Junior must die

Afgelopen zondag was het zover. Rubber Duck Hockey, the kickoff! De voorbereidingen waren van uiteenlopende bevorderlijkheid. De voorgaande week was ik in 5 dagen van ruwe data naar inzicht, overzicht, figuren, een powerpoint presentatie en een conferentie-abstract gegaan. Daar word je wel moe van. Zaterdag greep ik dan ook de gelegenheid aan om bij te komen met kaas en whisky bij Steffen. Zoiets wordt altijd laat en alcoholisch. Zo ook toen.

Tollend van het slaapgebrek toog ik zondag naar een brunch, waarvan de gastvrouw geheel bij toeval nog van wat 2e hands ijshockeyschaatsen af wilde. En das mooi, want mijn ouwe gaven erg weinig enkelsteun, en modernere exemplaren zijn daar zowat zonder uitzondering beter in. Dus ik sloeg mijn slag!

Gaar van lijf en fris van schaats verscheen in op het ijshockeyveld. Potdikkie, das best wennen. De laatste keer dat ik enigszins nonchalant op schaatsen stond moet in mijn middelbare schooltijd geweest zijn. Maar het goeie van hockey is dat je geen tijd hebt om na te denken over dat je niet kan schaatsen. Je moet achter die badeend aan! En het ging nog ook. Ik kluns wat af, maar ik kom zonder schade weer van het ijs af. Deze keer wel in ieder geval. In die zin verging het me beter dan Junior, de eend. Die was binnen 5 minuten aan gruis (sorry Marieke!). Gelukkig hadden we reserve-badspeeltjes…




Deze week is het Tromsø International Film Festival (TIFF), en wordt er niet geschaatst. Maar de volgende keer ben ik er weer bij!

ps Junior is na afloop bijeengeraapt, en heeft een hele serie zware operaties ondergaan. En hij is voorzichtig weer terug! Al zal hij nooit meer mee kunnen draaien aan de top...