Lofoten

Krijtstreepcolbertje de tas uit, klimhelm erin. Met een volkomen gaar hoofd was ik woensdagavond mijn tas aan het ompakken. Na hard werk past schaamteloos ontspannen. Het toeval wilde dat de bijeenkomst op Sommarøy viel in een week vakantie van Audun, en die het wel een goochem idee vond om dergelijks af te sluiten met een lang weekend klimmen op de Lofoten. Dat leek me een typisch geval van een uitstekend plan. Ook licht verontrustend: ik overleef een dagje klimmen tot zover wel, maar wie weet hoeveel blessures ik in een heel weekend weet op te lopen. Maar what else is new, ik doe zelden dingen die niet licht verontrustend zijn tegenwoordig.

De weersvoorspelling was wat ambivalent: verwacht werd dat vrijdag heel mooi zou worden, en zaterdag tot een uur of twee, en dan zou de regen terug zijn. We gingen het wel zien. Door petweer reden we zuidwaarts, maar het was droog toen we aankwamen op de plaats waar Audun een kampeerplek in gedachten had. Daar zochten we een vlak stukje voor de tent, waarbij duidelijk was dat we niet helemaal dezelfde selectiecriteria hanteerden. De zoektocht werd tot mijn grote verbazing onderbroken door een kreet: "Margot!" Het was Bas, waarvan we wisten dat hij ook op de Lofoten zou zitten, maar dan waarschijnlijk elders. Maar na zes uur rijden bleken we de auto een meter of 20 van die van hem en zijn maat geparkeerd te hebben. Apart dat.

De kampeerplek, landinwaarts gefotografeerd

Bas en zijn kompaan Jirka waren al naar bed, omdat ze de dag erna een stevige klim wilden maken, maar Bas had mijn stem herkend en was zijn nest uitgekropen voor een praatje. Ontvangst met schaarsgeklede man, wat wil je nog meer. Ze bleken de hele week in de regen te hebben gezeten, maar keken ook uit naar de verwacht mooie vrijdag.

Uitzicht vanaf de kampeerplek

Bas gaf ons nog een update van de omstandigheden en wat ze vonden van de tot zover geklommen routes, en ging toen toch maar terug naar bed. Het was al na middernacht, dus ik liet mijn wilde plannen voor mooie doch bewerkelijke tentplekjes varen en gaf toe aan Auduns autobezitterswens om de tent zo'n beetje op de motorkap neer te zetten. We hadden nog wel een biertje verdiend, te genieten met het fraaie uitzicht, voor we gingen slapen.

Het werd een Beunhaas in gedachten brengende nacht. Audun vertoont nadrukkelijke Roeloftrekjes: hij heeft een aangenaam gelijkmatige snurk, en 's ochtends is hij veranderd in een groot uitgevallen spanrups die moeilijk iets mompelt over niet zijn nest uit willen komen. Toen dat uiteindelijk toch gebeurde volgde een Paashopwaardig ontbijt met veel koffie en spiegeleieren met spek. Bas en Jirka kwamen ook nog even langswippen: die waren op weg naar de meest onvergevende rotswand in de omgeving, en lieten hun telefoonnummer achter zodat we eventueel na het klimmen nog met ons vieren een biertje konden doen, of iets van die strekking.

Bas (m) en Jirka (l) al helemaal klaar voor de klim

Wij vertrokken naar een route voor veel minder stoere lui: bare blåbær, een fraaie wandeling verderop. Het was een ontzettende zweetboel om er te komen, bijna meer werk dan de route op komen. Mooi weer, en eindeloos geklauter over rotsblokken en geworstel door de vegetatie. Het was een route van 4 pitches (eigenlijk 5, maar zowel de klimgids als een duidelijk ook klimgerichte passant waar we onderweg nog even mee praatten rieden dat laatste stuk af; niet erg boeiend, en met garanties dat je touw klem komt te zitten), langs een spleet.
Het was geen moeilijke klim, maar klimmen in een spleet is een korte weg naar zere voeten. Het uitzicht intussen was prachtig. Ik bleek niet in mijn handigste bui te zijn alleen: het was een natuurlijke route, wat wil zeggen dat Audun met allerlei vrotjes waar ik nog niet de moeite heb genomen alle namen te leren, maar die zich prima laten vangen onder "dangly bits" het touw zekert, en ik er bij het erachteraan klimmen al die dingen weer uit de rots poer. Meteen het 1e dangly bit liet ik vallen, waardoor ik terug moest. Kleine moeite, gelukkig. Een later dangly bit zat zo vast dat ik er voor mijn gevoel een kwartier over heb gedaan om hem eruit te pulken. Ik zag ook ergens kans om het ding dat daar speciaal voor bedoeld is, en wat tot zover bekend stond als "elongated metal object with a hook" maar wat in goed Noors een nøtterpirk, en in goed Nederlands een nuttefrutter schijnt te heten, uit mijn jatten te laten pleuren. Die donderde zo'n eind de berg af dat teruggaan geen optie was. Gelukkig had Audun er nog een.

Onderweg naar bare blåbær, een route op die berg rechts

Uitzicht vanaf de 1e richel

Audun bezig met de 2e pitch


Ik schijn fotogenieker te worden naarmate ik me in ongemakkelijker poses bevind. Meen ik soms uit Auduns fotografeergedrag op te maken.


Zo kwamen we toch boven, naar een comfortabele richel. Sommige van de richels tussen de pitches (die moet je bij deze route zelf kiezen overigens; er zit alleen boven een anker in de rots) waren zo miniem dat je er niet ontspannen kon staan of zitten zekeren. Eenmaal boven was ik best gaar geklommen. Vandaar konden we in twee keer abseilen naar het beginpunt. Was het idee. Helaas was uiteinde van het touw ergens (vlak bij het anker) klem komen te zitten dus moest Audun bijna een hele touwlengte terug om dat weer vlot te trekken. De 2e helft ging gelukkig probleemloos.

Daar beneden ergens is Audun aan het abseilen.

Beneden was het tijd voor een vruchteloze zoektocht naar de nuttefrutter, en voor brood, chocola en water. En de terugtocht. Die leidde, nog steeds warm en zweterig, langs het meertje beneden. Dat konden we niet weerstaan. Het was van dat water waar je een paar slagen in kan zwemmen en dan gierend weer de kant op moet. Maar wel lekker! Beetje jammer dat we erna onze zweetkleren weer in moesten, maar zo gaat dat.

Het meertje

De avond gaf eerst een biertje. Dan een ruime hoeveelheid lapskaus, en dan koffie en cognac. Kamperen op stand. Bas en Jirka kwamen er ook nog even bij. Ondanks dat ze het snoeihard verdiend hadden wilden ze geen biertje: ze gingen dezelfde avond nog terug naar Tromsø. Woeste types.

Voor je het weet is het met die middernachtzon weer ongemerkt laat geworden. Veel te laat noemden we het een dag. Dat kregen we de volgende ochtend op ons bord: om 8 uur werden we de tent uit gebrand. Veel te weinig slaap na een dag klimmen. We maakten ook weinig haast met het ontbijt. In hemdje! Het was ineens echt zomer. We vertrokken naar een gebiedje met, naar verluid, het oudste gesteente van Noorwegen. Moet reteoud zijn.

Audun organiseert zijn dangly bits


Zomaar een mooi verweringspatroon op een intrusie (gokje) in de graniet

We klommen er een niksig stukje, genoten van het fraaie uitzicht, en besloten toen dat het tijd was voor koffie. Het was bedoeld als luie dag, dus brander, pan en koffie waren mee. Tijdens de koffie sloeg het weer om, en we smeerden hem. Audun stelde nog voor om Svolvær te verkennen, maar dat is een blaartrekkend lelijk (in de oorlog platgbombardeerd) gehucht. Dus dat werd plan B: siesta. De namiddag ging op aan pitten bij het geluid van regen op het tentdak.





We gokten erop dat dat het qua regentechnisch wel weer was voor die dag, en kookten buiten. We gokten goed. Het eten en het biertje toe werden nog opgeleukt door passerende zeearenden en zeehonden, en oeverloos geouwehoer, tot Audun, die ongeveer evenveel kleren aanhad als Roelof op Senja op een koude avond, het te koud vond.




Het programma voor zondag was: ontbijten, inpakken en wegwezen. Wederom in rotweer. We hadden mazzel met die anderhalve dag klimweer! En geen mooie dagen verspeeld aan in een auto zitten. We hebben niet de helft geklommen van wat ik had gedacht, maar toch, een donders goed weekend, dat.