Undutchables

Hoe lang kan je Nederlander zijn, en helemaal een in een buitenland wonende buitenlander, en niet het boek “the Undutchables” gelezen hebben? In mijn geval 32 jaar. Nog best lang. Maar nu kwam het er toch van.

Copyright: White-Boucke Publishing

Auduns ex had ooit es een jaar in Nederland rondgehangen (gestudeerd, geloof ik) en bij teruggaan als afscheid dat boek gekregen. En Audun meende, terecht waarschijnlijk, dat het eigenlijk leuker is voor Nederlanders dan voor zij die Nederland bezoeken. Dus ik kreeg het te leen.

Het is bijna allemaal waar wat erin staat! We doen spastisch met koekjes-bij-de-koffie, we vieren saaie verjaardagen, we zijn lomp, en alleen emotioneel over fietsen, wassen meestal af zonder afspoelen, hebben een verjaardagskalender op de plee, gooien het altijd op het calvinisme als we met onze slechte eigenschappen worden geconfronteerd, ook in omstandigheden zodanig dat Calvijn zich ervan in zijn graf zou omdraaien...

Dit plaatje deed me bijna volschieten... een krat bier achterop! En een gedeukte voorlamp die niet werkt! En een fietspomp die je niet aan de fiets moet laten zitten! Boehoehoe...

Het was overigens wel de uitgave van ’93. Er was een hoop veranderd! De gulden, bijvoorbeeld. En daarmee de riksbioscoop. En zo nog wat. Maar het meest in het oog springend was: het is een uitgave van voor de Fortuyn-revolutie! En dát maakt uit... het hele boek is doortrokken van het morele superioriteitsgevoel van de Nederlanders. Die te pas en te onpas van de daken gillen dat ze géén racisten zijn. En te pas en te onpas vinden dat vanalles en nog wat bewijst dat ze géén racisten zijn. En dat is zo herkenbaar! Maar ook voorbij. Wat gaat dat snel! En we waren vast een grote bende irritante zelfingenomen etters, maar das wel beter dan de nare xenofobe achter-Wilders-en-Verdonk-aanlopers die we nu zijn. Van linkse mensen, de dingen die voorbij gaan...