De riedel mag inmiddels bekend verondersteld worden: mooi weer, dus klimmen. In Ersfjorden, deze keer. Ik was er al eens met Kirsty en Elvar. En de naam heeft inmiddels een nare klank gekregen: het weekend dat ik met Audun op Lofoten rondstekkerde waren de bovengenoemden daar met Tana gaan klimmen. En op de terugweg gleed ze ergens uit op dat nauwelijks het epithet “pad” waardige lineament in het blokkenveld, en viel rot. Ik weet niet precies wat de medische status van haar knie nu is (volkomen vergnaasde knie of niet, ze is naar Griekenland vertrokken voor zeilvakantie) maar best zal het niet zijn.
Gelukkig had ik twee kniebraces bij me. Ik heb ze niet nodig gehad, maar je kan maar beter het zekere voor het onzekere nemen. In ieder geval, we togen naar dezelfde wand als ik al es geweest was. En we klommen zo es iets, terwijl uit alle hoeken en spleten meer klimmers kwamen sijpelen. Binnen no time krioelden er 8 man aan hetzelfde wandje. Niet te geloven! We zijn hem maar gepeerd naar een andere route, iets van 20 minuten klauteren verderop. De zon was er inmiddels weg, maar het was een leuke route! En vanaf daar had je mooi uitzicht op de steenklont waar we vandaan waren gevlucht. En op de rest van de omgeving, eigenlijk. De rots zelf lijkt met leedwezen op de drukte uit te kijken...
De mensenmassa
De rechterfallus is het zijaanzicht van dat wandje op de foto hierboven. En de rotswand kijkt droef...
No comments:
Post a Comment