Vriendschap geeft het leven kleur

Aan de andere kant van de oceaan zijn veel dingen goedkoper. Op heel veel plaatsen, eigenlijk, maar de andere kant van de oceaan, daar gaan ook met regelmaat mensen naartoe. Tana moest in Canada zijn, en bood aan een iPod voor me mee te nemen. Best kans dat ik over een tijdje moet verhuizen, en dan kan je beter een iPod bij je hebben dan een verhuisdoos vol CD's. Dus ik zei ja. En koos uit patriottische neigingen (of was het toch mijn hang naar kitsch?) een oranje. En die kreeg ik!


En Tana houdt van me dus ze had ook een kadootje meegenomen. Een sportshirt. Zo'n heel snel droge. En om niet helemaal opgehelderde reden had ze een babyblauwe voor me uitgezocht. Maar ik ga hem met trots dragen!

Verder vond ze ook nog oranje (!) reflectiebanden met een Canadees vlaggetje. Die kon ze ook niet laten liggen. Dus nu kan ik in babyblauw gepavoiseerd met oranje en gehuld in een lichte maple syrup zweem, naar Doe Maar luisterend het op een sporten zetten! Het leven is één groot feest.


En iets minder letterlijk gaat de titel ook op. Wie zich het postje "het kan nog veel gekker" heeft gelezen kan zich misschien mijn gemopper op Audun herinneren. Om de één of andere reden (het mysterie man!) lijkt het feit dat ik publiekelijk op hem heb staan kankeren een verschil gemaakt te hebben. Of iets anders onbestemds. In ieder geval, de kou is uit de lucht! Heb gister heel genoeglijk hem en Helgard mijn IJsland foto's laten zien.

En dat eindigde zoals het hoort te eindigen: alle aanwezigen comfortabel uitgesmeerd over een bank, gemoedelijk bomend, met een leeg rakende fles op tafel. Die ik overigens zomaar in mijn handen gedrukt had gekregen door onze onderzoeksdirecteur. Die had een fles wijn gekregen als dank voor een gehouden praatje, maar hield niet van deze wijn (of wijn in het algemeen, daar wil ik vanaf zijn), dus zodra ik hem met volle handen bij een dichte deur trof en hem hoffelijk binnenliet kreeg ik die in mijn mik. Ik klaag niet! En proost! Op vriendschap.