Nachtkajakken

Sanja opperde te gaan kajakken. Ik vroeg hoe laat, en het antwoord was "when it's dark and miserable". Count me in!! Wat een goed idee.

Het strand bij het boothuis was sprookjesachtig. De lucht was nog donkerblauw van de niet lang geleden ondergegane zon, ze maan was vol, de hemel helder, en de zee een spiegel. Bij het wegvaren werden we allebei meteen gegrepen door het sprookjesachtige gevoel van zweven, omdat ze zee in het donker zo onwerkelijk leek.

We peddelden naar de zuidpunt van het eiland, waar we waren voordat we het door hadden. We besloten aan de andere kant van het eiland een stuk naar het noorden te kajakken. We keken nog even of we misschien Arto's huis konden vonden, en naar hem zwaaien, maar dat werd niks. Ik kwam er wel achter dat je gewoon onder zijn huis door kan varen. Bijzonder!

We kwamen tot NP, waar we gelukkig zagen dat er nauwelijks nog ramen verlicht waren. En keerden terug, terwijl er waanzinnig noorderlicht boven de stad losbrak.

Op de terugweg dobberden we op een gegeven moment wat rond, genietend van hoe mooi het allemaal was. En Sanja zei "I wish I had brought some dinner". Had ik! Ik had in een helder moment een zak worteltjes bij me gestoken, en een snickers die de Pyreneeën nog overleefd had, en een thermosfles koffie. En ze zee was zo kalm dat we niet aan land hoefden om daarvan te genieten. Gewoon, kajaks naast elkaar en de riemen eroverheen. Zo hadden we een drijvend diner bij maanlicht! Wie had dat gedacht. Je blijft je hier verbazen.