Pasen, en tweede kans

Vorige Pasen was geweldig, met zeven leuke mensen in een hutje, prachtweer, en dan overdag skiën. Helemaal goed! Ik was een beetje van plan om dit jaar zoiets zelf te organiseren. Maar ineens werd het een onoverzichtelijke tijd, en iedereen had al veldwerk of watniet, en zo kwam het er niet van. Het idee kwam in me op de poroaita expeditie nog es over te doen, en dan níet op dag 2 ziek te worden. Allard was daar wel voor te porren. Verder wilde men het hoogstens in overweging nemen. Dan met zijn tweeën! Wel spannend; toen we nog samen waren hadden we enigszins de neiging elkaar op vakantie volkomen het land uit te vechten. Roemenië '99 was een geweldige vakantie, maar dat lag niet aan de onderlinge harmonie. Kijken hoe het nu zou gaan...

Woensdag achtte Allard zich in staat te vertrekken. We sliepen goed uit, pakten de auto in, en gingen op weg. De 1e keer dat ik het hele stuk naar Kilpisjärvi rijd! Verder dan de Finse grens was ik nog niet geweest achter het stuur. Nu wel! Eitje. Maar het weer was ook prima. Allard hing de hele tocht kwijlend uit het raam omdat het zo móói was. En dat is het!

In Kilpis deden we nog even een broodje, en toen konden we. Half drie begonnen we. Wat laat, maar de dagen zijn lang. Het was even gedoe een evenwicht te vinden tussen de hoeveelheid wrijving die je nodig hebt die pulk te trekken, en hoeveel zo veel is dat je niet meer kan glijden. Maar we vonden wat, en gingen op weg. Allard was nog niet helemaal top, maar stond er wel op de pulk te trekken, die hij vloekend en klagend langzaam de heuvel op sjorde. Ik navigeerde ons over het zomerpad, dat nu natuurlijk niet te zien was, maar wat je met behulp van de poroaitat en meertjes en pieken toch wel kan vinden. Toch ging ik ergens bij een kwijt meertje twijfelen. We zagen een gemarkeerde route een eindje verderop, en volgden die toen maar. Een ergens van de route af zijn tent opzettende Sami kon ons vertellen dat het inderdaad naar de hut ging. Door het witte niks (het zicht was niet heel best) zetten we koers, en waren inderdaad keurig met etenstijd in de hut. Daar waren al twee kerels met twee kinderen, die allemaal (!) ook met een pulk op weg waren. Om een uur of acht dook er nog een Fins gezin met drie opgeschoten jongens op. Het werd dus wat proppen... maar niemand klaagde.

Het zicht naar achteren op dag twee

We hadden een gemarkeerde route, maar Allard hield toch de kaart in de gaten

Ik sliep als een blok. Allard helaas niet. Ik werd kwart over zes wakker, toen de vier Finnen al klaar stonden te vertrekken, en Allard ook al helemaal aan het ronddarren was. Ik kwam er ook maar uit. Zo hebben we flink aangekeuteld 's ochtends, maar waren we toch 's ochtends om half negen al weg.

Het zicht was nog steeds pet. We gingen nog steeds door wit niks. En de wind stak op. Toen we een pauze hielden ergens onderweg had ik even een dip. Waarom deed ik dit? Waarom was ik mijn poten eraf aan het vriezen? Had ik in IJsland al gedaan, en daar was zowel landschap als weer veel mooier, en kreeg ik er tien reisgenoten bij. Maar even verderop dook ineens Kuonjarjoki op, de hut waarin ik met oud & nieuw ziek had liggen zijn. Daar deden we een lekkere warme lunch en een flinke bak koffie, en besloten we toch door te gaan, en wel naar get hutje waar Eeva en Sanja de vorige keer beland waren. Ik had foto's gezien, het was een heel schattig hutje!

Het landschap was nog steeds één witte blur, maar in ieder geval gingen we nou lekker, want ik had de pulk, en ik was wel fit, en heb helemaal geen last van dat ding. En de beloning kwam: we draaiden om de voet van een heuvel heen, en plotseling doken er kliffen op! Het grote niets was doorbroken! Dat geeft de burger moed. Onder de indruk manouvreerden we ons een weg, nog ssteeds langs de aangegeven route, naar de volgende hut, waar we zouden beslissen wat we verder zouden doen.

De kliffen waaronder het hutje ligt. Allard is het figuurtje achter de boom.

Meekonjärvi, waarvan je aan de buitenkant helemaal niet kan zien dat het een nieuw strak hutje is.

Dit was een gloedjenieuw hutje. En we troffen er het eerder vertrokken Finse gezin weer aan. En nog een Fins vader-zoon koppel. Die kondigden aan verder te jaan naar Jogasjärvi, hetzelfde hutje als wat wij voor ogen hadden. Wij aten en dronken wat, en gingen er achteraan. Het weer was een beetje op aan het klaren, en de hemel was niet meer homogeen grijs. Ons daarover verheugend ski'den we over het meer richting Jogasjärvi, wat we al vrij snel konden zien liggen. En gek genoeg zagen we vrij snel twee figuurtjes er weer vandaan skiën. Zou het vol zijn? Zouden het de twee Finnen zijn die niet een hut met ons wilden delen? Toen we er zelf aankwamen kregen we antwoord. Er kwam een dame naar buiten, die vertelde dat zij daar sliep met haar reisgenote, en dat laatstgenoemde helaas ziek was geworden. Het was een ziekte die in Turku, waar ze vandaan kwamen, flink om zich heen had gegrepen. Wij kozen eieren voor ons geld en zetten ook koers naar de volgende hut. Ik had geen zin nog es ziek te worden, en al helemaal niet een ziekte die iets te maken had met diarree en over je nek gaan.

Het klaarde op! Ongeveer.

Om zeven uur 's avonds bereikten we porojärvi. Het zag er vol uit: er stond al een tent naast de hut, en er was een iglo gebouwd. Allard wilde per se nog een keer in de tent slapen, dus dat gaf helemaal niks. We zetten het ding op en gingen naar binnen. Daar troffen we de vader en de zoon weer aan, en nog een stille Fin, en een stel dat bij de hondenslee hoorde die buiten stond. Later kwamen er nog een moeder met een dochter aan. We kookten ons prakkie, maakten ons populair met de meegenomen whisky, en taaiden af. Allard lag zich te verkneukelen in zijn -10 slaapzak, en mij uit te lachen omdat ik kleren aanhad in mijn slaapzak. Maar daar heb je me niet mee. In IJsland het koud genoeg gehad. Ik sliep als een prinses, en werd 's ochtends wakker om van Allard te horen dat hij wakker was geworden van de kou, en zijn donsjack aangetrokken had. Gaf me wel weer een arctic hero gevoel. Ook het geroutineerd de tent opzetten, en koken op de whisperlight (die overigens zwak brandde), alles terwijl Allard een beetje appelig toekeek.... ik heb toch wel wat geleerd tijdens alle Beunhaas winterhikes. Allard ging wel heroïsch water halen, wat een stuk spannender was dan het klonk, want dat geschiedde met behulp van wakken in het ijs, die niet goed zichtbaar waren. Maar de schade bleef beperkt tot een natte schoen en sok.

Porojärvi, met iglo en naderende Fries

De honden van de hondenslee

Porojärvi was wel een oud, sfeervol hutje

Het was 's ochtend druk in de hut, dus ik stelde voor onze koffie bij de tent te zetten. Maar de whisperlight wilde niet meer. Daarmee was ook meteen de mogelijkheid voor kamperen verder bekeken. We hadden het idee het rondje vol te maken en te zien of we in één dag Termisjärvi zouden halen, maar dat deden we nu maar niet. Dat is geen gemarkeerde route dus dat moet je navigeren,e n als het zicht slecht is is dat moeilijk, en het is überhaupt geen route, dus je moet je eigen spoor trekken wat vermoeiend is. Dus of je zo'n hut dan haalt moet je maar zien.

Allard had vellen nodig. En de sneeuw hier was zacht...

Op weg naar een struik om mijn blaas tegen te ledigen donderde in nog door de sneeuw het meer in. Mijn beurt voor een natte schoen! Ik rolde snel om en weg, maar bij het opstaan zakte ik er gewoon nóg es door. Toen heeft Allard me daar maar weggesleurd...

Erg fris waren we niet, dus lekker veel snaaipauzes nemend zetten we weer koers naar Meekonjärvi, waar we zouden lunchen. Ter plaatse troffen we een hele kolonne sneeuwscooters met slees erachter aan. Bleken wat Sami te zijn die groepsreizen organiseerden. Kan je een weekje in Kilpisjärvi zitten en dagtochten doen. Dit was er dan een waarbij ze met genoemde scooters naar Meekon werden gereden, en dan nog 17 km heuvelop, en dan konden ze zelf naar beneden skiën met zijn 21-en. En dan hup weer een slee in en terug.

De batterij scooters en alvast de 1e Finse skiërs.

Dit is het interieur van Meekonjärvi, waarbij het wél opvalt dat het nieuw is. En nu gepavoiseerd met lunchende Fries.

De 21 Finse skiërs in de slee terug naar Kilpis.

Wij zopen ons scheel aan koffie en gingen verder. Op naar Kuonjarjoki! Deze keer was het weer een stuk beter, dus zagen we zowaar iets. Vooaral een witte, golvende horizon tegen een grijze achtergrond.

Typisch zicht: de markering, de horizon, en verder eigenlijk niets.

De gevreesde "ABBA-ski's"; als je dat hebt kan je glijden vergeten.

Om een uur of zes waren we ter plaatse. Er stond een hond buiten, en een rij enorme ski's tegen de muur. Tot onze verbazing troffen we alleen geen reuzen aan, maar een hele rij kleine Finse meisjes. Finnen schijnen last te hebben van zachte sneeuw, en ook als opdondertje op 3 meter lange zware houten ski's te skiën. Veel lift! Maar hoe je ze de bocht om krijgt? Finse ski's hebben ook van die liberale bindingen, waarmee je er met vrij uiteenlopend schoeisel in kan. Veel skien op enorme rubber laarzen waarin nog plaats is voor een dikke centimeter isolatie. Toch leuk, die lokale verschillen. En hun pulks hebben gekruiste stangen...

Allard als schaalpoppetje bij de Finse reuzenski's. Bedenk ook dat ze ín de sneeuw staan, niet eróp. De hond kon een schaalpoppetje als sjansobject niet weerstaan...

Reuzenski's met Finse bindingen

De charmante hond, die meestal heel stoer op een hoge sneeuwhoop op wacht zat

Al snel dook er aan de horizon een figuurtje op. Het bleek een Schot, die heel Noorwegen aan het doorskiën was. Hij was begonnen in de buurt van Kristiansand, en nu op weg naar Kirkenes. Daarvandaan zou hij terugkajakken naar Oslo. Sodemieters!

Ik voelde me erg vies, dus ik besloot een sneeuwdouche te nemen. Het was één graad boven nul! Dan kost het weinig zelfdiscipline. Helemaal opgefrist kookte ik eten voor Allard die flink gaar was. En na het eten naar bed. Ik had flink veel water zitten zuipen, dus ik moest er om kwart over drie nog even uit. Zo zag ik een hele mooie ochtend! En gaf de hond nog even een knuffel.

De volgende ochtend pakten we weer in, zeiden de Schot gedag, en togen op de laatste etappe. Het was ineens mooi weer! Toen we vertrokken woei het nog hard, dus hadden we hoofd en handen goed winddicht verpakt, maar al snel ging de wind liggen, en won de zon aan kracht. Het ene kledingstuk na het andere kon uit.

De laatste ochtend: mooi weer!

Het werd een gemoedelijke dag. Omdat het zo warm was werd de sneeuw heel nat en glad, en dan heb je er geen grip meer op. Als je de pulk dan op iets anders dan een helling naar beneden moet trekken heb je echt vellen nodig. Maar het was mooi weer, er was geen haast, dus we konden bij iedere helling naar eigen inzicht vellen opplakken of ze er weer af halen. Net zo makkelijk. We hadden zelfs nog een snaaipauze op een plakje mos. Het was lente! Zover het oog reikte was de wereld nog wit, maar waar we zaten was de sneeuw weg.

Lente!

Twee coole skiërs

Omdat het spoor vrij veel naar beneden liep waren we snel in Saarijärvi, de hut waar we de 1e nacht hadden overnacht. De laatste tientallen meters ski'den we overigens door de regen. Het was wat onbestendig weer aan het worden. We hadden weer ruim de tijd voor een sloot koffie, en dan het laatste stuk, wat wat saai is omdat het vrij veel over meren gaat. En de idylle is wat weg: zo dicht bij Kilpisjärvi hoor je de hele tijd het "njeeew, måååå, vraááap" van de sneeuwscooters. Je komt er dan ook vrij veel tegen al. Vaak geen Sami met een flink slee achter hun scooter, maar snelle jongens in snelle pakken die gewoon een beetje aan het klieren zijn.

Allard die voorbij gereden wordt door twee scootermafkezen

Een poroaita. Misschien wel dé poroaita!

Omdat ik een beetje last had van mijn voeten, en die pulk al zowat de hele weg achter me had gehad, bood Allard aan alle bagage te nemen. Zo kon ik snel naar beneden glibberen. Eenmaal op het steile, door scooters stukgereden stukje naar Kilpis zelf moesten we dat even heroverwegen; dat lukt niet met een topzware pulk. Even later waren we terug bij de auto, die er gelukkig nog stond. We laadden de hele mik weer in, deden nog een kleffe sandwich, en reden terug naar Tromsø. Alweer in de bebouwde kom hoorden we ineens een raar geluid. Allard opperde dat ik waarschijnlijk een lekke band had. En jawel! Maar in een wip wisselden we de band (ik rijd nou op drie spijkerbanden en één zomerband), en brachten de nieuwe op spanning bij een benzinestation. Zo kwamen we met weinig vertraging weer op Heimveien aan. Uitladen, douchen, bier! Dat hadden we wel verdiend.

Het gevaarte dat Allard aanbood te trekken (gelukkig wel alleen op vlakke stukken en helling-af)

Mijn 1e lekke band! Met een auto, dan.

En we konden terugkijken op een geslaagde Pasen. Allard was helemaal onder de indruk van de uitgestrekte leegte van Fins Lapland. Hij gaat de "nordic" landen nog missen als hij teruggaat naar Nederland. En sommige dingen veranderen nooit, maar andere weer wel: deze keer hadden we helemaal geen ruzie of gelazer gehad! We zijn in de afgelopen tien jaar aanzienlijk leukere lui geworden... kan je nagaan hoe leuk we over nóg tien jaar zijn!