En na deze aftrap volgde kerstavond, dewelk deze keer niet ongemerkt voorbijging, zoals meestal. Ik was uitgenodigd voor een kerstavondmaal bij Sanja. Finnen vinden kerstavond nog memorabeler dan de rest van kertmis. Dus na een dag hard werken fietste ik naar Kvaløya, waar ik door Sanja zelf binnegevlagd moest worden, want dat huis van haar valt niet zo op. De rest van de gasten waren haar zus, haar moeder, en Elvin, de gasthond. Allemaal hele aangename types. En traditioneel Fins kersteten! Geweldig. Ik had nog een fles wijn meegenomen als bijdrage, maar dat mocht niet echt baten, want het bleek een kurketrekker-loos huishouden te zijn. Desondanks was het geheel erg geslaagd. Het huis is een oud boerderijtje waar vrijwel niets aan is toegevoegd om het een studentenwoning te maken. De kerstboom was opgetuigd met vanalles dat op het strand te vinden is, of in je visnetten, als je per ongeluk niet een goede locatie hebt gevonden, en in plaats van vis alleen zeeëgels en koraal ophaalt. En ze hadden zelfs in kadootjes onder de kertboom voor me voorzien. Hartverwarmend. De hond uitlaten op het donkere strand was ook bere-sfeervol. Licht verontrustend was wel dat de weergoden meteen ook last kregen van kerstsfeer en het hard ging sneeuwen. Ik was op mijn fiets met zomerbanden. Gelukkig is verse sneeuw geen probleem, en ik kwam veilig weer thuis na het aangename maal.
De volgende dag trad ik aan voor een kerstbrunch bij Knut en Martha. Ook al zo lief! En zeer smakelijk. Tussen kerstbrunch en kerstdiner had ik nog maar net tijd even Tana’s planten water te geven. Daarna vervoegde ik mij in het ruime huis van mensen die ik nog nooit ontmoet had, maar die zo’n beetje met heel NP bevriend zijn. Die hadden een maal bedacht voor wie daar zoal zin in had. Van de aanwezigen kende ik ongeveer de helft, maar de andere helft was natuurlijk ook gaaf (zo werkt dat hier in Tromsø) dus dat was ook een geweldige avond. Tweede kerstdag bereidde ik mijn huis vast voor op de komst van Floor, en vertrok wat later op de middag naar het vasteland. Het idee was om met Carsten ergens naartoe te sjokken en dan foto’s te maken. We besloten naar een uitzichtpunt op weg naar boven te gaan. Dat was nog niet zo eenvoudig! Velen waren ons voorgegaan, en het pad was spekglad geworden van al die voeten. Sommige stukken waren alleen te doen op vier ledematen, of dwars door het bos naast het pad. Maar we kwamen er! Met Carstens fototoesten kan je nog best grappige dingen doen. Zet de sluiter 15 seconden open, en loop intussen naar believen door het beeld, of klier wat aan met een zaklamp, of wat niet. Melig maar wel leuk. Hopelijk volgen Carsten’s foto’s, want die van mij zijn niet zo goed.
De 1e is met mijn camera gemaakt, en moest even mbv photoshop een wat opgehoogd contrast krijgen, maar die andere twee zijn (bij mijn weten) puur natuur, gemaakt door Carsten.
Toen we trek kregen zagen we kans zonder dodelijke ongelukken weer beneden uit te komen en aan het koken te gaan. Dat viel ook nog niet mee, want Carsten kookt harder dan het huis aankan, en de helft van de culinaire activiteiten bestaat uit naar boven lopen om een gesprongen zekering te verhelpen.
Na nog een aangename sequentie espresso’s was het tijd om weer naar huis te fietsen, en daarvandaan de taxi te pakken voor het beste gedeelte van kerstmis: Floor van het vliegveld vissen! Een mooie bekroning van een uitstekende kerst.
No comments:
Post a Comment