Schoenen getest!

Mooi weer, nieuwe schoenen en hikende vrienden waren een prachtige cocktail die leidde tot een zondagse wandeling naar Sollidalsaksla. Om tien uur 's ochtends zette ik mijn fiets tegen het huis van Helgard en Carsten, en twee minuten later waren we op weg.

De route die we namen ging vrij kalm langs de helling omhoog, en dus maar heel langzaam het territorium van de vliegen uit. Zenuwenbeesten! Gelukkig waren er deze keer geen dazen bij.

Wie de grote versie bekijkt zal de vliegenwolk zien...

Verder ging het pad op een gegeven moment de verkeerde kant op. Moooi! Zo moesten we wel zomaar wat grasduinen. En das een prima enkelsteuntest. Langs een helling, op dikke begroeiïng, daar heb je je enkels wel bij nodig. En ze slaagden voor dat onderdeel! Hoger raakten we de vliegen en de begroeiïng kwijt, en kwam het onderdeel blokkenveld.


Dit ziet men graag als men zijn schoenen wil testen

Ook daar slaagden ze! En ondanks dat we eigenlijk niet ver van het redelijk uitgekauwde Fløya waren was het toch tiefend mooi. En leeg. En mooi weer.


Zo dicht bij huis! En zo mooi!

Sollidalsaksla is deel van een serie van, wat is het, een top of 20, en als je er binnen een zekere periode 8 of 10 of zoiets weet te beklimmen krijg je een lintje. Of zo. Helgard en Carsten doen eraan. Zo waren ze ook op het idee gekomen nou net deze berg op te hupsen.

Overigens is het een wat wazig systeem: aan het steenmannetje bovenoip elke meedoende bergtop hebben ze een bordje gehangen met een code erop. Als je de codes verzamelt is het goed... niet heel erg fraudebestendig lijkt me. En er is sprake van dat het pas telt als je ook je naam zet in het op elke top aanwezige bergtopboek, maar hey, dat kan je ook door iemand anders laten doen. Wel schattig amateuristisch allemaal.


Waar we staan is het eigenlijk het hoogst, maar de cairn verderop is de top die telt voor de "Ti på Topp" regeling

Maar nadat we keurig onze namen haddne opgeschreven gingen we weer naar beneden. Test drie: afdalen! En wederom geslaagd. Wat een heldenschoenen.

Toen we weer bijna terug waren op het pad dat je ook van en naar Fløya kan nemen werd er ineens naar ons gegild. Het waren Tordis en Ingrid (ook een dame van NP), die zoals ze ons vertelden op weg waren geweest naar dezelfde top, maar toen het ding maar niet in zicht kwam dachten dat ze verkeerd waren gegaan. Was niet zo; hij ligt gewoon verder dan je zo vanaf de kaart zou verwachten. Maar zo gingen we met ons vijven terug.

Tordis had inmiddels last van haar knieën, en ging niet meer zo hard. Ik leende haar mijn brace, maar dat was niet genoeg. We hadden een pauze nodig waarin ze een boom sloopte teneinde een wandelstok te verkrijgen. En ondanks brace en stok en alles is het doffe ellende om met zere knieën een berg af te moeten stekkeren. Wrang voordeel wel: mijn schoenen zijn nou ook getest op langzaam lopen. En geslaagd...




Thuis keek ik de route nog es na. En ik zag dat we zo'n 1800 hoogtemeters hadden gemaakt. Tijdens iets dat voelde als een lief kort zondagswandelingetje. Pyreneeën, here I come!