Woven Hand

Proloog: Woven Hand! In Tromsø of all places! dat had ik NOOIT verwacht toen ik hier kwam wonen. Zelfs Nordlys, een bijzonder nietszeggend plaatselijk sufferdje, had al door dat er wat bijzonders is met David Eugene Edwards. Ik kwam al helemaal in Woven Hand stemming van de onvergevende, starende blik op de foto in het kultuurkatern...

En dan het echie!

Vooraan, kort achter het hek, voelde ik de bakvissenadrenaline al stromen. David Eugene Edwards zat zijn gitaar wat te stemmen en de microfoon te testen. Met rare onduidelijke Slota Prow teksten. Toen ik es, Deerskin Doll indachtig, opzocht wat voor taal “vashene osh miashte” was en wat het écht betekent (zal wel niet alleen maar “yes” zijn) kwam ik alleen internetdiscussies tegen over dat dat geen bestaande taal is. Raar typ.

Maar goed. Tana was al helemaal sceptisch. Vond hem er uitzien als een Axl Rose wannabe, en gaf (terecht) commentaar op zijn “tacky outfit”, en was teleurgesteld dat er zo op het oog alleen electrische gitaren en dergelijke op het podium te zien waren, en geen country-instrumentarium.

Maar toen begon het. Ze werden aangekondigd als gebedshuisrock, of iets dergelijks. En ze begonnen met Tin Finger. Niet mijn favoriet, maar zo live gebracht trapt het je toch in je mik. Hij weet het live ook wel te pavoiseren met gepassioneerd gegesticuleer. En Tin Finger leent zich daar wel voor...

Here on this road
There are others who move so slow
They wait with baited breath
For my fevered pitch
My sweat to run and
Eyes to twitch

Hij zat als vanouds stuiptrekkend en met van tijd tot tijd uitpuilende ogen op zijn stoel. Het publiek inkijkend alsof het een menigte demonen was. Een stuk expressiever dan in het begin van zijn carriëre, maar nog steeds volkomen bezeten.

Het tweede liedje was Whistling Girl. Ook niet mijn favoriet. Maar wederom, live, das toch gaaf. En daarna een nieuw liedje, van de nieuwe CD! Die ken ik nog niet, maar o ja dat ik die ga kopen. Snel!

Mijn bakvissengeloofwaardigheid ging weer omhoog toen ze The Speaking Hands inzetten. Dol op! En hij deed wat me opvalt dat hij vaker doet: live de tekst even nóg zwarter aanzetten.

I don't have the courage
To carve my splinters out
I need a friend St. Steven
These pictures of us
Wood, hay and stubble
You as well are nothing but trouble

www.16horsepower.com geeft de originele tekst, voor wie die niet uit zijn hoofd kent.

Elktooth, Your Russia, Winter Shaker en Dirty Blue kwamen ook nog langs. En Deerskin Doll, ook een waar ik extra blij van word.

You are a fine noise
I must take care for you
My heart my head to the ground
To speak of such things
As the sound of your wings
I have not the breath

Tana had enig idee van wat er zo gaaf aan was als hij geen gitaar, maar iets banjo-achtigs bespeelde. Mijn maakte het niet veel uit.

Een paar minuten voor tijd namen ze afscheid. Ik nam aan dat ze dat deden om nog even terug te komen. Maar nee! Helaas. Behalve dan om hun eigen instrumenten en parafernalia op te ruimen.

Het was mooi om te zien hoe DEE met een wat vies gezicht een niet aangeroerd biertje, dat tijdens het concert voor hem was neergezet, ver van zich af hield terwijl hij het ergens naar achter bracht... geen sex, drugs and rock ‘n’ roll met die mannen! Integendeel: de wrake Gods...