Nachtkajakken: veel en vaak!

Na die trip met Sanja was ik verkocht. En het was alweer drie maanden geleden dat ik buitendingen met Audun gedaan had, hetwelk veel te lang is, dus ik besloot es te kijken of het één en ander gecombineerd kon worden. Zo ontstond een zaterdag-schemering-kajakdate. Hij had nog een vriend meegenomen, en in prachtig laat licht maakten we ons gedrieën klaar voor een tochtje. Het was net zulk stil weer als de keer ervoor.

Nog vóór Bukta begon Audun al te piepen over omdraaien. Ik begreep niet helemaal waarom iemand de moeite neemt naar het boothuis te rijden, zich in een dry suit met reddingsvest en handschoenen te hijsen, een kajak uit de nok van het boothuis te goochelen en zich met pomp en peddel en wat niet daarin te wurmen, om vervolgens na een paar minuten alweer terug te gaan, maar hij riep "ik moet de piepers opzetten!". Dat is natuurlijk een retesterk argument. Zo peddelde ik verder naar de zuidpunt met alleen Auduns vriend. Bleek nog bijna een geoloog te zijn.

Foto van de trip met Tana; hoog water, dus de kajaks moesten vanuit het boothuis meteen het strand op. De baan met houten balken die je normaliter gebruikt lag onder zee.

Deze keer was het wat te vroeg, en dus nog niet donker genoeg, voor woest noorderlicht, maar het was wel mooi. Helder, halve maan.

Na afloop werd ik weer keurig voor Auduns deur gedropt (daar stond mijn fiets!), en mocht verheugd concluderen dat hij bezig geweest was met het vervaardigen van "fårikål", een traditioneel gerecht met lamsvlees en kool. Lekkor! En aardappels, dus. Fles wijn erbij en het is een hele toppe avond.

Nachtelijk uitzicht vanuit het boothuis

En meteen de maandag erna was Tana zowaar in de positie om te kajakken. Was ook even terug; die heeft de laatste weken de ene meeting na de andere, waarvan de meesten niet in Tromsø zijn, en als ze es geen meeting heeft heeft ze wel vrienden uit Canada over de vloer. Maar maandag kon ze eruit! Meteen nóg een nachtkajaktrip. Deze keer met wolken en wind. Apart! Je hebt geen idee wat er op je af komt. En ergens tijdens het oversteken van de fjord raakten we elkaar bijna kwijt. Link, want we kunnen bij omslaan onszelf wel redden, maar als er iets mis gaat is het toch wel goed als de ander je terugvindt. Tana bezeerde haar knie al tijdens het in de kajak stappen; dat kan dan vast ook met het eruit vallen. En je kijkt éven de andere kant op en de ander is nergens te zien. En we hadden wel licht, maar dat was niet waterdicht, dus bij omslaan zouden we ook meteen verduisterd zijn geweest. Goed om te weten. Es zien of er zoiets is als kajakkersverlichting. Audun heeft een reddingsvest met ingebouwd lampje... das helemaal het echie. Maar goed, wij kajakhuurders lenen de reddingsvesten.

Goed om geen nodeloos stomme dingen te doen. Maar wel goed om diep de winter in te blijven kajakken! Tana vertelde al hoe gaaf het is om door de sneeuw te kajakken... wie weet, misschien krijg ik al snel de kans!