Wasdrogers leiden tot Kaurismäki

Met mijn nieuwverworven toegang tot het klimhalletje kon ik constateren dat met een plakje bijna van je vinger af het niet goed klimmen is. Helaas, want Laura, Kirsty en Elvar gingen naar Ersfjorden, en ik had mee gekund. Alsof de goden medelijden hadden stuurden ze toen Sanja op me af, die voorstelde een film te gaan kijken.

Tussen plan en uitvoering klaarde het weer nog op. In prachtweer fietste ik naar Kvaløya, waar Dagtun staat, het huisje waar ze woont. Momenteel alleen, omdat haar huisgenoten ofwel op vakantie, ofwel afgestudeerd en terug naar moederland zijn. Dagtun is na het huisje van Morten (Postje projectbarbecue) het gaafste huisje waar ik hier voet in heb gezet. Weinig gebeurd sinds het niet meer in gebruik is als boerderij. Het heeft stromend water en electriciteit, maar daar is ook alles mee gezegd. De plee is natuurlijk in de schuur. Je kan Sanja soms ook met natte handdoek de trap op zien gaan in NP; dan heeft ze hier gedoucht.

Zolang de zon scheen was er geen haast met een film. In de zon aten we soep en viskoekjes en rauwkost, met een biertje erbij. Dagtun ligt een meter of 100 van de zee, en het stuk ertussen wordt door rendieren gefrequenteerd. Volkomen paradijselijk.

Zodra de zon achter de berg verdween probeerden we een film te kiezen waar we allemaal tevreden mee waren. Dat werd een taalkwestie: we waren met twee in Noorwegen woonachtige Finnen, een bezoekende Fin, en ik. Waarbij films in onbegrijpelijke talen met ófwel Finse ófwel Noorse ondertitels (of nog erger: Zweeds of Deens) afvielen. We kwamen uit bij een Kaurismäki: Ariel, met Engelse ondertitels. Iedereen gelukkig!

Zo zaten we op de bank, mooie wisselende schisma’s te vertonen. De 1^e was visueel: alle vrouwen waren onderwijl aan het handwerken, en de man had aan film kijken genoeg. Eeva was een extra stuk aan een sjaal aan het haken, Sanja stopte de gaten in haar trui, en ik onderhield mijn kapsel (reken ik ook even tot handwerk: het is met je handen en met garen. Goed genoeg.)

De andere splijting was auditief, en op nationaliteit: af en toe barstten de Finnen eensgezind in lachen uit, terwijl geen geluid mijn lippen ontsnapte. Aanvankelijk weet ik dat aan de imperfecte ondertitels, maar het bleek gewoon het Finse gevoel voor humor te zijn.

Wat ik ook mooi vond: de Finnen leerden me dat in Finland de standaard eenheid bier het 12-pack is. Ziet eruit als twee sixpacks in de lengte, met een iets comfortabeler handvat dan sixpacks normaliter hebben. En ze noemen het een teckel... lief! Weet ik meteen waarom Arto twee teckels heeft. En dat soort dingen leer ik niet van mijn zelden bier per twaalf wegwerkende zus.

Ik begreep later van Laura dat Ersfjorden gehuld was in een akelige mistbank... waar wasdrogergerelateerde zelfmutilatie al niet goed voor is!