Verhuizen is ook sport

Ik ben altijd heel blij als er mensen bereid zijn me te helpen met de afschuwelijke teringklus die verhuizen is. Toen Stuart de volkomen maffe politicoloog, die tot nog toe kon claimen boven Helgard en Carsten te wonen, me vroeg hem te helpen verhuizen zei ik ook ja. Ik hield mijn hart een beetje vast, want Stuart heeft de naam de minst georganiseerde vent van de verre, verre omstreken te zijn, Maar het moest maar.

Ik had een paar postjes terug al lopen klagen over sportgebrek. En een zonnige zondag als deze zou een uitgelezen kans hebben geboden om te gaan klimmen, of iets dergelijks. Maar ik gokte erop dat verhuizen ook fysiek bevredigend zou zijn. Als we inderdaad een beetje door konden halen.

Eenmaal binnen begon ik Stuart het vuur na aan de schenen te leggen. En het ging beter dan ik dacht! We propten een busje vol en smeerden hem naar het nieuwe huis. Dat bleek inderdaad het huis te zijn dat hij gekocht had van Stein (zie het postje over de laatste mogelijkheid tot skiën). Dat verbaasde me, want ik wist dat Stein er nog woonde, maar het bleek dat die in al zijn goedheid een kamer had vrijgemaakt waar Stuart alvast zijn zut in kwijt kon. En er konden dingen naar zolder; Stein gebruikte hem niet.

Maar eerst er maar eens heen. Stuart en Helgard met de bus, een meehelpende NP-Italiaan en ik op de fiets, en Stuarts dochter bleef achter om het inpakken voort te zetten.

We vonden het snel en allemaal tegelijk. Aangekomen viel het me op dat Stein bij wijze van naambordje een steen aan de gevel heeft gelijmd... droog. Helaas vonden we Stein niet. En Stuart had nog geen sleutel... we mikten de hele integrale bende maar in de tuin; het was toch mooi weer. Net toen we terug wilden dook Stein op. Konden we alles toch nog naar boven slepen. Over een fijne retesteile on-Tromsøse trap. Maar het ging goed! Zelfs de wasmachine.

De spullen die naar de zolder moeten waren zelfs beter: de zolder, daar moet je komen door de badkamer heen... daar zit een obscuur deurtje dat naar de zoldertrap leidt. Lief! Wat een huis.

In no time was de tuin weer leeg. We konden terug voor de 2^e ronde! Deze keer zonder Helgard; zodra Stuart zijn hielen heeft gelicht smeren zij en Carsten hem naar het appartement boven. En dan trekt een nieuwe oceanografie-postdoc in het appartement beneden. Gaat erg ons kent ons hier... Maar zij had dus zelf ook wel wat te doen. De Italiaan moest ook ergens ander heen. Dus deze keer waren het Stuart, Pascale (zijn dochter) en ik. Weer de brug over. Met minder mensen is zut zeulen het zwaarder, en het was ook te zien dat Stuart en zijn naaste geen gestaalde sportlui waren. Maar weer lukte het!

Dat werd nogmaals de brug over om de 3^e lichting in te laden. Maar er bleek weinig te zijn. En wat er was moest eerst gesorteerd worden. En dat moesten ze toch echt zelf doen. Zo eindigden Helgard en ik met een biertje op het zonovergoten balkon, terwijl Stuart en Pascale de laatste zut inpakten. Dat was een aangenaam ontspannen einde van een zweterige dag! Helgard moest natuurlijk wel op tijd in de voetbalkroeg zijn om de EK finale te zien, en we fietsten samen terug. Zo had ik voor de 6^e keer op één dag de brug overgefietst. Wat een persoonlijk record is. En met al het na de brug omhoog fietsen en zware dingen zeulen kon ik mezelf feliciteren met een misschien wat atypische, maar zeker sportieve dag! Maar dan óók met alcohol in de zon. En vrienden blij maken! Wat men noemt een geslaagde dag.