Auto...

“Shall we throw a Dutch coin or a Norwegian coin?”

Zowel de Russen als ik hadden besloten te proberen de auto te kopen. En Dima stelde voor het dan maar aan het lot over te laten. Ik had nog wat Euro’s liggen, dus ik pakte er een die voor het grijpen lag. Een Spaanse 50 eurocent, met Cervantes. “Cervantes is a really boring writer!” zei Dima meteen, en koos munt.

Het werd kop.

Zo leidt ongeappreciëerde literatuur tot heftige consequenties...

Toen was het zaak de auto van dichterbij te bekijken. Het leek me goed een adviseur mee te nemen, want ik weet geen klap van auto’s, en Edmond de oceanograaf voelde zich wat bezwaard inhoudelijke dingen te zeggen. Hij was tenslotte gevraagd door de eigenaar om te helpen, en niet om eventuele kopers actief tot afdingen aan te zetten. Gelukkig was Fred Inge, de gevaarlijke bibliothecaris, bereid een kijkje te nemen. Hij weet alles van auto’s.

We reden het ding naar NP, omdat de werkplaats een vrij geschikte locatie is voor prutsen aan auto’s. Het is er droog en licht, en er is gereedschap, een krik en zo’n automonteurs-skateboard om relatief comfortabel onder een auto te kunnen gaan liggen.

Fred Inge reed, en trapte het ding op zijn staart als ware het zijn eigen auto: een Porsche 911. En het bakje wist dat met waardigheid te ondergaan. Ook het gerag aan het stuur.

In de werkplaats trok Fred Inge alles open, en neusde en porde en krabde, en concludeerde dat de lekkende bagagabak waarschijnlijk komt door een lekkende achterruit, en dat dat gefikst moet worden. De roest viel hem mee. Zijn oordeel: NOK 8000 (~€ 1000).

Harvey, de huidige eigenaar, verklaarde voor minder dan NOK 12.000 niet akkoord te gaan; dan kan hij hem beter naar Svalbard verhuizen. En ik dacht er zo nog es over na. Elke rijles is weer ruim NOK 500. En Harvey is een NP werknemer, dus men kent hem. Het verhaal over die auto is niet verdwenen. Het schijnt een okeje vent te zijn, dus hij is waarschijnlijk nog voor advies beschikbaar. En het is een lekkere bak.

Ik heb de NOK 12.000 geboden...