Nooit eerder vertoond: Margot op ski’s!

Er stonden al een tijdje langlaufski’s in mijn kantoor. Ik had ze geleend van een van de biologen. Maar het sneeuwde steeds maar niet. Of wel, maar dan was er iets anders gaande, zoals het filmfestival. Eén keer kwam het er bijna van om ze uit te proberen… Kirsty nodigde me uit om een keer voor werktijd te gaan. En ik stond net om kwart over 7 ’s ochtends mijn handschoenen aan te trekken toen de telefoon ging. Het was Kirsty. Of ik me ervan bewust was dat het regende…. Dat ging dus niet door. Nu wel!

Het bleek, geheel in contrast met de voorspellingen, een hele mooie dag. Licht zenuwachtig pulkte ik de ski’s aan mijn voeten. Raar gevoel dat geglij! En na een meter of 50 kwamen we al een in mijn ogen steile helling tegen. Eng! Kirsty wist me naar beneden te lokken. Met twee keer onderuit gaan (het was een hellinkje van z’n 6 meter lang) kwam ik toch zonder blessures beneden. Gelukkig was de løype daarna een flink stuk vrij plat. Goed voor het opbouwen van enig gevoel voor die maffe latten. Die vlakke stukken zijn prima te doen, en mild naar beneden ook! Dat ging wel soepel. En zo wen je een beetje. Dus bij latere hellingen ging ik maar 1x per helling onderuit.

We schoten op, en binnen no time stonden we bij de universiteit. En we gingen nóg verder! We zijn tot aan de skischansen gekomen. Daar was een vrij lange en steile helling… tot mijn eigen verbazing durfde ik hem te nemen. Ik had het hele idee van sneeuwploegen (heet dat zo?) wel ongevéér te pakken, maar niet zodanig dat het me ook lukte om mijn snelheid echt binnen de perken te houden. Dus na 2/3 van de helling panisch zwaaiend met mijn armen en ”I’m scared I’m scared I’m scared!” roepend afgekomen te zijn besloot ik dat mijn snelheid aan het suïcidale begon te grenzen en heb ik me aan de zijkant in de zachte sneeuw laten vallen.

Ook op de terugweg, met moeie spieren, lukte het me om, vrijwel geheel bedenkt met sneeuw, maar zonder schade het traject af te leggen. En ging ik bij regelmaat nog maar 0x per helling op mijn plaat Ik ben trots! En terug bij het beginpunt (Kirsty’s huis) werden we verwelkomd door haar vent die koffie had gezet en flapjacks had gebakken. Wat een dag!


Onder wakend oog van twee diehards en een fotograaf maak ik de eerste schreden... Links Kirsty, rechts Steve.


Na twee hellinkjes ben ik al zowat in camouflagekleuren! Helaas geen actiefoto's met paniekerige gebaren en in de sneeuw ploffende lichamen.


Op de terugweg poseerden we nog even op Prestvannet, dat er nu niet meer uitziet als een meertje. Wel mooi!