TIFF 2 (edit)

Het filmfestival is ten einde. Ik heb 9 films gezien! Het zouden er 8 zijn, maar toen er ineens op maandag, officieel na het festival, nog wat extra vertoningen zouden zijn kon ik de verleiding niet weerstaan. Een mooie score voor een festival in een werkweek (voornamelijk). Ze varieerden van jammerlijk teleurstellend tot geweldig. En Amsterdam kent zoveel filmhuizen dat het zou kunnen dat ze er allemaal nog komen te draaien. Dus ik geef op allemaal mijn commentaren, behalve de reeks korte films die ik zag, want die zijn zo obscuur en lokaal, die krijgt geen niet-Tromser snel te zien. In de volgorde waarin ik ze zag:

The rebirth
(Ai no yokan)
xx

The Kautokeino rebellion
(Kautokeino-opprøret)
xx

Premonition
(Le pressentiment)
xxx

The diving bell and the butterfly
(Le scaphandre et le papillon)
xxxx

No country for old men


Mid-afternoon barks
(Xiawu gou jiao)
xxx

A man's job
(Miehen työ)
xx

Tuya's marriage
(Tuya de hun shi)
xxx

The rebirth is voor mensen met heelveel geduld. Ik hou erg van saaie films, maar deze werd mij bijna te veel. De makers hebben geprobeerd de sleur van de hoofdpersonen weer te geven, en dat lukt ook glansrijk. Iedere poging om iets los te maken strandt hopeloos. Het is een film waar je, als je er eenmaal doorheen bent, wel tevreden op terugkijkt. Maar het is een lange zit.

Voor Kautokeino verwijs ik naar het vorige postje.

Premonition is een mooie film die een nare boodschap over weet te brengen zonder zelf naar te worden. Mooi!

The diving bell is een geweldige film over een kerel die vrijwel volkomen verlamd raakt. Ondanks het nare gegeven met humor verteld. Mijn favoriet!

De Coen film (no country etc) is een diepe teleurstelling. Standaard hollywood actiefilm met geld, drugs en heelveel schieten. Zucht.

Mid-afternoon barks is volstrekt raar, maar wel leuk. Wie er een touw aan vast kan knopen mag het me uitleggen. Maar zeker de moeite waard!

A man’s job is een veel zwartere film dan Kaurismäki gemaakt zou hebben. Maar ook met veel explicietere humor. Hoe Finnen zich aan alle kanten de rotzooi in weten te werken.

Tuya's marriage is een rare mix van sprookjesachtig optimisme en onontkoombare ondergang. Het afschuwelijke noodlot laat zich een tijdje met mooie krullen om de tuin leiden, maar uiteindelijk wint het toch. Sippe film. Wel heel mooie beelden.


Genoeg stof om over na te denken bij elkaar. En dan nu weer voltijd aan het werk!