Ti års fest

Eind jaren ’80 of begin jaren ’90 meenden het een en ander aan types dat het Polarmiljøsenteret, gevestigd in Oslo, naar de andere kant van de poolcirkel, en wel naar Tromsø, moest verhuizen. Daar was een hoop gesteggel over, maar in ’93 ging de kogel door de kerk, en in ’98 was de verhuizing een feit. Tijd voor een jubileum!

Overdag waren er allerlei presentaties; zowel beleidsmatig, historisch, als wetenschappelijk gericht. Om half vijf waren we klaar, en togen de meesten terug naar hun bureau. Maar “we”, wat zoveel betekent als de Polarklima-postdocs, waren inmiddels Noors genoeg om in te zien dat het zaak was om vóór het begin van het avondprogramma wat indrinkwerk te doen. Met Helgard (in rok!) toog ik naar de supermarkt voor twee sixpacks bier. En ergens na zessen verzamelden we op een paar banken.

Het is wat raar om als Nederlander je serieuze collega’s uit te nodigen voor “forspill”, maar hier in Noorwegen kan dat. Is niks erotisch aan, is gewoon vast een biertje pakken voor het eigenlijke feest begint. En zoiets werkt als een magneet! Binnen no time zaten we daar met ver over tien man. Wel typisch dat de Noorse mannen al begonnen waren, ergens om de hoek. We waren nog niet Noors genoeg om goed te mengen... al hadden we wel een paar Noorse vrouwen en Audun weten te veroveren. En iedereen was weer in allerlei vormen van paasbest!

Er moest nog even een foto gemaakt worden als bewijs van dat het me gelukt was Årsfest te evenaren, combitechnisch: mijn jurk kleurde mooi bij het bier.

Het diner was weer van de Noorse slag, met veel speeches. Pas om elf uur waren we klaar. En toen moest de huisband nog beginnen. Dat is níet de band met Stuart de volkomen maffe politicoloog, Jack de nauwelijks minder maffe glacioloog, en Fred Inge de gevaarlijke bibliothecaris, maar iets veel saaiers. Ik wist dat het feest pas een feest zou zijn als die zouden opmieteren. En dat deden ze pas na enen... daarna kwam het wel goed, met een DJ.

Het blijft een bedrijfsfeest in zo'n ambiance... maar daar kan je de pret beter niet door laten drukken.

Tien jaar POMI was voor ons recente aanwinsten wat abstract. We hebben die hele politieke twist niet meegekregen. Maar het moet een hoop gedoe zijn geweest. Prestige, lange tenen, en werknemers die te horen krijgen dat ze 2000 km verderop moeten werken. En toen het zover was had je nog de interne frictie. Een spreker refereerde al aan dat 10 jaar de tijd is die men nodig heeft om het verschil tussen het Norsk Polarinstituut en het Polarmiljøsenteret te leren... en dat werd een half uurtje later nog bevestigd. Iemand (de burgermeester, geloof ik) had een bloemetje voor de jarige. Wie kwam die in ontvangst nemen? Are, directeur van POMI? Nee, Jan-Gunnar, directeur van NP...

En de rest van Noorwegen schijnt al bullshit-bingo te spelen met de term “polar”. Noem iets polair en je krijgt meteen allerlei zakken geld in je mik gesmeten. Wij vinden dat wel goed! Maar de spreker kreeg er jeuk van. Die voorzag al polaire kappers, polaire boekhouders en polaire psychologen (voor bipolaire stoornissen!) voor zijn geestesoog opdoemen.

Wij namen nog maar een Arctic beer. En we verheugden ons al op het 20-jarige jubileum. In een tijd dat de noordpool misschien ’s zomers al ijsvrij is, en bevaren wordt door het nieuwe NP onderzoeksschip...