Store Blåmann - eindelijk!

Terwijl ik omringd door Duitsers van al dan niet stemgerechtigde leeftijd, en oneindig veel muggen, vliegen en dazen vorige week Fagerfjellet op stekkerde had ik uitzicht op Hamperokken. Een prachtberg! Daar wilde ik ook nog op.

Gisteren was het mooi weer. Maar ik verwachtte Dorthe terug, en was dus op het werk. En we zouden eten met de usual suspects. Dus een lange dag kon het toch niet worden. Werkdag dus! maar, geen Dorthe te bekennen. Ik stuurde haar een sms'je; of ze er vandaag wel zou zijn. Jawel! Dus mijn snode plan was: 's ochtends naar NP, even wat concreets met Dorthe doorspreken, en dan wegwezen, Hamperokken op.

Ik was dus alweer redelijk op tijd op NP te vinden. Nog geen Dorthe. Ik ging maar even Arto's plantenwater geven. En het leervet-muggenspul halen. Bij terugkomst: geen Dorthe. Ik stuurd emaar een sms'je. Geen antwoord. En het liep al tegen elven! Om elf uur belde ik maar op. Geen antwoord op haar mobiel. O jee. Vaste lijn: na enige keren overgegaan te zijn een slaperige Dorthe. Ik had haar wakker gebeld... ze ried me aan maar gewoon te gaan hiken. Ik zou haar de dag erna wel zien.

Voor Hamperokken leek het me inmiddels te laat. Ik moest eerst nog langs huis... en het ding is hoger dan Tromsdalstinden. Op weg naar de deur liep ik Audun tegen het lijf. Die kwam met de suggestie: Store Blåmann. Store Blåmann! Wat een idee! Die imposante neus neust me altijd aan. Ik was er nog niet op. Maar die moet je gedaan hebben. Ik ging!

Ik parkeerde mijn auto waar Audun het mee aangeraden had. Stuurde Max even een sms'je dat ik op weg was; als je alleen gaat moet er altijd iemand zijn die weet waar je bent, en die gaat panieken als je niet binnen een redelijke tijd terug bent.

Ik vond inderdaad meteen het pad. Niet het officiële, maar daar zou hij wel op uitkomen. Het begin was begroeid en mild van helling. En al vrij snel werd het steiler...

Het begon vriendelijk

Het werd al rap een uitdaging! Ik volgde een pad, maar het verdween steeds. En dan vond ik het later altijd wel weer terug, maar dan had ik er altijd alweer halsbrekende toeren op zitten. Ik heb meermalen al mijn klimtalenten gebruikt. En dat hoort niet nodig te zijn. Zeker niet als je nagaat wie ik nog tegenkwam onderweg; een rare Brit die dit bij wijze van hardlooptraining deed. Op hardloopschoenen, dus. En verder alleen een broek. Niet eens een shirt! Geen eten! Niks. Das nog es de berg niet serieus nemen. Het was niet eens een Noor.

Zoals hier! Het pad verdwijnt gewoon. Ik ben langs die plak steen maar omhoog geklauterd.

En toen had ik de neus in zicht! En het was zo'n dag dat je zonnebescherming op je kop moet...

Op een gegeven moment ontmoette ik het officiële pad. Dat is alweer makkelijker te volgen, maar het probleem met Blåmannen is dat iedereen er een keer opgeweest moet zijn, dus er lopen nogal wat mensen. En die maken allemaal extra paadjes. Dus zelfs daar klauterde ik nog moeilijk en raar naar boven. Maar ik kwam er wel! Ineens was daar de top. 1044 meter in minder dan 2.5 uur. Niet verkeerd. Al had die hardloper er vast om moeten lachen. Ach ja. Die deed dit vaker; die kent de route vast, en loopt niet meer verkeerd.

Knullig gefabriekte panoramafoto van het uitzicht vanaf de top

De top had ik voor mezelf. Wat een uitzicht! Op Hollendaren, waar de klatrehytta is, en op de vallei waar ik laatst met Rafael, Tjarda en max was, en waar niet op eigenlijk. Ik keek rond, nam foto's; licht onwennig, want ik had alweer een andere powershot. De iets nieuwere van Helgard. Die zit nu in Duitsland, en heeft genoeg aan een inferieure camera. Lief hoor. Maar ik neem met deze steeds overbelichte foto's. En ik nuttigde een ontspannen tweede lunch.

Het dal net ten noorden van Blåmannen

En ontspannen lunch!

Naar beneden hoopte ik het échte pad te kunnen volgen, maar vergeet het maar. Ik deed al snel weer moeilijke klimdingen. Joeg een Noors stel nog de stuipen op het lijf; die kenden de route niet, en zagen mij zulke woeste dingen doen dat ze aan hun expeditie begonnen te twijfelen. Maar ik kon ze geruststellen. En na wat zij me zagen doen hoefde het ook niet meer. Ik wist een redelijke route te kiezen.
De zon die op de terugweg mooi achter de grimmige helling vandaan piepte

Op weg naar beneden trof ik wel veel mensen; het waren allemaal na-het-werk-hikers. Wel gezellig. Ook nog een rare Noor en Rus, die me subiet uitnodigden in Augustus de hoogste berg van Troms te gaan doen. 1700m, schijnt.

En vrij snel daarna was ik weer bij de auto. Netjes! Vijf uur en 20 minuten voor de hele expeditie. En zo kon ik ook een geruststellend sms'je sturen: ik was weer binnen redelijke veiligheidsgrenzen. Wat zou er eigenlijk gevaarlijker zijn? In je eentje een flink steile berg op? Of na een half jaar rijbewijs een half uur naar huis rijden. Geen idee. Het ging allebei goed!

En dan morgen Audun vertellen dat het vreselijk was. Das wel zo beleefd...