Another first timer: bugs!

With the house storm abated I had the mental peace to start having a look at my friends and companions for the next two years: the forams! Dorthe will understand I started with Trochammina inflata. Hardly anybody else will. It was good to have a look at what I will soon be staring at in Iceland.

Micropalaeontology is a rather old brand of science. And not much has changed. In order to get familiar with them I just started drawing them...

Culture shock

I knew it would come! And it came. I was doing my shopping after a wild day of work and hunting houses, and in the supermarket I decided I needed a drink with my food. And this is the west country, so that'd be cider. Not the sugarwater they sell in Norway, but real cider. It was around 8 at night, and such was, of course, still sold. And they were advertising it! Now, buy 3 for only £4! So the parade below was just 40 NOK (the exchange rate is nicely 1:10). Unbelievable. Welcome to England.

House denouement

I took it! I delivered the contract to the letting agency. In about a week's time they'll have found out I'm financially impeccable. And then we can talk business, about when to move in, and such. Exciting! It's expensive, but I earn enough. Let's see what it's like to live in a posh house. Windows on two sides! Now I'll subscribe to the library, try to not think too much about Norway (I accidentaly looked at my own blog - it still hurts), and have a 2 year period of calm intellectualism and solid academic achievement. And who knows, maybe after that my scientific credibility will be so big I have no problems getting proposals funded for shaking off that serene guise, and return to the rugged and savage north! Armed with dripping knowledge of tidal swamps! Reconstructing arctic sealevel like it's never done before!

Huzzah for worldly possessions

Don't believe those who say worldly possessions tie you down! Enslave you! And such things. No, they liberate. Some do, anyway, and with N=1 also r2=1.

I mentioned already I came prepared with a bicycle pump, of course. And a puncture repairing kit. But that I ended up with incompatible valves. Meaning I could not inflate my own tires, nor do it at a gas station. Panic! The tires were not that hard...

I was biking through town (those looking for a house bike a lot) with the constant nagging feeling in the back of my head that I was living in borrowed time. Of course a soft tire is a solvable problem: find somebody with a fitting pump and smile cutely. But I already have enough to deal with! And I also knew the tires had moved around a bit in the time I was walking around with fresh from the airplane, flat tires. But I could not correct that without a fitting pump!

And then a saviour descended. On the way from a viewing I came near a bicycle shop. And I seized the opportunity. The very heroic employee bravely sold me a little adapter thingy. I cherished it like gold. Now my pump fits! And I am independent again. Glowing with relief I freed the inner tube of its awkward position, and inflated them to a proper pressure. The world has become a better place.

House hunt

I had an ambitious plan. Come here, find a place to stay within a week, and phone the movers to say they can start driving before I go to Iceland. I still have that ambition! But it's one of those ambitions, as most really, that take a lot of effort to realise.

On monday I had a look at a shared house. The description had sounded rather serene, but coming there there was no serenity to be observed. Small, cramped rooms, and an overpopulated kitchen clogged with dishes. I decided against. So I went back to my office, back to internet. Back to the accomodation websites.

I immediately arranged some viewings. It really works, such a website! Tired and hopeful I went home. Too late for the regular supermarket. But that's solved by the 24h mini-supermarket on the way home...

The best house was snatched away under my nose. It sounded so good! Unfortunately more people thought so.

The next two viewings turned out to be basements. And not a basement as I had in Norway; no, real dark basements. Not too tempting. Even though they were located in stylish old buildings with ornamental fireplaces and elaborate ceilings. So I still did not settle for one. And went back into the circus. Back to the office (the security guard already knows me), back to the web.

This time I made sure I was at the supermarket before 8. But still too late! Damn. It's open un sunday, why then not open on weekday evenings? Anyway, the 24h supermarket fares well with my erratic behaviour.

So today another viewing. A double one! Two floors in one house, both available. And if I don't take one of these I have another viewing in the late afternoon. And I requested two more. I'll suffer some unrest now, to win rest later. We'll see... time is ticking.



And this game is played real fast. The upper floor was quite good, yet furnished. And they have not yet contacted me to say if something can be done about that. And in the meantime I have made an appointment to see yet another appartment...

The other appartment was too small. No way I can squeeze all my stuff in. Not all my possessions are as liberating as valve adapters... It was nice though! Old and stylish, overlooking a church, and with the strangest feature in it: the window sills had latch doors... extra storage, one might think, but no: if you opened them you looked straight into the roof gutters. You would only want to store very specific objects there. Slimy, questionable objects. Strange! And what was strange too: the lady that showed me the place turned out to be half Dutch, half Norwegian... she did not speak Dutch, but we could do the 2nd half of the viewing på norsk! Who would have thought.

The dark blue door on the left was the not very welcoming entance to the too small house... I thought it was my style. But the house wasn't!

And then, another one! A beautiful classy appartment in an immaculate neighbourhood with a manicured lawn. I'm tempted. Bedroom large enough for keeping all my stuff out of the way, and a rather small living room, but that's OK if it does not need to contain too much. Kitchen with washing machine, so I don't have to worry about that. It's twice as expensive as the possibly furnished one, but still... it's nice to live in a nice place! Tomorrow may be decision time. Exciting!


And, as it goes, tomorrow has become today. And I figured out how much I earn, I figured out how much tax I'd have to pay... I think I can easily afford it! I think I'll do it... But I'll have another coffee first...

Phone

It's not as if my phone is that widely used for long distance communication, but anyway: I got me a UK SIM-card, and thus a UK number. 0044-7526000697. It could come in handy!

First working day

It'll be a lot of first timers for a while! But the first working day is quite a milestone. In the pouring rain I biked to uni. I knew I had gotten some emails on what to do first, but I hadn't managed to get to my email, so I just guessed. I went to the main reception.

Wrong. I decided to just to to the department and wait for Roland, my new boss. I did not see him coming, but I did see a secretary, who suspected it was me, and took me under her wing. Roland was going to be late: issues with an unwell wife and a very young child. But I was going to be fine in the hands of the secretaries. Within no time I had an office with all that's needed! And soon after an appointment with HRM. Who were rather flexible: I had to disappoint also them with my lack of address.

The office. Notice they provided it with some pens, tape, post-its and the likes! So cute!

The view is unspectacular, but one can't have it all

And things started rolling. At 2PM Roland showed up, and took me through the campus. And before it was beer time I had a key, a uni ID pass, an access code, a login, an idea of what was where and who was in it, and a CD full of articles. Things can go quick!

The office by the way is in a charming line of old houses, in a remote corner where the offices never get overheated, yet where you feel like you're the only one in the building. It's nice, small and cute, and I can see myself cosily working here for two years! And all the people I met during the day were lovely.

The entrance of my new working place. Notice the beautiful bike.

At 17.30 Roland, decorated with very wrong sunglasses, came to pick me up for a beer with my new colleagues. In the pub around the corner. It seems not to officially have anything to do with the university, but it is widely used as a campus pub. With Roland buying a round I still don't know how pleasantly little a good ale costs, but it was good to taste one. One of the drinking fellows, who happened to be on one of his last UoP drinking sprees due to finished contract/thesis, turned out to be a political geographer. A what? Science never ceases to amaze. And with these intoxicating words I may very well terminate this epic on a significant day at the University of Plymouth. Many more days to come!

The pub on the corner. The row of houses behind it is where my office is.

First day Plymouth

The day of arrival I only took a shower, drank a liter of tea and went to bed. That was a bit of an improvised activity, for these furnished rooms are not what they used to be. Of course there was an old, ugly desk with dito chair, and a broken cupboard, and a bed. But nothing concomitant with the bed. I had only brought a sleeping bag liner. Fortunately I had also brought my windstopper fleece, for the fieldwork, and I had had a Norway fleece as a gift. Combined with a normal jumper and the liner it was a sort of a sleeping bag. I was tired. I slept.

I only woke up once because all the jumpers had slipped off. And woke up refreshed a few hours later. The first thing I had to do was retrieve the bike! I decided to just walk there, and hope somebody would be at home. I figured I knew where my bike was, on the map, but not me. I managed to find out thanks to Janna, the Czech neighbour. I was off the tourist map... she lent me a better one.

The plan worked. The guy that opened the door was good with bikes, and put the pedals back for me, with his bare hands. A working bike! Now life can really begin!

A typical view of Plymouth

I dropped off the clumsy bike box, and went shopping. The run down house did not seem to come with toilet paper. Not with a lock on the bathroom door, actually, but that was improved the very day. And I looked forward to some breakfast too. And I found a mall that was open on sunday.

After breakfast I wanted to update the blog. I don't want to start a new job with a burdening lag in blogging! So my first stop was the library. Closed. Then Tourist Information. They claimed there are no internet cafe's in Plymouth... at least none open on a sunday. So I could give that up. I biked a bit on the university campus in order to find my way the next day, and went home. I was tired.

I had a nap. And some tea with Joe Speedboot.

The lady at Tourist Information had, when I had to abandon the blog plan, informed me on cinemas. There was one that showed foreign movies! As she put it. Bring it on! I felt like one.

So after the tea I went. And found it without difficulty. Plymouth is a very unoverviewable town, where it will take a while before I can navigate it without effort. I was glad my friends had given me a map holder for on my steer! Made life much easier. Especially as it rained almost all day.

I watched "moon"; never heard of, but quite nice.

And on the way out I found a Mac in a corner. Free to use! So there all the blogging worked out, after all... One without access for my camera, though, but that I can solve later.

So far Plymouth has showed a mixed face. Grim, because of the very unwelcoming house. And the crappy weather. But I have a bike! And I do continue to meet nice people. And the environment breathes opportunities of the outdoorsy, cultural, historical and social kinds. I do however look forward to tomorrow: I'll meet colleagues! People I will meet again. And tomorrow I'll go and see a house I may live in the rest of the two years. Things will only be getting better. And it's not so bad to start with!

Travel to Plymouth

It was supposed to be easy. Of course it wasn't. I had a bike with me. I got in line in good time for check-in. But had forgotten that at Schiphol they are very specific about things. About bicycles, for example. I had to go down with all my stuff to the basement, to get a bike box. The friendly official managed to loosen the pedals, with all force that was in him, so I could take them off. Now, with a bike in a box, I really needed a trolley. I ran back to check-in. Where, by the time it was my turn, the flight had disappeared from the monitors. It was delayed though, and I could still get on. I did.

In Plymouth I put the steer of the bike back in position. And realized I could not re-inflate the tires. I had, after the tire failure in Amersfoort, have the mechanic change them all. He changed them into specimens with valves that do no fit my pump... I did not manage to get the pedals back on either, with my bare hands.

I made my way to the shutllebus to Temple Meads. Where I was informed they would only take my bike if contained in a box... ohno! But all the positive prejudice about Brits seemed to be true. I got the box back. With a smile. And when it fell off the trolley it was put back on by friendly passers-by.

At Temple Meads I was puzzled as to what to do. Where to discard the box? I remembered I had tape with me, given to me by Lien for bike packing purposes. So I decided to not discard it! I trampled it into more manageable size and taped a hand grip. Ready to go! Not sure where the Brits hide their timetables (I found out soon afterwards) I depended on spoken word for finding the right train. A lot of running up and down with a deflated, pedal-less bike did leave me on the right platform. With a Cornish pasty as dinner. And again, all sorts of nice helpful people, inquiring where I was headed and why, and offering to help me with all the luggage, jumped out from nowhere.

I got onto that train! And chatted up with an Exeter-based couple that had just had a viewing on a house in Bristol, and had decided to buy it. And a Plymouth rugby girl. I also found another bike with a fitting pump, so one problem solved! The rugby girl helped me out of the train. My new home was reached. Almost.

It says "welcome", in rather large letters, but it doesn't look especially welcoming, actually...

I phoned the guy that would let me a room, and he picked me up. He could, however, not transport the bike. He proposed leaving that in another house he owned. So we drove to the one that would be my home for a week.

It was dirty. And smelly. And worn. But I laid down my bag. And my head. The travel was over! My new life could begin.

It's not much, but it's what I got

Rendez-vous with the low countries

I spent more than 30 years in the Netherlands. A lot can happen in such an amount of time. And it did. So where to start when one has less than a week to spend in this country?

No need to think for too long. I went to my mother. And we had tea and beer in the garden. And life was good again.

A rare picture: me and my mother!

Less than a week is not much, and may inspire haste and stress. But that failed to appear. I not only had tea and beer in the garden with my mother. I also had breakfast on the Varkensmarkt in Amersfoort (where my mother lives) with an old friend. A bit bewildered, yet pleased.

Amersfoort has all sorts of things Tromso doesn't, such as very old, brick buildings. Here the Kamperbinnenpoort.

My sister's household is not necessarily a stage for quiet and calm, as it is haunted by three turves of potentially noisy and bouncy ages. Yet the saltatory youth leaped without demanding my direct involvement. And in that way I could comtemplate life, the universe and everything with my relatives of voting age. And even enjoy my feared nephews. David, the oldest, is now so old he can float into realms I dare venture into as well. I even floated along, as a pround auntie, to his football training!

My nephew David in full action

My niece, at the fragile age of 2, impressed with her calm and independence. I needed 33 years for less. Imagine the woman she'll be.

My sister and all her offspring on a see-saw

And not all was serene family life. I somehow managed to end up scheduling a ridiculously attractive guy in this short week. Twice! The gods protested, and arranged not only bike tire failure (inner and outer!) but as well a thorough disturbance of public transport, but we proved stronger. That was good. It left me wondering if the Netherlands are just a better country for such things, or whether I just don`t appreciate the male inhabitants of Norway. Either way I left recharged.

I also took the opportunity to meet Monique! Sixteen years of friendship now celebrated by walking the dogs in the woodlands around Bergen. No not Norwegian Bergen; the Dutch have one too. The younger of the dogs indeed was a sort of a pint-sized Elvin. And keen on licking out my ears. Cute! In sixteen years our lives had diverged massively, but somehow nothing had changed anyway.

Monique and the oldest of the two dogs

University needed to be visited too, of course! For Donderdorst. Thursthirst. I biked towards the building, that as a greeting spat out Gerald. Good old Gerald! He looked noticably older than the last time I saw him... I hope that was not a significant sign. He was one of my inofficial supervisors, and he's an old, damn, here it all goes wrong with blogging in English, especially on some Mac encountered by surprise which I can hardly manage due to not being used to it. Which makes hopping from tab to tab a precarious challenge. Anyway. A mopperpot. To be translated later. But a dear one.

I was locking my bike outside the entrance when I was suddenly engulfed by a wild howl, and looking up through my hear made out two very fast moving shapes. Aafke and Emma! They were PhD students in Amsterdam when I was too. Emma had moved to Brussels, and I really hadn`t expected to see her there. But she was! And I knew Aafke would be there. We immediately ran off for cash and some kebab. Later so many other eagerly anticipated faces showed up! My very own paranymphs both were there, for instance. Trip down memory lane.

Emma, Aafke, me and Charlotte

Alex and Martin, my old officemates, my paranymphs, and for the Norwegians: my mugmen!

After a trying schedule of men and alcohol it was time for a good lie-in at my mum's. With unhurried coffee on the couch. And a good old Dutch newspaper. But the last stop awaited: Amsterdam.

Amsterdam before the luggagge collapsed. And Knut: notice the Amsterdammertjes that demarcate the pavement!

I packed all my stuff, went to Amsterdam Central Station, and got ready to enjoy a nice bikeride through still home-like Amsterdam. Yet on the Oudeschans my bike bag collapsed. The Oudeschans! Where quite a lot of my romantic life has taken place. A place of enjoyment, loss and recovery. I recovered. My backpacks could hold all luggage. And thus I moved on. Past eetcafe Ibis, where I had my first date with Floor. So much memories in this town! And I reached Roelof.

Another cliche picture of Amsterdam. But nice!

It was great to see him again. There's not many men like that. And soon after dinner more great men showed up. Verik as the avantgarde! Another strange new aspect of the blog: I'n now blogging both for people that have known him for donkey years, and people that have never heard of him. How to blog in such a way it is more or less suitable for all audiences? Anyway, lots of people I was really glad to see showed up. And the last (again Verik) left close to 5 in the morning. After a night of old times' sake, beer and aquevit. Time for bed.

Jeroen (one of two), Verik, me and Jasper. And beer.

More nice people!

And me with nobody less than Roelof!

That saturday I hoped to buy a new attachment system for my bag, but that I could forget. Instead I let Roelof make me a good breakfast. Marijn, who hadn't been able to come to the party, came then. Good to see him as well! He even chaperoned me to the railway station.

And there I gave him a last hug in the train. The end of a short but very good visit to my motherland. A land that as a whole does not feel like home. But it has homelike parts. And people I have known for so long...

Looking back on my time in Tromsø

I never was a traveller. I needed things I could count on. Things I could hold on to! So the main purpose in my life, one could say, was somehow managing to live without these things. It took a while.

When I graduated the time was not yet there. So I stayed several years, doing my PhD on familiar terrain. And learned a lot.

And then the time had come to spread my wings. I had the faith! And behold, I found myself a job far far away from home. Ironically I had, just before finding the dream job, found a dream man, but that is how life works. The only time to find dream men is times like these.

I flew, in spite of the man. And of course I lost the man. But I won what I looked for. My world became so much bigger!

I was a "skikkelig byjente" when I arrived - a real city girl. In the Netherlands I was still a chick from a despicable provincial town, yet in Norway te background changed me into somebody thoroughly urban. And the learning could start.

I learned Norwegian. And while doing that, I learned patience. Waiting for a sentence I could understand. I learned to appreciate my mother tongue.

I learned climbing. And skiing. And sea kayakking. I learned how to hike with a pulk, and with hippie food, and with a malfunctioning stove, that I now manage to keep working myself. I learned making blueberry pancakes for breakfast. I learned friluftsliv the Norwegian way! And not the Beunhaas way. Not that the Beunhaas way is wrong, but there are more ways ofgoing about things.

I learned to drive a car, which opened up so many possibilities for doing outdoor things. I learned how many kayaks one can transport on an old Subaru. I learned changing tires! And several other car-related things.

I learned taking initiative, and not waiting for others to do so.

I learned all sorts of things about friendship.

I became a bastard Norwegian. I now hesitate to enter a house with my shoes on. When I meet someone appreciated I hug. I don't even think of kissing! I faint in a liquor store when I notice the prices.

I met truckloads of inspiring people. I hesitate to elaborate. Maybe I should just keep on editing this post. Filling out the stories. Reflecting on such formative years may deserve some time. And the people that, mostly unknowingly perhaps, showed me the way deserve that too. I have not reached my next destination when I write this, and perhaps from there more insights will come. Now I am transient. Restless. Not reflective enough.

Yet Tromsø was formative. It will shine through in everything I write about my soon to start life in England...

Gone!

Helgard had a dentist's appointment in the morning. But in order to be able to bring me to the airport she moved it! So after a final breakfast I drove my car for the final time to the airport. I drove like crap.

I managed to not cry. Helgard and Carsten repeated that as long as they were living there, I would always have a place to stay in Tromsø. They are lovely people. And then they left, and I was on my way.

What can I say.

Goodbye!

Very last hike

I woke up with a massive hangover. Of course. Helgard and Carsten were not at their best either. But the weather was good! So I tried to gather myself for a last walk in the amazingly beautiful surroundings. Mats was phoned; he had not misbehaved so much on the party, but he had instead managed to catch a cold. So quite congruently he was feeling like crap too. Carsten was not as worthless as I was, so he could responsibly drive, so we picked Mats up and went to Kroken. I did not desire a demading hike; just being awake was already demanding enough. And near Kroken it is easy to reach my favourite landscape: bare rocks! So we drove there. And found ourselves a path up. Tromsø greeted me with blueberries and cloudberries. And with a view that made me sad. And with valued friends, and soft heather to lie on, while looking at the clouds.

One last time Carsten cooked dinner, and after dinner I hugged Mats goodbye. I did not dare bring him home. Leaving Tromsø hurts, and the pain is sharpest at Heimveien.
After Mats left I almost immediately went to bed. I was so tired...

Goodbye party

The first guest was a Norwegian! Who would have thought. Bjørn, all tan a happy and just back from Svalbard, was the first to arrive, closely followed by Mats. The time to gather my composure was over: it was party time! We lit the grill, opened a beer, and welcomed the people that now started crowding in.

The quiet start of the party: Helgard, Carsten and Bjorn

We were blessed with a beautiful sunset

Steffen was wearing a stripy shirt for the occasion - what a man!

I did not really think too much about it being a very sad occasion. It was nice to see all these people! And the party went like a party does. More beverages of various degrees of detrimentality, a small minority of Norwegians (Bjørn, Fred Inge and Knut, basically) so no speeches, but some presents... even a Sinterklaas present! Dorthe still owed Carsten one. And delivered. I got all sorts of heartwarming goodbye gifts. And some body warming gifts, as well! A "Norway" jumper, and a Sami firemaking set.

Stuart and Steve later that night, when it was the diehards who were left

Later things got a bit blurry, as they do. I think after these days of packing and moving I was especially susceptible to the incapacitating function of alcohol. I do know however that it ended leaning against Stuarts reassuring shoulder on the couch. And with Carsten threatening with carrying me to bed. That however was unnecessary. I entered oblivion on my own initiative. Another big step on the way out...

Leaving home

This may be the moment I switch to English... there's a lot of my friends here that are out of town, and won't make it to the goodbye party.

After the coffee with Sanja, Mats and Fiona it was time to go back up to Heimveien. The house was emptied, but not yet cleaned. And Mats was going there anyway for being properly shown around, and for signing the contract. While the men went for a serious inspection I did what women are supposed to do, and I kneeled down for mopping the floor.

Knut had already paid back the deposit, but that did not stop him from performing a proper inspection. And he was more thorough than I had ever seen him before! He moved away the oven and the fridge, and commanded me to also clean in the thus revealed, admittedly imperfectly clean gaping cavities. Humbly I set to work again...


Yet time for such things was limited. Mats and I would reunite with Sanja! And have dinner. It would be a goodbye again; Sanja would be off to Finland the next morning. We dined. And after dinner Sanja wanted coffee with cake. However, the pub with the undisputedly highest cake credibility in town was closed. The runner up was closing. We ended in a random pub, not having cake. And bumped into the receptionist of POMI, who had been drinking since 5 or so, and was suitably emotional at hearing of my departure. And left. To come back with a stunningly ugly troll as a goodbye gift. I dislike these abominations from the bottom of my heart, but I was really touched by the gesture.

I got a very big hug from Sanja. And went home. It still feels like home! Even though it is rather uncharacteristically empty, tidy (by default, since empty) and clean... and slept the sleep of the innocent in Knut's guest room. Emerging from it the next day I bumped into nobody less than Knut, who informed me there was coffee in the kitchen. What a way to start a day after a tough one like the day before! And a reciprocation, in a way.

I realised a few days before that I still had these reindeer hearts... silly not to eat them! So I asked Knut and Sanja if they would join for a empty-the-freezer-dinner. And they did. Which we consumed on Knut's territory, since mine has started to properly resemble a pigsty. Later I packed all my kitchen paraphernalia, which prompted me to ask if we could dine together again. This time with his kitchen as the realm of concoction. Knut, who was temporarily home alone, as his family had not yet returned form holiday, happily agreed. And was delighted at coming home to some lady producing food fumes in his kitchen. My pleasure! Yet having him making coffee for me in the morning was a lovely continuation of this surrogate marriage.

I was yet to accompany another borrowed husband! The moment had come to move Mats into what still felt as my place. When moving large objects he normally depends on his girlfriend, as he himself does not have a driver's licence. But her being in Sweden laid that noble task onto me. So we first went to Fretex, for Mats has no furniture, or at least we thought we did. Fretex had disappeared... nothing stays the same!

Still baffled we resigned to just moving Mats' belongings. More packing! More moving. When we got the real Norway experience (a neighbour complaining about where I had parked the car) I noticed I was tired and irritable. I don't want to leave! I'm tired! Can't take adversities...

A sad sight! The car ready to leave. For the last time. At least with me in it...

After unloading it was time to say goodbye to Heimveien. A real home. Still. With a lump in my throat I gave Knut a hug. And swallowing tears I went shopping for the party. Swallowing tears I arrived at Helgard's place. And as soon as I had entered this haven the tears came out. Leaving Tromso! Nooo! Luckily Carsten exclusively stresses at work, and was not at all brought out of equilibrium by this bawling visitor. An amazing trait in the guy. Helgard was asleep, just having arrived from the States.

A large cup of would be tea and something to eat calmed me down again. Time, probably, to get ready for more tears at the goodbye party...

Afscheid van NP

Na vandaag is dit bureau niet meer mijn bureau! Ik heb hier zo veel gezeten. Ondenkbaar dat het voorbij is.

Aan hoe opgeruimd het is kan men al zien dat er iets aan de hand is

Het is vier uur. De meesten zijn weg. Veel zal ik niet terugzien.

Ik gaf de directeur nog een handje. Ik kwam hem tegen in de gang. Kreeg nog wat vleiende woorden. Ik gaf de wetenschappelijke directeur nog een dikke knuffel. En een nog dikkere aan de lekker dansende vent van PZ! En aan Ingrid, de koormaat van Tordis.

Ik was nog helemaal geroerd door een kaart van de data sectie op mijn bureau. Met een geluidschip! Met een persoonlijke boodschap van de mannen, ingesproken door Boele. Takk, kjære nerder, det var så søtt! Jeg tar det sikkert med til England.

Dan nog een knuffel van Arto, die niet zeker weet of hij naar het feest komt. En dan was het tijd mijn data in Dorthes directory te hooien, en mijn computer af te sluiten. En een koffie te gaan drinken met Sanja en Fiona. Misschien kom ik een hele tijd niet meer terug...

En nou ben ik een beetje richtingloos. Dakloos. Maar ik ben op veel plaatsen welkom.

Leeg huis

Ze kregen de verhuiswagen slechts halverwege Heimveien op. Dat deden de brengende verhuizers toch beter! Maar goed, ze hadden alleen zichzelf ermee, want nu moesten ze alles verder tillen.

Het was een zware rit geweest, het hele huis inpakken. Minder erg dan de vorige keer, maar ik blijf het petwerk vinden. Ik kon de vorige nacht al niet slapen van de inpakstress en stond in arren moede om twee uur 's nachts maar op om verder in te pakken.

Vanochtend was het zover. Ik was op tijd opgestaan om nog even mijn bed te demonteren, de lamp van het plafond te halen en zo algemeen de laatste dingen te doen. Deed nog even koffie boven bij Knut; beneden had ik niks meer oningepakt; geen mok, geen waterkoker, niks...


Tegen elven waren ze klaar. Ik veegde de boel nog even aan omdat zo'n net leegverhuisd huis vol stofmuizen zo'n onaangename aanblik biedt, en ik dat Knut en Mats niet aan wil doen. En zo kon ik naar NP. Daar de laatste dingen doen. En naar het afvalstation. En met Knut naar de bank om de borg terug te krijgen. Al dat soort dingen. Ik ben erg moe maar het ergste is nu geweest...

Striptease

Ik was het huis al druk aan het uithollen, maar wie schetst mijn verbazing toen ik vanmiddag thuis kwam en zag dat ijverige zielen de buitenkant ook aan het verwijderen waren! Knut heeft wat timmerlieden ingehuurd om het huis beter te isoleren, zowel door het plaatsen van nieuwe ramen (de oude tochten enigszins) als door toevoeging van iets steenwolligs of iets van dien aard. En ze hadden terwijl ik een niet al te lange werkdag maakte (kantoor uitruimen - vrijwel klaar!) de hele noordgevel gestript... dat ziet er ineens heel anders uit. Oud! Mooi hoor.

Aanstaande taalwissel

Ik begon dit blog om mijn Nederlandse vrienden en familie op de hoogte te houden van mijn reilen en zeilen. Dat is vrij aardig gelukt! Maar nu nadert het moment dat ik ook mijn Noorse vrienden wil laten weten hoe het met me gaat. Nu kunnen ze dat nog gewoon persoonlijk vragen, maar al spoedig niet meer. Ik ga dus over op Engels. Dat kan iedereen lezen.

Het is wel raar. Ik ben er wel aan gewend me in die taal uit te drukken, maar toch, dit blog, dat is echt zo'n heel persoonlijk, dagboekerig geheel: ik merk dat ik het raar vind om dat niet in mijn moedertaal te doen. Maar het went vast snel...

Er zijn vast scores wetenschappers die hun hele carriëre baseren op wat een moedertaal eigenlijk betekent voor het individu. En waarom. En hoe. Maar er is iets mee. Ik ben nooit erg chauvinistisch geweest qua taal, maar twee jaar buitenland heeft dat toch ietsje veranderd. In je eigen taal kan je zoveel met nuances! En je kent de literaire referenties! En Engeland gaat in die zin meevallen: daar krijg je op school ook wat van mee, en Engelse literatuur hoort voor een Nederlander tot de algemene ontwikkeling, maar in Noorwegen was ik literair onthand. Ik was met Pasen aan het zaniken over Allards poenige zonnebril, en zijn repliek was "het is niet onopgemerkt gebleven". Maar es zien of zoiets in het Engels ook kan gebeuren.

En met Nederlands is wat mij betreft vanalles mis. We schrijven het zelfstandig naamwoord niet met een hoofdletter, we hebben de naamvallen het raam uit gekieperd, geen hond weet meer welk woord mannelijk en welk vrouwelijk is, we doen iedere anderhalve week een etymologie-vergnazende spellingsvernieuwing... Maar toch. De schoonheid die er is, die herken ik! En iedere taal heeft schoonheid. Zeker als je er op een gegeven moment een paar spreekt, en je de eigenaardigheden eruit weet te vissen. Spreek je er maar één dan zie je ze niet. Dan neem je alles als vanzelfsprekend aan.

Nederlands heeft wat. Dat rare gedoe om voorwerpen met een onzijdige naam toch als "hij" aan te duiden. Het dimunitief! De neiging om te lopen zeuren en te zitten slapen. Houdingswerkwoorden? Geen idee hoe dat eigenlijk heet in het Nederlands... Maar dat dus, en nog veel meer. Ik ben nou wel een man denk ik: ik waardeer pas iets nadat ik er afstand van heb genomen...

En ik hoop maar dat ik het Margothisch vast weet te houden op anglofone wijze. Vastwel! Stuart verstaat het al: Margothic...

Het inpakken wordt serieus

Vrijdag om een uur of negen komt de verhuizer. En moet alles ingepakt en gedemonteerd zijn. Een flinke klus! Ik nam dinsdag dan ook maar vrij, als men zoiets kan zeggen indien werkloos. Er moet vaart in. Een heel huis in te pakken! En het gaat best rap. Mijn kaaskast is al zowat leeg, en zo ook de kast in de hoek, en het schiet in de gang ook op... mijn huis is nou wel een volkomen zwijnestal maar dat hoort erbij. Vandaag kwijt ik mij van mijn kantoor. En de computer. Die moeten beide ook leeg. En ik heb niet genoeg kleine dozen voor mijn boeken, dus vandaag wil ik POMI leegroven qua dergelijks.


Het is wel een zware klus. Ik ben nogal onrustig van het geheel, en sliep daardoor 's nachts slecht. En nou ben ik dus gaar als een konijn. Maar ik moet wel doorgaan met presteren. Nou ja. Hoort er allemaal bij! Het is wel een stuk makkelijker om na twee jaar te verhuizen dan na negen. Je zut is wat overzichtelijker. Ik heb in de tussentijd ook enigszins geleerd weg te gooien. Ik heb expres niet teveel dingen in de muur geschroefd, en het valt met de snoerenspaghetti ook wel mee. En ik heb nou een blik! Als er grote dingen weggegooid moeten kan dat daarmee. Nog een tijdje dwars door Europa postdoccen en dan heb ik het verhuizen echt onder de knie!

Gletschercursus

Het moment dat voor de 1e keer de gletscher over de horizon komt dreigen is machtig. Wat een dingen zijn het! Groot. Koud. Schijnbaar bewegingloos. Eindeloos krachtig en vernietigend. Onvergevend. En mooi.

Maar er ging wat aan dat moment vooraf.

Tijdens het theoretische deel van de cursus waren dingen als vervoer, eten en tenten onderling geregeld. Ik werd een team met Ragnhild, een Bergense die net diezelfde week naar Tromsø was komen verhuizen. Mooi team wel: zij die komt met zij die gaat. Ze zou me ook een lift geven. En aldus geschiedde. Bij de rij voor de pont naar Lyngen zagen we elkaar allemaal weer. En togen gezamelijk naar Koppangen, waar we de boot zouden nemen. Geen pont deze keer, maar een vissersbootje van een kerel die altijd het laatste stuk vervoer op zich neemt.

Bij onze zware rugzakken wachten tot iedereen klaar is om de boot op te gaan

NB: al deze foto's zijn nog gemaakt met de oude camera. Op de één of andere manier verwisselden de postjes over gletschers en camera ineens van volgorde...



Het landschap werd allengs grimmiger naarmate we verder richting ons doel voeren. Het strand waar we landden was een oase van vlak en groen in een dreigende massa gabbro-reuzen. We hesen er onze tiefend zware rugzakken op de rug, en aanvaardden nederig de weg omhoog. Want het vlakke strand was pas het begin. Ons doel lag op ~500 m. En een echt pad is er niet. Het is voornamelijk struikelen over een puinhelling. En met een rugzak met een tent, slaapzak, warme kleren, eten voor viereneenhalve dag en een kuub gletscherparafernalia ligt je zwaartepunt ineens zo excentrisch dat het geen sinecure is om die 500 meters te overbruggen. Maar ik kwam er! Een liter zweet op de helling achterlatend. En wát een mooi kampeerveldje verwelkomde ons. We zetten er de tent op, en kookten een laat avondmaal. We hadden flink trek. De buren trokken nog even ostentatief een blikje bier open... bier! die helling op! Maar later zou blijken dat ze te weinig eten hadden meegenomen. Onverstandig, maar toch heeft het wat sympathieks, zulke prioriteiten...

Poppetjes die een steile puinhelling op sjouwen

Ragnhild die meteen met de 1e maaltijd de toon zette: goddelijk!

We gingen na het eten naar bed. Het zou vroeg worden de volgende dag. Om zeven uur blies Hilde, de cursusleider, réveil op de mondharmonica. En na een goed ontbijt (Ragnhild is beter in ontbijten verzinnen en meezeulen dan ze ook daadwerkelijk op te eten) stouwden we onze gletscherkrääsää in onze tassen, en water en lunch, en warme kleren, en vertrokken in de brandende zon verder omhoog. Hilde verbaasde me door dit traject in roze ondergoed af te leggen. Ik associeer gletschers toch met andere uitdossingen...

Hilde speelt réveil

Ontbijt in ons prachtige, zonovergoten kamp

Op weg naar de gletscher overheersen zulke taferelen

En zo, nabij de top van de heuzel, brak het moment aan dat we hem zagen liggen. Strupbreen. De stropgletscher. Omineuze naam. Maar wat een schoonheid. We trokken toch maar wat meer aan; vanaf de top bevind je je in de baan van de wind die van de gletscher af komt. En bij de gletscher zelf ging de hele meuk aan. Thermo-ondergoed, goretex broek, fleece, goretex jas, sjaal, muts, handschoenen, gamaschen, en dan nog klimgordel, borstharnas, steigijzers, en een hele kerstversiering aan karabiners, ijsschroeven, slings (daar is misschien ook een NL woord voor), prusiktouwtjes en wat niet.

Strupbreen, voor het eerst! En let op Hilde in haar onverzoenlijke outfit

Blij zelfportert met zon en ijs

Het uiteinde van de gletscher


Al onze reut aan

En dan de eerste stappen op de gletscher! A small step for mankind, a giant leap for Margot... op de gletscher bonden we ons in een touwgroep, en daar gingen we. We kregen wat basale training in hoe je eigenlijk loopt op stijgijzers, op allerlei terrein, hoe je jezelf stopt als je uitgelijdt op een helling, hoe je een ijsschroef zet, en dat soort dingen. En dan welverdiende lunch. Na de lunch leerde ik nog even dat ik een goeie broek heb, en een goed klimharnas: ze combineren, wegens rits en loshaalhaakje, uitstekend als je naar de plee moet. Het harnas hoeft niet uit!

Blije Margot met veel reut op de gletscher


De andere touwgroep bedwingt een spleet

Lunch op de gletscher

Tot slot gingen we een stukje wandelen, al lerend hoe je als touwgroep over terrein met spleten heen komt. En zo was de dag qua onderricht om. En struikelden we de verraderlijke helling weer af (gletschers leggen allemaal puin heel losjes neer; je gaat heel makkelijk op je plaat op dat soort zut) naar het kamp. En hadden alweer flinke maaltijd verdiend. Vonden we zelf.


Ik nam ook nog een bad. Het veldje waar we stonden werd vaker voor dit soort activiteiten gebruikt, en er was een hele infrastructuur ontstaan: het poeltje in het noordwesten was de badkuip, het poeltje in het zuidwesten was de gootsteen, de kuil in het zuiden was de plee. En het poeltje was diep genoeg om in te gaan liggen... en met wat een uitzicht!

's Avonds namen met ons allen nog even de dag door. Hoe ging het, wat hadden we geleerd, was dat conform onze verwachtingen, wat zouden we de volgende dag gaan doen; dat soort dingen. Niet al te formeel. De cognac ging rond. En zo was het weer bedtijd.

Uitzicht vanaf het kamp, met avondlicht

Vrijdag hadden we al zowat routine. Réveil, ontbijt, inpakken en wegwezen. Inpakken ging alweer een stuk makkelijker, want we hadden de gletscherreut gewoon bij de gletscher achtergelaten. Het is een fortuin waard bij elkaar, maar hee, het is Lyngen, behalve ons was er geen hond. Dat schijnt op zuid-Noorse gletschers wel anders te zijn. En al was er een hond. Niet waarschijnlijk dat die zich malafide zouden betonen.

Deze dag zouden we elkaar uit gletscherspleten vissen. En om het overzichtelijk te houden zouden we beginnen met dat het steeds de 1e in de touwgrope zou zijn die in de spleet zou "donderen". Helaas, de voorgaande dagen was iedereen al eens 1e geweest, behalve Geir, de enige kerel in het gezelschap. En, niet geheel onverwacht, veruit de zwaarste. Wat een doffe ellende om die omhoog te hijsen. Om het een beetje een worst case scenario te doen zijn was afgesproken dat hij niet zou meehelpen, en zich als een zak aardappelen omhoog zou laten sleuren. Potdikkie! We gebruikten, omdat het de 1e keer was, alleen een 1:2 katrol. Dat was maar net genoeg. Gelukkig zouden we de dag erna ook de 1:3 en 1:6 leren. Dan krijg je ook zware lui weer op veilige grond. Maar met veel geklaag en gesjor lukte het toch met Geir en de 1:2 katrol. En zo was het mijn beurt. Mooi hoor, zo'n spleet! Jammer dat ze me maar tot halverwege lieten zakken (de ellende met Geir indachtig). En ik was er ook zo weer uit... en dan tijd voor Ragnhild. We waren sneller en sneller. 45 minuten voor Geir, 12 voor mij (ik weeg ook wel iets minder, en Geir is waarschijnlijk sterker dan ons meiskes). Dus Ragnhild was ook zo boven. Maar toen hadden we ook wel trek en was het lunchpauze. Iedereen was vreselijk onder de indruk van mijn pindakaas in plastic pot...

Dit was eigenlijk een andere spleet dan die ene waar we uit "gered" werden, maar het is lastig foto's maken met je handschoenen aan, wetend dat je elk moment omhoog gehesen kan worden, en niet wensend het ding te laten lazeren, want dan is hij echt weg.

Na de lunch moest de laatste uit de touwgroep, Lena, nog even de spleet in en uit, maar zij voelde zich niet zo best, en had geen zin om langer in zo'n kouwe afgrond te hangen dan nodig, dus zij hielp mee. Dus dat was echt eitje. Wat overigens realistisch is: niet iedereen die in zo'n spleet lazert ramt zich bewusteloos tegen de wand, of breekt talloze botten. En zo hadden we tijd over voor een wandelingetje. Deze keer over moeilijker terrein! Veel geklier met ijsschroeven. Gaaf. En wat een mooi deel van de gletscher kan je dan door. Geweldig.


Ietsje laat waren we terug in het kamp. Douche, eten, nabespreking. Slapen.


Nabespreking: Hilde en Merete, de cursusleiders

Ragnhild, Maria en Geir

Ann-Kristin en ErlendMathis, en Hilde weer. Lena, de laatste van de groep, zat zo dichtbij dat ik het niet kies vond recht in haar mik een foto te maken

Zaterdag zouden we alle mogelijkheden voor reddingskatrolsystem doornemen. Katrol is trouwens een groot woord: het zijn gewoon karabiners die als kartol fungeren. Maar Erlend, een van de cursisten, die op steen al wel een ervaren kimmer/redder was, had ook echt dingetjes die een karabiner tot een echte katrol ombouwen, wat bijvoorbeeld je 1:6 katrolssysteem een stuk wrijvingsarmer maakt. We gebruikten ze niet, maar het is goed te weten dat het bestaat. Maar al dat gekatrol is nogal een gepriek, dus we besloten deze keer rugzakken te redden. Op die manier konden we van beide touwen die we hadden beide uiteinden gebruiken, en dus met 2x zo veel mensen tegelijkertijd het op een redden zetten.

Ik was vrij rap die ochtend. En nam de tijd een paar arty foto's te proberen te maken. Beetje jammer dat ik toen ik daarna mijn stijgijzers aantrok Erlend opmerkte dat ik daar iets fout aan deed, en opnieuw kon beginnen. En zo was ik alsnog het laatst klaar.

Geir begon. Met een 1:6 katrol. Jammer dat de rugzak nauwelijks iets woog, want zo is je touw de hele tijd volkomen slap, en dat geeft nodeloos gedoe. Ik had er daarna ook last van. maar toen hadden we een idee. Stenen! Die liggen her en der op zo'n gletscher. Twee stuks in een rugzak en je hebt bijna een realistisch persoon. Ondanks dat sta je met regelmaat toch even te kijken, van "hoe moest het ook alweer", en zie je (niet eens alleen als beginner!) veel te vaak kans alle touwwen en slings waar je mee bezig bent op onhandige manieren door elkaar te vlechten. Maar bij elkaar kregen we er toch handigheid in. Maar het vreet tijd, en de dag erna zou lang en zwaar worden, dus na al het gered (geredder?) gingen we niet meer een eindje aan de wandel, maar terug naar het kamp.

Margot pulkt met een prusik

Hier gaan drie touwen, met ongelukkige rugzakken eraan, de spleet in, en een vierde zal snel volgen

Hilde aanschouwt streng de constructie van een z-katrol (te zien in haar zonnebril)

Dat deden we in de regen. Dat maakte het niet makkelijker in één stuk beneden aan te komen, maar het lukte. En zo kon ik baden in de regen. Bijzonder. Daarna moest ik even mijn stokoude dagrugzak repareren (was heel lang geleden es gekocht op het Waterlooplein, voor f10.-), en kon een aanvang nemen met het laatste avondmaal. Na het eten staken we de koppen bij elkaar: de zondag zou opgaan aan een heuse gletscherhike. Strupbreen op, een eind omhoog, naar waar zich een andere gletscher afsplitst: Koppangbreen. En dan aan de andere kant er af, en teruglopen naar de auto's. En er waren vragen als: zouden we het hele stuk over de gletscher doen, of het 1e stuk afsnijden? Als we dat ook over ijs zouden doen zou dat aanzienlijk meer tijd kosten, en het zou überhaupt een lange, zware dag worden. Het werd afsnijden. Helaas. En zouden we in dezelfde touwgroepen gaan? Dat zouden we niet: Lena en Erlend waren een stel, en hadden gezamelijke spullen als een thermosfles, en wilden bij elkaar in de touwgroep. Dat was tot zover niet het geval geweest. Maar Lena voelde zich nog steeds rot, dus die wist niet eens zeker of ze het aan ging kunnen.

We besloten haar staat af te wachten, en gingen allemaal vroeg naar bed. Ik maakte nog éven een avondwandelingetje, naar het dal waar de gletscher niet zo lang geleden nog doorheen kwam. Nu blijft hij een stuk hoger steken. De schoonheid was verpletterend. Wat een landschap. Wat een majestueus afscheid van een prachtig land.

Het wordt 's avonds alweer zo donker dat landschapsfotografie dan niet meer zo goed werkt. Maar met flits kunnen details nog wel... verder is dat landschap ook niet te vangen in foto's.

En dan naar bed. De wekker stond op half zes! Ik sprong uit bed. Gauw, koffie zetten! Snel zou ik gescheiden raken van mijn brander, dus ik moet nu tanken wat ik tanken kon. We aten ook ontbijt, en pakten al onze zooi. We zouden alles wat we niet nodig zouden hebben op de gletscher terug brengen naar het strand, waar het door dezelfde visser opgepikt zouworden, en afgeleverd bij de auto's. Zo konden we met bescheiden bagage de gletschers over.

Om zeven uur waren we klaar, en vertrokken we omlaag. De mist in! Met gelukkig minder zware tassen, deze keer. Om tien over acht was ik beneden. En kwart over acht gingen we weer omhoog. Nu helemaal zónder bagage! Iets van tien voor negen was ik weer boven. We waren echt rap. Nu was het tijd voor het tweede ontbijt, en dan het kampement verlaten, wellicht voor eeuwig.

Koffie! En ontbijt! Vóór zessen 's ochtends...


Op weg naar het strand verdwenen we in de mist

Toen we later op weg waren naar de gletscher kwamen we heel mooi boven de mist uit

We klauterden met doodsverachting naar een goede opstapplaats. Over het ijs was, omdat daar veel spleten waren, wel tijdrovender geweest, maar in mijn ogen wel veel veiliger. Maar ik zag kans niet mijn knieën te slopen. En zo stonden we na een tijdje in de touwgroep, nu voor het echie!


het begin was nog steeds flink spleterig. Niet iets wat met wat springen niet opgelost kon worden, maar wel enigszins tijdrovend. Maar in vlakker terrein werd het een vrij gewone wandeling.


Na een snackpauze besloten we zonder touw verder te gaan. Dat hielden we vol tot de vrij steile afdaling naar Koppangbreen. Dat zag er wost uit, en we bonden ons weer in. In de regen. Dat werd slagregen. En hagel. En meer slagregen. Het bleek dat het bij nader inzien meeviel met de spleten, dus we namen onszelf weer uiot het touw. Op hellingen zonder spleten is een touw alleen maar slecht: als er één uitglijdt gaat de rest waarschijnlijk mee. Zonder touw is er maar één in de penarie als hij valt. Dus touwloos liepen we in de zondvloed naar beneden. En vielen niet, natuurlijk. Overigens maakt een steile gletscher in een wolkbreuk een waanzinnig geluid: om de meter een razende stroom water. Dat buldert. En de natuur liet zich van zijn grimmige kant zien. Ijs en steile rots. Nergens beschutting. Loodgrijze hemel, striemende neerslag, onaards gebulder. Mooi hoor.

In de slagregen de helling af. De drupopels staan duidelijk al op de lens, dus ik heb na dit moment snel de camera opgeborgen... ik heb iets geleerd.
Onderaan de helling probeerden we toch een lunch te genieten. Lastig brood smeren in slagregen. We hielden de pauze kort...

Koppangbreen is een bescheiden gletschertje. En niet al te spletig; we hebben het hele stuk touwloos gedaan. En hadden al snel de mond van de gletscher in de smiezen.

Eind in zicht

Vrij snel waren we bijna beneden, waar het nog even lastig werd: een stuk waar we konden kiezen tussen hetige spleten, of een stukje over land, of een stukje sneeuw. We kozen de sneeuw. Maar dat moet in een touw. Blauw ijs kan je wel vertrouwen, maar sneeuw nooit. Dus voor die 50 meter bonden we ons in. Maar het ging goed! En zo stonden we beneden, in het recentelijk door de gletsche vrijgegeven maanlandschap. Mooi. Wel moe en gaar, en nat, maar tevreden. En nu moesten we het gevecht met een hele lange puinhelling aan...

Vóór het stukje sneeuw deden we enige luttele meters over land. Wat een bezoeking, met stijgijzers op steen!

Voor de laatste helling het touw, dat we gebruikten voor de sneeuw, weer uit



Vier nietige poppetjes in een maanlandschap onderaan de gletscher

Puin is al niet mijn talent, maar al helemaal niet als ik om half zes ben opgestaan, voor negenen er al 1000 hoogtemeters op heb zitten, en daarna nog een hele gletscher over gestekkerd ben. Maar ik kwam er. Ik was wel het traagst, maar daar schaamde ik me niet voor; de rest was Scandinaviër, en had tussen de 20 en 50 (gokje) jaar meer ervaring met zoiets. Na een hele tijd besloten Geir en Merete genade te hebben met mijn nederlandse hoofd en mijn zere voeten, en namen wat gletscher-ijzerwerk van me over. En constateerden daarna dat de rest van de groep weg was.

Nogmeer maanlandschap

Puin zover het oog reikt

We stekkerden spontaan de verkeerde kant op, tot we een fluitje hoorden van Hilde. Geir was al te ver weg op onze alternatieve route om dat nog te horen, en ski'de over een steenlawine elegant naar beneden. Wij keerden terug en sloten ons weer aan voor de laatste etappen. Nog steeds puin, puin en nog meer puin. Ik ben geloof ik nog nooit zo opgelucht geweest in vlak en groen te belanden.

Vlak en groen! En de vallei waar we uit kwamen.

Bij de auto's zorgden we nog even dat alle geleende spullen weer bij Hilde belandden, en reden terug naar de pont. Daar waren we nog bang dat we er niet op zouden passen, maar het viel mee. En na een laatste koffie was het tijd afscheid te nemen. Wat een leuke klub mensen! Wéér een melancholisch afscheid. En dan ieder zijns weegs. Ragnhild reed me naar huis, en zou daarna hetzelfde met Ann-Kristin doen. Zo gaf ik die twee gave dames nog een laatste knuffel, en was weer thuis. En kon beginnen met natte dingen uithangen, vieze dingen wassen, en dergelijk post-buitensport gedoe. En dan terug de realiteit in...