Auto kijken

Waar ik uithang is leren autorijden een voor de hand liggend onderwerp. En het slaat aan, want alle Noren hebben hun rijbewijs sinds hun 18e, en die worden helemaal nostalgisch van de herinnering. Verder zijn ze licht gefascineerd door die rare urbane buitenlanders die ook als dertigers nog niet kunnen rijden. En de rare urbane buitenlanders zitten niet zelden in het zelfde schuitje...

En als zodanig meldde Gerit es dat ze veel reed met de echtgenoot van een van de AIO's hier; een Chinees. En tot mijn stomme verbazing meldde ze dat hij in zijn eigen auto reed... ik was even beduusd door het idee van rijbewijsloze autobezitters. Maar daarna bedacht ik dat het donders slim is. Er zijn ineens veel meer mensen die je willen of kunnen leren rijden als je je eigen blik hebt! Zo maak ik momenteel donders weinig oefenkilometers in privé-auto's. Elvar en Audun zijn druk. Ik zou Dierk moeten vragen; in zijn auto mocht ik al na 4 lessen rijden, dus ik mag dat vast nog wel es na 13 lessen of meer. Maar dat terzijde.

In principe mag iedereen van 25 jaar en ouder, die minstens 5 jaar een in Noorwegen geldend rijbewijs heeft gehad, me leren rijden. Maar veel mensen die aan die eisen voldoen hebben andere redenen om dat niet te doen. Tana heeft een automaat; Helgard, Carsten, en Steffen hebben geen auto; de gevaarlijke bibliothecaris heeft een Porsche; Laura heeft nog een trauma van haar auto uitlenen aan een Nederlandse student en het ding met de motor in de fik terug krijgen. Maar best kans dat ze het allemaal prima vinden om met me uit rijden te gaan als ik zelf met een blik op de proppen kom. Meerderen hebben dat al bevestigd.

En toen stond er ineens een auto te koop van één van de kerels van milieudata, die alweer anderhalf jaar op Svalbard woont. Zijn auto staat nog hier, en hij wou het ding verkopen. Een prachtige ouwe Subaru 4wd.


Er waren twee mensen geïnteresseerd... naast mij nog de Russische dame waar ik nog wel eens mee samen werk. Ook een buitenlander in de 30 zonder rijbewijs... één van de oceanografen regelt de hele verkoop, en hij was volkomen beduusd toen hij erachter kwam dat hij een testrit ging maken met drie (de Russin nam haar man mee, die hier ook werkt) losers die het ding niet alleen mochten besturen. De Russische kerel mag het overigens ook niet onder supervisie...

Maar we gingen es kijken. De 1e keer zonder goede voorbereiding. Na anderhalf jaar was de accu natuurlijk leeg, en er lagen geen startkabels in de auto. Dus we moesten nog es terug.

Vrijdag vond poging twee plaats. Dierk had kabels uitgeleend, en Edmund de oceanograaf startte het ding met behulp van zijn eigen auto. Jammer alleen dat de auto nog zomerbanden had, en er sneeuw lag. We hebben het ding naar een nabijgelegen parkeerplaats gereden, en daar wat rondjes gedraaid, want meer is niet verantwoord. Maar het ding rijdt lekker! En 158.000 km is niet veel voor een auto uit '86. En er kunnen twee kajaks op het dak... ik begon al te dromen.


Svetlana zat een beetje in haar maag met dat ze nog niet goed genoeg rijdt voor oefenen in auto's met één set pedalen... De eigenaar wil het snel weten, dus maandag willen we de knoop doorhakken. De kans is aanzienlijk dat we besluiten dat ik degene ga worden die een bod uitbrengt. Een raar gevoel! Ik ben gewoon een potentiële autobezitter. En niet eens van een eindeloos oud gaar eendje of fiat cinquecento of zo, maar van een vette vierdeurs 4wd.

Ik houd u allen op de hoogte...