Met Svalbarders de berg op (en af...)

Het Pompel & Pilt kijkende gezelschap wilde in het weekend de berg nog op, en vroeg me mee. Dat leek me wel wat, het zou prachtig weer worden! Het aanvankelijke plan was Tromsdalstinden op, maar dat is een beetje een onzin-idee, want je hebt maar een paar uur schemer en daarmee ben je er niet. Verder bleek het ook snoeihard te waaien, wat het levensgevaarlijk zou hebben gemaakt zo'n berg op te stekkeren. We stekkerden dus maar gewoon in de algemene richting van Tinden! Ook mooi. En koud. Hieronder een fotoverslagje.


We waren al zo'n beetje boven toen het licht genoeg begon te worden voor foto's. En nog maar ternauwernood...


Tijd voor een snack!


Elvin was ook mee! Hij had de grootste lol. Bewoog alleen altijd te veel voor een scherpe foto.


Het woei hard, en zelfs van de bijna helemaal verijsde berg kwam nog stuifsneeuw af blazen.


Tinden was wel in zicht!


Ook op ijzige, winderige stukken wilde Elvin nog dingen apporteren...


En het was ondanks de gematigder doelstelling wel een hele mooie wandeling!


We woeien nog net niet uit onze kleren.


Op heel wat stukken was het zo ijzig dat dit de enige manier was om met enig behoud van decorum beneden te komen...


Op de top van Fløya beland was het alweer zo donker dat daarna foto's niet echt meer een optie waren. Misschien maar goed ook, want alle Svalbarders (iets met Duitsers, Zweden, Noren en Finnen, maar allemaal op Svalbard woonachtig geweest) stortten zich als malloten de berg af. Ik heb meermalen languit op de berg gelegen, me amechtig vastklampend aan een boomtak, omdat ik anders met zo'n vaart naar beneden zou schieten dat het niet leuk meer zou zijn. Er moet daar een pad lopen, maar ik kan het nooit vinden als er sneeuw ligt. Ging de kabelbaan maar weer open! Dan konden nette beschaafde laaglandbewoners ook weer zonder verlies van lijf en leden van die berg af. Maar we kwamen allemaal beneden, met alleen licht pijn in mijn knie.

De Sauna achteraf was wat gedurfd, want dan wil je echt alleen nog maar slapen... maar dat deden we niet: we invadeerden het huis van een grieperige Finse om voor haar (en ons, natuurlijk) te koken. Daarna was het toch wel snel kinderbedtijd! Het was een mooie dag. En een rare.