Lente aan je fiets

Het is de hele dag boven nul, de wegen zijn sneeuwvrij, in de tuin is al dood gras te zien dat onder de vieze sneeuw vandaan komt! Lente dus. Iedereen lijkt het in zijn kop te hebben. Ik heb het ook. Ik besloot de banden van mijn groene fiets te verwisselen. Terug naar gewone zomerbanden!

Tijdens het prieken had ik nog een meevaller en een tegenvaller. De tegenvaller was dat ik alle vier zomerbanden (van zowel de groene als de zwarte fiets dus) nog had, maar dat ik moest concluderen dat er eigenlijk maar twee nog goed waren. Die zitten nu allebei op de groene fiets. Moet maar es gaan sjoppen voor banden tegen de tijd dat het wel zo ongeveer zeker is dat er echt geen nieuwe sneeuw meer gaat vallen.

Frisse zomerbanden op het modderweggetje

De meevaller was Christine. Dat wil zeggen, die naam kwam zo in mij op. Toen ik de avond daarvoor thuis kwam klonk er muziek uit de garage. Muziek? Maar in de garage is geen radio! En het het huis was donker, er leek niemand wakker, dan wel niemand thuis. Het bleek de autoradio te zijn van Knut's Berlingo. Raar!

Het ding blijkt zich een ongekende autonomie toegeëigend te hebben. En dat bleek terwijl ik mijn achterwiel uit mijn frame pulkte. Het ding zette zichzelf weer aan! Gezellig, muziekje erbij. Leuk hoor, een auto met initiatief, zeker als het zo gemoedelijk is als dit. Dat geldt niet voor alle auto's... "Apologise to Christine!"

Hoe het met mijn auto zit weet ik nog niet; als Helgard in mijn auto zit slaat de centrale autovergrendeling nogal es op hol. Mijn theorie is dat het ding niet van bruinogige schorpioenen houdt. Ik denk alleen dat, bijvoorbeeld, Luka niet toevallig es een keer op bezoek komt opdat ik dan mijn hypothese kan testen. Misschien dat ik Stein de Viriele Telemarker een keer een lift kan geven.

Overigens is Christine de mond gesnoerd: Knut kwam zijn fiets halen, merkte op dat de autoradio weer es op eigen houtje bezig was, en heeft genadeloos het frontje eraf gehaald. Daar ging ons knusse rendez-vous...

Toen ik overigens bij het tankstation mijn banden weer op druk bracht werd dat nog een sociaal gebeuren: de halve stad verzamelde zich daar met opnieuw van zomerbanden voorziene voertuigen. Zoals gezegd: iedereen heeft de lente in zijn kop! En daarna fluisterzacht over het asfalt suizen, voort het eerst sinds maanden. Lekker hoor.

In ieder geval. Ik was toch bezig met gereedschap en vieze handen en gedoe. Kon ik meteen wel dat knipperlicht repareren dat ik nog es van mijn fraaie Subaru afgereden had! En zo gezegd zo gedaan. Vanzelfsprekend zit het op z'n Margots vast: bij het tegen een schuur aanrijden was het metaalwerk net zo'n beetje verbogen geraakt dat alle schroeven en bouten net niet meer passen. Dus het zit wat provisorisch aan elkaar. Maar het zit, en slechts een muggezifter zal dergelijks opvallen! Hij is weer helemaal als nieuw!


En het goeie was ook nog: mijn camera was weer opgedroogd, en hij doet het weer... ik houd hem nog maar even aan. En dan misschien maar iets voorzichtiger zijn met regen en sneeuw! Maar ik kon dus mooi een foto maken van mijn beminde vervoermiddelen. QED.