Geen vis!

Hier wonen en nooit vissen, dat kan niet. Sanja was zo grootmoedig om drie volkomen losers, zijnde Helgard, Carsten en mij, aan een 1e viservaring te helpen. Dat was ook echt wel het maximum voor het stokouwe bootje. Voor het uit het boothuis slepen van de boot, daarentegen, is vier personen niet veel. En voor het vinden van de plug ook niet. Zo'n boot, daar zit gewoon een gat in, en als er dan water in de boot komt kan je hem, eenmaal aan land, gewoon weer leeg laten lopen. Maar zolang je vaart wil je die stop er wel in hebben zitten.


De kurk die ik in de boot zag liggen werd afgekeurd. We vonden zomaar een houtje en staken van wal! Sanja legde ons uit hoe je dat vissen aanpakt. Je hebt gewoon een spoel met visdraad en meerdere haken, en een gewicht aan het eind. Je laat het tot op de bodem zakken, en dan haal je het weer een halve meter op, en je wacht tot je iets voelt spartelen. Die kabeljauwen zijn zo dom dat ze normaliter ook happen zonder aas.

Sanja maakt het zich gemakkelijk

En jawel, na een minuut of drie had Sanja een vis. Ze trok een stevig exemplaar aan boord. Maar ze vond hem nog te klein; die mag eerst nog een stuk doorgroeien voor iemand hem in een pan mikt.

Dit geldt hier als te klein...

En daarna beet er niets meer.

Nog twee keer kondigde ze een vis aan, maar beide keren was hij weg voor we hem binnenboord konden halen. Ik dacht ook een paar keer dat ik wat had, maar niks! Een lief klein stukje koraal was waar we het mee moesten doen. Verder waren Carsten en ik alleen goed in elkaar aan de haak slaan. Goed voor de koffiepauzeroddel, vond Helgard, maar culinair gezien heb je er niet veel aan.

Na een paar uur gaven we het maar op. Ik hoop dat ze ons nog een keer mee wil nemen.


We vonden wel de plug. Het was tóch de kurk geweest...