Nat en pijnloos

Met het weekend was ook het mooie weer wel afgelopen. Maandag was het goed werkweer. En de voorspelling voor dinsdag was nog veel erger. Dus ik was enigszins verbaasd toen ik op maandag een berichtje van Audun kreeg :"let's go climbing or kayakking tomorrow". Climbing? In de regen en de mist van een wand af glibberen? Maar er was nog de optie "kayakking", en dan word je toch nat, dus dat was wel een plan.

Tana had net een dry suit weten te regelen, en Sanja had haar verlangen naar de zee op zondag al uitgesproken, dus dat werd vier. Tana's probleem is dat haar knie goed genoeg is voor kajakken, maar niet goed genoeg voor het eindeloze uit je kajak donderen en er weer in klauteren van de kajakkurs. En zonder ofwel de cursus, ofwel op een andere manier kameradredning leren kan je geen lid worden van de kajakclub. Maar met een stapel getrainde clubleden met goeie outfits kan er niet veel mis gaan. Ik meende dat het niet legaal is om een kajak voor een derde te huren, maar Audun vond van wel, dus zo kon ze al dan niet legaal toch naar buiten en iets sportiefs doen.

Helaas ging er iets mis. Ze at iets verkeerds, of iets in die geest, voelde zich in ieder geval niet lekker en blies haar debuut af. Dus dat was drie.

Het bleek winderiger dan gedacht. Daar was ik wel blij mee! Zonder golven is het saai. En Sanja had geen wet- of dry suit aan, maar dat is een onverschrokken Fin, die wilde toch de fjord over en naar een onbewoond eilandje dat in de buurt van de zuidpunt van het eiland ligt. Zo togen we in de regen op weg. Goede sport dat kajakken, regen boeit echt helemaal niet.

Wegens golven voeren we eerst maar langs het eiland. Dat bleek een goed idee, toen na een minuut of tien Audun ineens onder water verdween. Het is een grote kerel in een snelle kajak, wat helaas ook neerkomt op een kerel met een hoog massamiddelpunt in een instabiele kajak. En dat ging met die golven niet goed. Gelukkig had hij een nieuw dry suit (oranje! Mooi hoor.) dus het boeide niet. Zijn muts was hij verloren, maar zelfs dat gaf niet, want Sanja de kamerad-og-utstyr-redningskvinne kreeg het ding in no time in de peiling en viste hem uit het water.

Het onbewoonde eiland lieten we toen maar schieten. Bij Telegrafbukta keerden we terug. Audun was toch al ondersteboven gegaan, dus die greep de gelegenheid aan om te kijken of hij de eskimorol nog kan. Het antwoord is: nee. En van dat ondersteboven in de zee liggen met zijn hoofd had hij het verlangen tot douchen opgelopen. Sanja was, om outfitredenen, wat vatbaarder geweest voor regen- en spatwater, en smeerde hem naar NP, wellicht voor een sauna maar zeker voor de massagestoel. Ik ging naar mijn kantoor om deze blogpost te typen, en Tana zat thuis, blij dat ze hieraan ontsnapt was. Een dry suit houdt onderkoeling tegen, dus houdt je in leven, maar het houdt je niet tegen een verkeerde beweging met je knie te maken als je in het water belandt. En die kans was, keurig geïllustreerd, vandaag bij nader inzien toch een beetje te groot geweest. Maar ik heb de smaak van rotweerkajakken nou wel te pakken! En dat rijmt nog ook. En Tana's kans komt nog wel.