruik van de windmachine te zijn. Helemaal top dus!

Ingeborg zelf, die er een ostentatieve schedel(vlag)fascinatie op na houdt, had het niet zo moeilijk met de keuze, en was gepassioneerd fan van Letland. Ze had ruim supportersmateriaal voorhanden.

Johanna bleek talent te hebben voor zowel bosbessentaart bakken (!) als een land kiezen: zij steunde Azerbeidzjan, die weer op een hele andere manier de goede smaak drie keer over de kop joegen. De aanwezige Deense was iets minder fortuinlijk: zij had per ongeluk een land gekozen dat helemaal niet aan de finale meedeed... en de Deense inzending was ook al waardeloos.

Het stemmen had in duplo plaats: we deden een aparte huiskamerstemming. Geheel terecht kwam Rusland er bij ons nauwelijks aan te pas. En de winnaar was: Finland! Ondanks dat het volkomen ruk was en we maar twee Finnen in ons midden hadden.

De stemming op televisie kon niet iedereen bekoren: het lag bij de scandinaviërs (waar ik deze keer de Finnen even bij reken) nogal gevoelig of de buurlanden hen wel "douze points" gaven... En ik was geschokt door het treurige feit dat Duitsland geheel onterecht op een gedeelde laatste plaats belandde...

Frisse lucht tegen brakheid

Noorwegen doet rare dingen met je. Als je hier te lang woont, en je komt om vier uur 's ochtends uit een feest rollen, en je vindt de volgende (of eigenlijk dezelfde) ochtend een SMS'je met "ga je mee klimmen?" dan antwoord je "ja leuk!".

Zo trok ik mijn klimkleren aan, stopte mijn klimzut en een thermosfles koffie in mijn rugzak, en zag nog even kans naar de stad te fietsen en een klimhelm te kopen. (Tussen de oldtimers doormanouvrerend; zie vorige postje.)


Sfeervol huisje op weg naar het klimgebied


Na lunch met zelfgebakken kaneelkrullen (zelf, als in: door Kirsty zelfgebakken. Mij gaat dat toch wat te ver op zo'n ochtend.) vertrokken Kirsty, Elvar en ik naar Ersfjorden. We waren daar geen van allen eerder geweest. Het was even gedoe bij de gewenste wand te komen. Er is een paadje, wat alsnog een hoop geklauter is, maar we vonden het niet, dus bij het begin komen was al genoeg voor een hoop tijd en een hoop zweet.

Bij de klimwand komen was een ruime warming up

Kirsty vertoont een atypisch theoretische benadering van het verschijnsel klimmen

De wand naar keuze was veel te koud naar de smaak van de routiniers. Gelukkig is warme vingers houden, in tegenstelling tot klimmen, wel een van mijn fortes. Ondanks hun kouwe klauwe en mijn toch wat suboptimale fysieke staat hebben we best lekker geklommen (meen ik voor ons alledrie op te mogen merken). En het uitzicht was verbluffend! Is een goeie om nog es terug te komen. Het gebiedje biedt nog een heel stel andere routes. Kan je je lang vermaken!

Het lijkt hier alsof ik in slaap gevallen ben... maar dat krijg je na zo'n nacht. Let trouwens op de verantwoorde helm!

Dit oogt al wat dynamischer

Voordeel van een fotograaf bij je hebben!

Ouwe auto's in de stad

Het kan zomaar gebeuren dat als je de stad in fietst je ineens allemaal historische voertuigen in de hoofdstraat geparkeerd ziet. De lokale oldtimervereniging bleek een evenement te hebben. Eindelijk mooie auto's! En mooie motoren. En zo veel ook.

Niet eens zo oud, maar wel mooi


Auto's uit de tijd van treeplank en zwengel! Geweldig.



Het vlaggetje is een wat gedurfd stijlelement, maar voor de rest zijn motoren er sinds WWII niet mooier op geworden

Dit zal z'n antagonist geweest zijn

Ik raakte aan de praat met een man die verklaarde de eigenaar te zijn van de zwarte '53 Citroën Traction. Een prachtauto! Op mijn verbazing over de kwantiteit merkte hij op dat die auto's uit het héle district Troms kwamen... dat verklaart een hoop!

Lagerfest 2008

Als je baas in de personeelsvereniging zit heeft dat voor- en nadelen. Een nadeel is dat die personeelsjongens feesten organiseren. En personeelsjongens met ondergeschikte postdocs kunnen dat dan heerlijk delegeren. Zo kwam het dat ik dit jaar de verantwoordelijkheid voor het Lagerfest kreeg. Ik had gelukkig op mijn beurt kans gezien hulp te ronselen van Ingeborg, een biologie-AIO.

Vorig jaar was vrij vroeg op het feest het bier al op. Dat gaat dit jaart niet gebeuren. Tot grote vreugd van Ingeborg...

De dag van het feest was verloren voor werk. Er moesten allerlei dingen geregeld worden, er moest eten gehaald en bier gekocht... en vanaf twee uur zat ik in de opbouwploeg. Gelukkig waren de mannen van de lager zelf al begonnen. Met wat behulpzame types hadden we in no time genoeg tafels en stoelen naar beneden gezeuld, en het de boel opleuken is daarna niet zoveel werk meer. Om drie uur hoefden er alleen nog maar wat details gedaan te worden.


Omdat het eten op Noorse tijd geserveerd werd (16:30) stroomde het om vier uur ook echt vol. En terecht: het eten was geweldig. Tot mijn verbazing brak bij wijze van toetje daarna een massaal papieren vliegtuigjesgevecht uit. Mooi dat: wetenschappers groeien niet op.

Dat deze fotomontage alleen vliegtuigjesgooiende studenten vertoont is overigens geheel toevallig; er werd door alle geledingen van het instituut meegesmeten...

Na het eten duurde het even voor de DJ de juiste snaar wist te raken om iedereen de dansvloer op te krijgen. Maar uiteindelijk lukte het wel! Op een gegeven moment deed zich de clichébevestigende situatie voor dat werkelijk iedereen, behalve de twee mannen van de computerdienst, op en neer stond te springen. (Eerlijkheid gebiedt te melden dat eentje net terugkwam van het toilet; dat gaat niet samen met dansen. De ander verdomde het ook echt.)

De koning van de dansvloer leidt de DJ af van haar werk

Als teken van het voortschrijden der tijd diende Arto... vorig jaar viel Lagerfest op zijn 2e of 3e werkdag, en hij is tot vier uur 's ochtends blijven dansen en drinken. Dit jaar moest hij om 11 uur thuis zijn om voor honden en zoonlief te zorgen. Bij het uitlaten van de honden liep hij nog even langs het feest, en trok met de charmes van de tekkels (en hemzelf, natuurlijk) de halve dansvloer leeg.

Sanja is niet snel onder de indruk.

(Reserve) DJ met assistente - they've got the moves!

Tot mijn verbazing kakte de boel alsnog vrij vroeg in, en om twee uur was het kritieke punt bereikt dat opruimen tot gevolg had dat iedereen ofwel naar huis ging ofwel meehielp. Zo hadden we het om een uur of drie al die loodzware stoelen weer naar de juiste vergaderzaal gezeuld. Einar, die over de lager de scepter zwaait, nodigde de laatste opruimers nog uit voor een laatste biertje in het logistieke hoofdkwartier.

Om kwart voor vier zat ik moe maar tevreden op de fiets. Einar had verklaard dat het opgeruimd genoeg was zo, en dat we niet zaterdag terug hoefden te komen. Einde van een goed feest!

(Dit is het qua foto's! De rest is door de geportretteerden als te compromitterend geacht om geplaatst te kunnen worden. Of dat iets zegt over hoe wild het feest was of hoe groot de heersende aversie is tegen op blogs verschijnen laat ik in het midden...)

22 May 2008

Yes men

Toen ik voor de GMT cursus op de universiteit was raakte ik daar aan de praat met Katrine over films. Ze had gezien dat de filmclub "the Yes men" ging draaien, en vroeg me mee.

Tegen de tijd dat ik hem zou gaan zien was ik compleet, maar dan ook compleet, vergeten waar de hele film over zou gaan. Wat het extra leuk maakt overigens.

Het bleek een documentaire te zijn, en the yes men een stelletje Amerikaanse mafketels die, na rare onzin met maatschappijkritiek via computerspelletjes en barbiepoppen, es begonnen met een parodie op de WTO website. Die scheen door heel wat mensen voor de echte aangezien te zijn, en leverde hen uitnodigingen op voor serieuze congressen.

Bij elkaar ontwikkelde zich dat tot een hele serie publieke optredens als WTO, waarin ze een veel eerlijker beeld schetsen van de WTO dan deze zelf zou doen. De website laat zien dat ze ook af en toe als Dow chemicals of EXXON acte de presence geven. Mooi, en hilarisch bovendien.

Wie kans ziet de film in handen te krijgen moet hem zeker kijken. En wie dat niet lukt, kijk vooral hier!
http://www.theyesmen.org/

Brensholmen revisited

De weersverwachting voor de hele week was zodanig dat klimplannen niet konden uitblijven. Dinsdag werd een herkansing voor Brensholmen, de plek waar de 1e keer buiten klimmen ook plaats had. het zou nog druk worden! Er stonden 5 of 6 man te trappelen om het per 15 mei ingegane zomerrooster (8 tot 3!) uit te proberen. Maar rond tweeën kwam er een wolkje langsdrijven en één voor één haakten de mindere goden af. Tot mijn verbazing merkte Audun op dat het helemaal niet zo koud was, dus klokslag drie waren alleen wij het die het pand verlieten. Arto, wiens kantoor tegenover dat van mij ligt, wist niet wat hij zag toen hij me om drie uur de deur op slot zag doen! Weer een Noors punt verdiend.

Brensholmen (zie "terug in Tromsø") is inmiddels sneeuwvrij, en er alleen maar mooier op geworden. We besloten de natuurlijke route te doen die we de vorige keer ook gedaan hadden, maar dan twee touwlengtes omhoog in plaats van één. Dat schopte me meteen een stap verder het klimmersbestaan in; die 2e touwlengte leidde tot voorbij gehoorsafstand van de 1e. Om het over zicht maar niet te hebben. Dan sta je daar op een richeltje en moet je, voor de 3e keer buitenklimmend, je beslissingen zelfstandig maken. Wat overigens helemaal goed kwam.



Tegen de tijd dat je aan de kleur van het licht kon zien dat het avond was smeerden we hem weer. Terug de werkelijkheid in. Ik hoop vaker weg te komen met dat Noorse gedrag van na je werkdag nog aan serieuze buitensport toekomen. Maar deze week wordt het hem niet meer. Lagerfest 2008 is nakende aan de horizon, en volgende week is er een belangrijke bijeenkomst op Sommarøy waar veel voorbereiding voor nodig is. Maar de sneeuw is nog niet eens weg, de zomer is pas net begonnen!

20 May 2008

Meer lente, meer onrust

Het was gisteren weer van dat niet te negeren mooie weer. Je kan dan in de zon op een terrasje gaan zitten (wel met een jas, want het was een graad of zes), maar dat deed ik niet. Ik ben inmiddels zo aangetast door dit land dat ik iets zweterigs wou doen. Ik ben een stukje gaan fietsen. Doe ik eigenlijk nooit voor de lol! Fietsen is transport. Maar then again, ik word blij van fietsen, dus waarom niet.



Zo kon ik intussen ook de voortschrijdende staat van de lente vastleggen. Of misschien beter: de afwezigheid daarvan. De foto van de uitlopende rozenstruik maakte ik alweer twee weken geleden, maar sindsdien is er niet veel gebeurd. Ik heb inmiddels wel krokussen onder mijn raam! Maar de rozenstruik is intussen niet verder gekomen. En de rest van de natuur ook niet. Alles hult zich nog in bijzonder mooie grauwtinten.




Nog gauw even wat sfeerfoto's maken voordat al dat overbodige groen zich aandient...


17 May 2008

Parade

We eindigden met wat NP-dames toch bij een van de parades. Heeft toch wel wat fotogenieke momenten...

Russ

Ik heb voor en tijdens de 17 mei parades een paar Russ weten te vangen met de camera. Alle kleuren vertegenwoordigd! En de dame rechtsonder toont dat je die broek ook niet uittrekt als je in functie bent als fanfaremuzikant...

Grondwetsnach

De zeventiende mei deed dit jaar meer dan alle Noren het hoofd op hol brengen. Het duidt ook het verstreken jaar aan. Ongeveer het tiende postje op de blog verslaat de nationale feestdag al. Dit jaar kwam het er van de tradities es van een andere kant te bekijken. Niet de dag zelf, die als een kinderdag te boek staat, maar de nacht ervoor, het Noorse equivalent van Koninginnenach, ongeveer. Een van de glaciologes zou de 18e naar Duitsland vertrekken om zich daar in de echt te laten verbinden. Tana vond dat dat niet onopgemerkt kon blijven en trommelde een stapel vrouwvolk op om Gerit voor het laatst in ongetrouwde staat door de stad te sleuren. Dat viel dan samen met het verwachte wangedrag van Noren die te oud zijn om de kinderdag als kind mee te maken, maar te jong om te participeren als trotse ouder.

Gerit, de aanstaande bruid.

Het is hier overigens ook ongeveer eindexamentijd, en dat merk je. Alle examenkandidaten ("Russ") hijsen zich wekenlang in een rode, blauwe of zwarte tuinbroek (naargelang de richting van de gevolgde of te volgen opleiding), gedragen zich algeheel puberaal, en rijden rond in iets wat misschien beschreven kan worden als opgeschilderde en van heftige geluidsinstallaties voorziene veldwerkautos, de russebusser. Audun bedacht begin deze maand met lichte ontzetting dat hij zich bij het kopen van zijn huidige huis niet gerealiseerd had dat het aan de doorgaande route voor russ en bijbehorende busser ligt. Als ik heimwee heb naar het gebral van de dronken Britten in de Pijp zou ik moeten vragen of ik een keer mag komen logeren.

Maar terug naar het vrijgezellenfeest. Het begon met een beschaafd etentje, en daarna een soort van mini kroegentocht in het territorium van de russ, waar ik eigenlijk es een foto van moet maken. Naarmate het van kroeg naar kroeg trekken zich later op de avond afspeelde werden de kuddes getuinbroekte scholieren ook steeds luidruchtiger.

Toen tussen kroeg 2 en 3 de aanstaande bruid hem ineens smeerde lieten we ons daar niet door ontmoedigen. Na kroeg 3 stond ik al op het punt huiswaarts te keren, maar toen bereikte het bericht mij dat in Verdensteateret Katrine en Steffen zaten na te genieten van een pokeravond. De laatste keer dat ik met Katrine uit was smeerde ze hem enorm vroeg naar huis, dus dit was mijn kans om de wat feestgerichter versie mee te maken.

De pokeravond had duidelijk zijn alcoholische sporen al achter gelaten. Maar VT had een dansvloer en ik vond het er wel puik. De Denen daarentegen stonden erop naar Meieriet te gaan. Waarom is me een raadsel... Samen met de Poolse schone rekte ik het bestaan op de dansvloer nog even voor we achter de rest aankwamen. Ze had hem inmiddels nogal geraakt en het kostte enige moeite haar veilig in Meieriet af te leveren. Daar had men helaas al geconcludeerd dat deze kroeg geen verbetering was, maar voordat dat afdoende bezonken was was VT alweer dicht.

In de verwarring had een malafide Noor nog kans gezien de Poolse schone, die in haar roes het onderscheid tussen goede en bijzonder slechte plannen niet meer zo scherp zag, snus op te dringen. Steffen en ik zagen kans haar, met achterlating van de snus als klodder op de stoep, richting mijn huis mee tronen, teneinde daar op de bank weer een beetje tot rust te komen. Helaas is snus nogal krachtig spul, en na een meter of tien moest het plan herzien worden. Steffens zorginstinct nam het over van zijn beschonkenheid, en hij besloot dat helemaal naar mijn huis lopen geen goed idee was, en dat hij een taxi naar huis ging regelen.

Zo stapte ik in het niet aflatende daglicht op mijn fiets, een ellendig hoopje vrouw in Steffens liefhebbende armen achterlatend. Een beeld dat bleef hangen: het combineert op bijzondere wijze de ellende die mensen zichzelf met behulp van genotsmiddelen aandoen, met de geruststellende zekerheid dat als je een goeie officemate hebt, en je die in de buurt houdt, je verzekerd bent van een ijzersterke 1e verdediginglinie tegen de buitenwereld. Het AIO-bestaan in een notedop. Om nostalgisch van te worden.

Gratulerer med dagen...

16 May 2008

Klimmen ter nagedachtenis

Het was donderdag een practhige dag, en prachtige dagen zijn ervoor om benut te worden hier. Voor je het weet was het de laatste. Er ontstonden tijdens de koffiepauze meteen skiplannen. En er gingen ook stemmen op voor klimmen.

De skiërs hadden absoluut een argument met dat je de hele zomer nog kan klimmen, maar dat het voor skiën nou wel op zijn eind loopt. Maar ik had de hele dag Mirjam in mijn hoofd. En als je in die zin Mirjam bij je hebt is er maar één passende activiteit: klimmen.


Een mens heeft rituelen nodig. En deze deed voor mij wat de bedoeling was. Ik ben weer een stuk rustiger.

15 May 2008

In memoriam

Soms word je eraan herinnerd dat je weinig voor vanzelfsprekend aan kan nemen. Het bericht van de dood van Mirjam Vriend, die dinsdagavond uit een klimwand viel, was zo’n kaakslag met dat effect.

Mirjam, die als löss-AIO op de VU een van de “dusty Dutch” was, en inmiddels ster-postdoc aan de UVA was geworden, was een verdomde gave vrouw. Ik wens haar naasten veel sterkte met dit gapende verlies.

12 May 2008

Terug naar winterbanden

Het was geen arctisch grapje, die sneeuw van vrijdag, het is het echie! De winter heeft Tromsø terugveroverd. Van het weekend bleef de sneeuw niet liggen op de weg, dus ik kon nog probleemloos met zomerbanden rondfietsen, maar het heeft nu de hele nacht gesneeuwd, er ligt 15 cm, en het ligt overal. En nu met Pinksteren zijn er ook niet zoveel auto's op de weg, dus het blijft ook extra lang liggen. De wegen zijn dus volkomen pet. Ik heb wel mijn winterfiets weer uit de garage gevist, maar fietsen blijft een ramp zo. Doe mij dan toch maar de lente weer terug. Of de winter, met lekker harde sneeuw op de weg. Maar dit gedoe ertussenin, dat is het niet.

Het is wél rete-exotisch zo. Het is 12 mei! Heb je niet in Nederland.


10 May 2008

Haneke in Tromsø

Het was niet Haneke zelf die opdook, maar een Haneke in het filmhuis in dit bijkans van cultuur verstoken gebleven gat, das nog steeds iets heel bijzonders. Daar moest ik bij zijn! Ik had, zoals uit het vorige postje blijkt, Steffen ruim van tevoren geclaimd, en dat was niet genoeg om hem mee te krijgen naar “Happiness”, maar hij kon het niet maken “Benny’s video” ook te laten schieten. Verder was ik van de week per toeval aan het telefoonnummer gekomen van Stuart, de volledig maffe bovenbuurman van Helgard en Carsten, tevens bestuurslid van de Filmclub. Die vond het wel een goed idee om me vanaf deze nummeruitwisseling helemaal klem te SMS’en, onder andere over filmclubfilms, dus dat was ook een dankbaar slachtoffer. Zo zat ik op een besneeuwde zaterdagmiddag tussen twee bijzonder merkwaardige heerschappen, die geen van beide enige notie van Haneke hadden maar op mijn golf van enthousiasme meesurfden, in de bioscoop.

Tijdens het bier na afloop bleek dat het raak was. Tromsø heeft weer twee Haneke-fans erbij! De zielloze wereld die geschetst wordt, zonder enige zinnige menselijke communicatie, geen weg terug vanuit eenmaal ten slechte gekeerde situaties, en meer van dergelijke fijne Haneke-verschijnselen, dat ging er bij de heren wel in. Ik ga rap een Haneke-DVD box kopen en een Haneke filmnacht organiseren. Steffen en Stuart hadden ook een lijstje met films waarvan ze vonden dat ik ze geheel onterecht niet gezien had. Tenzij dit verzandt in de moerassen van de goede intenties is er een filmavondentraditie geboren. Goed dat!

Het is ook wel mooi voor het evenwicht: in de tijd dat het hier retemooi weer was was ik hard bezig een hersenloze Noorse buitensporter te worden. En dat is helemaal geweldig, als je een deel van je leven maar overhoudt voor dit soort dingen. Kunst die je in je gebit schopt. En naast de woeste offensieven van de talrijke buitensportfanaten hier is het mooi dat binnentypes als Steffen en Stuart me nog een platform bieden om die passie ook bot te vieren. En deze week (en misschien vele die volgen) is extra geschikt: regen, sneeuw, en een Audun al sinds die ene dag buitenklimmen min of meer ziek is. Wordt vervolgd!

Sneeuw, kaas en Kingdom

Steffen was, na in Kiel sedimentkernen gesampled te hebben en in Denemarken langs geweest te zijn, weer in het land. Net op tijd voor zomaar ineens twee goede films in het charmante filmhuis hier (Verdensteateret). Ik had hem expres op tijd geboekt, en het kon maar net goed gaan want hij was op de dag van de 1e film pas terg in Noorwegen.

Die dag schreed onstuitbaar voort zonder dat zich een teken van Steffen vertoonde. Ik zag de bui al hangen, en toen de gelegenheid zich voordeed om met een van de andere geo-Denen (waarvan ik wist dat hij lid was van de filmclub) te gaan deed ik dat. We zagen "Happiness", een rare zwarte nare, maar toch op _een_ manier komische Amerikaanse film. Met Philip Seymour Hoffman als de meest afstotelijke man die nog geloofwaardig is. En we hieven het glas op het feit dat ik die dag precies 1 dag in Tromsø was.


Later dook Steffen alsnog op, en we besloten diezelfde vrijdag bij hem thuis weer een stuk "the Kingdom" ("Riget") te kijken. Ik nam DVD's en kaas mee. Het werd een goede nacht. Toen ik suf ge-GMT'd aankwam was de lasagne al in een verregaande staat van ontwikkeling. Later op de avond was deze alweer zover gezakt dat we er een kaasplank achteraan konden gooien. Op de foto ontbreekt trouwens het pronkstuk: een stuk van een Deense stinkkaas die, als ik het goed begrepen heb, een paar maanden kwijt was geweest in de kelder van Steffens grootvader, en bij terugvondst bijna door Steffens moeder was weggegooid. Maar niet helemaal! Deense stinkkaas wordt alleen maar beter van langdurige verwaarlozing. Wat een kaas. Ik heb wat er van over is nu in mijn koelkast liggen...


Riget wordt alleen maar raarder en vreemder als het voortschrijdt. En als bonus mocht het dan kneiterend Mei zijn geweest, maar het begon zowaar te sneeuwen terwijl we aan het kijken waren. Gaaf! Ineens weer winter. Wat een land.

Lente en Grønnåsen

Het is lente! Er is weinig sneeuw meer (het smalle paadje van mijn voordeur naar de weg is ineens een brede boulevard) en de rozenstruik voor mijn raam begint uit te komen... en voorzichtig links en rechts zie je meer vegetatie dergelijks proberen.


Verder werd er wegens petweer weer binnen geklommen deze week. Deze keer in de andere klimhal: Grønnåsen. Een steenworp afstand van de andere hal. Ook wel leuk om daar es te kijken!


Hier is Celia Laura aan het zekeren