Hot naar her weekend

In Tromsø is geen tijd te verliezen! Er zijn mensen! En bergen! En de tijd tikt...
Ik verloor geen tijd. Bij terugkomst ruimde ik mijn bagage op, gaf de planten water en deed boodschappen, en vertrok richting Stuart. Die had per sms allemaal woeste plannen geopperd bij wijze van afscheidsactiviteit, maar eenmaal geland bleek het neer te komen op soep eten met hem en zijn dochter. Nou heeft laatstgenoemde nogal een woeste reputatie, dus misschien had ik het kunnen zien aankomen; het was in ieder geval toch niet wat ik verwacht had. Overigens wist ik bij aankomst niet welke dochter hij bedoelde, en met beide dames uit verschillende huwelijken stammend scheelt het nogal. Het betrof de jongste; Madeline. De oudste doet mensen hem nog wel eens vragen hoe hij in vredesnaam aan zo'n gelukte dochter komt. Maar degene die ik nu de hand schudde is nog niet af. Pas elf, en dientengevolge nog niet zelfstandig. Woonachtig in Canada, maar nu dus duidelijk hier. En het lijkt erop dat ik begin te wennen aan vrienden met dochters van ongeveer die leeftijd (iedereen lijkt er één te hebben: Carsten, Knut, Jack, en Stuart dus ook), want het was ontspannen en gezellig. Ze wist overigens meteen een goeie snaar te raken: Stuart meldde dat ik op het punt stond naar Engeland te verhuizen, hetwelk ik bevestigde, wat haar het commentaar ontlokte "you sure have the English for it!". Ook komend van een halve Canadees vond ik dat een compliment.

Niet ver na de soep verwerd het geheel modern gezinsleven: dochter achter een DVD, en pa duikt met zijn gast de kroeg in. Mobiele telefoon mee voor hotdogadvies op afstand. En dan zorgen terug te zijn voor de film is afgelopen. Ik maakte me op de terugweg nog populair bij Madeline: niet alleen zij wachtte ons op vanuit het huis, maar vanuit de tuin ook een buurpoes, die zich tot zover als onbenaderbaar had laten kennen. Ze zag eruit als een langharige Chutney! Onweerstaanbaar. Dus ik gooide mijn charmes in de strijd, en binnen no time flikflooide het beest met alle aanwezigen. Hoe win ik de gunst van een 11-jarig meisje dat graag een kat wil.

Inmiddels was het kinderbedtijd. Waarop de aanwezige ouwe sokken overschakelden op whisky en er een late boel van maakten. Moe, aangeschoten, en met veel meer boeken in mijn hoofd dan ik redelijkerwijs in een jaar kan lezen, fietste ik weer naar huis. Zoals altijd, eigenlijk. Overigens werkt het ook andersom: ik heb Stuart inmiddels aan Maarten 't Hart.

Zaterdag was de laatste dag van Helgard in Tromsø voor ze naar het buitenland zou vertrekken, en pas zou terugkeren op de dag van mijn afscheidsfeest. (dat laatste zo'n beetje per definitie; het feest is aangepast aan haar reisschema.) Dus daar moest nog een biertje op gedronken worden. Op het balkon. Wat maar net goed ging: de communicatie ging niet zo best, dus ik was al bijna op weg naar Helgard toen bleek dat zij inmiddels bij mij beland was... Rafael voegde zich nog bij het gezelschap.

Het was mij ook ter ore gekomen dat Eeva en Sandra zouden picknicken in Telegrafbukta. Sandra was een tijd de huisgenoot van Tana. En is inmiddels ook door Tana weggezet als leugenachtig, profiteuristisch kreng, dus dat schept weer een band. Het was gezellig in de avondzon te zitten bomen, vanzelfsprekend onder het genot van goed eten. Laat dat maar aan de dames over. Ik ben te lui, veel verder dan een zak wortels kwam ik niet... en vanuit Telegrafbukta sloeg ik ook nog een uitnodiging van Mats af. Veel sociaal leven!

Zondag zou ik met Eeva een berg op. Maandag zou ze naar Argentinië vliegen. En niet meer in het land zijn voor ik zou vertrekken... dus weer een afscheid. En het was Eeva, dus dan moet het afscheid ergens buiten. We kozen een berg met uitzicht zowel over Sommarøy als Skamtinden...

We vonden de eerste bosbessen van het seizoen! En de eerste paddestoelen. Het paddestoelen zoeken liet ik overigens wijselijk aan Eeva over; ik zou mezelf ermee van kant maken. Later vonden we zelfs rijpe kruipbramen...



Het was een beetje een moeilijke wandeling: er was geen pad, en het was warm, en er waren beesten. We moesten ons door berkebosjes wurmen, en normaal is dat een beetje gedoe maar verder niet erg, maar ik had op Svalbard een rare allergische reactie opgelopen, en mijn hele huid (niet in mijn gezicht, maar verder vrijwel overal wel) was rood, jeukig en gevoelig. Zo'n berkebosje doet dan pijn... De helling verder was lang en steil: goed schoenentest. Maar we hadden een fantastisch uitzicht.

Het uitzicht naar het oosten

Het uitzicht naar het noorden

Het uitzicht naar het zuiden

Het was waarschijnlijk maar een graad of 20. Maar we zijn niks meer gewend! En het was vochtige warmte. We raakten in ieder geval flink oververhit, al was het met enige schroom, want er zijn tijden geweest dat we veel meer konden hebben qua hitte. Maar overdreven of niet, op weg naar beneden konden we een meertje niet weerstaan. Eeva sprong erin, zwom drie slagen, drie slagen terug, en klom er weer uit. Ik was minder geneigd mijn toevluchtsoord zo snel op te geven. Heerlijk! Water dat warm genoeg is om uitgebreid in te blijven liggen, maar koel genoeg om je je daarna herboren te voelen. Feest. En dan terug naar de weg. Toen ik Eeva thuis afleverde was dat weer zo'n afscheid voor lange tijd. En voorlopig niet het laatste...

Het verkoeling brengende meertje

Mijn vrienden! Insecten-etende planten in het moerassige laagland!

Thuis belde ik mijn moeder, en toog daarna naar een barbecue bij Rafael thuis. Op het dak! Vanaf de top van het eiland. Magisch uitzicht. Leuke Zweden als mede-barbecuërs. En bij afloop daarvan was een druk weekend afgelopen. En dan maandag terug naar het bureau. Er moet gepubliceerd worden...