Rivierkreeft, aardappels en een boothuis

Het heeft gevroren ’s nachts, het is tijd voor de aardappeloogst. Sanja moest ze als een speer uitgraven. En gaf ter ere daarvan een feest. Oogstfeest gecombineerd met een housewarming party en traditioneel Fins rivierkreeftfeest. De housewarming was ter ere van haar twee nieuwe huisgenoten: Charlotte (die er niet was) en Mikko, een Fin die al een tijdje op NP rondloopt. Het rivierkreeftfeest had ik nog nooit van gehoord, maar het klonk best plausibel. Mikko legde het uit: iets met dat je beide scharen moet openbreken en leegeten, en dan het lijf, en na alle drie moet je drinken. Het liefst wodka, en het liefst een heel glas, in één teug achterover. Als iemand een speech houdt moet ook iedere en drinken. Het liefst wodka, en het liefst een heel glas, in één teug achterover. Hij meldde er ook bij dat hij op zijn vorige rivierkreeftenfeest al om negen uur volkomen out op de vloer lag. Serieuze boel, die kreeft.

Het was een goed feest, met rare mensen. Ergens laat vertrok iedereen zo’n beetje, maar ik had mijn slaapzak en matje meegenomen. Het was een optie geweest te blijven slapen en de dag erna te gaan vissen. Sanja had me wel gewaarschuwd dat er misschien meer zouden blijven slapen, en dat ik misschien mij in het boothuis moest vervoegen. Het boothuis! Het zou zaterdag helemaal geen goed visweer worden, maar ik had mooi toch de hele bende meegenomen, want, slapen in het boothuis van Dagtun! Wat een goed idee. Als ik daarmee weg kom laat ik me dat niet afnemen.

Sanja was al een tijdje niet gesignaleerd, dus ik nam aan dat die al naar bed was, en ik ging maar even kijken of dat boothuis open was. Dat was het niet... maar ik vond Sanja half uit de aardappelkelder stekend, en ze was meteen bereid de sleutel voor me te halen.

Ik werd naar de zolder verwezen. Daar kome men via een ladder met een gebroken sport, en dan door een deur waarvan de klink los zit en alle ruitjes gebroken zijn, en dan sta je in een stoffige zolderkamer met een ouwe kar en een ouwe kast, en een deur. Die leidt naar de andere zolderkamer. Die heeft grotendeels een vloer. Maar je zou zo de kajak van de huiseigenaar door de vloer heen naar boven kunnen takelen. En daar zijn ook alle ruiten stuk. Wat een droomkasteel! Doffe ellende dat ik mijn camera vergeten was...

Ik veegde even de scherven aan de kant voor ik mijn thermarest uitrolde. En ondanks iets te veel bier en wodka en te weinig water sliep ik lekker. En lag ’s ochtends nog even naar de branding, en de regen kletterend op het golfplaten dak te luisteren voor ik opstond. Wat een begin van de dag. Wie het leven moe is moet naar Dagtun. Het is een panacee.