Net kerst

Vele handen maken werk licht. Kirsty en Elvar hebben cumulatief maar vier handen. En over een paar weken gaat Kirsty naar Antarctica, en dan zijn er nog maar twee over.
Het toeval wilde dat ze al een hele tijd een kalkoen in de vriezer hadden, en zo'n beest is te groot om met zijn tweeën, laat staan in je eentje, op te eten. Dus daar moest wat aan gedaan worden! Ze hadden zes vrienden geronseld voor de zaterdagavond, en ik was gezegend als één ervan.
Ik kreeg helemaal kerstgevoel. Ik eet hoogst zelden kalkoen met kerst, maar het symbool is zo sterk dat je er toch niet onderuit komt. En Elvar had helemaal een overhemd aangetrokken, wat het geheel ook extra cachet gaf.
Ik meen dat we kans hebben gezien met ons achten toch zeker de helft van de kalkoen op te eten. En de stapels goocheme bijgerechten. En toen moest er nog een toetje in. Amandelpudding, met in één bakje een amandel verborgen. Wie die vond en dat stil wist te houden, en hem kon reproduceren aan het eind, kreeg een kadootje. Een schattige IJslands-Noorse traditie. Bijna jammer dat Audun hem had; die had zijn hele leven kunnen oefenen, en wij niet-Scandinaviërs (6 van de 8) niet. Het hielp overigens niet; we hadden alsnog door dat hij hem had...
En het was nog niet voorbij! Zowel Elvar als Matthias, een van de gasten, zouden binnenkort jarig zijn. Dus Sandra, de nieuwe huisgenoot van Tana, kwam met een goddelijke verjaardagstaart aanzetten... met acht sferisch benaderbare humanoïden als gevolg. En het geen pap meer kunnen zeggen maakte het geheel alleen nog maar meer kerstachtig. En dan als afsluiter noorderlicht. Goed!