Weer een in memoriam

Orson, dank je dat je het leuk maakte om in het weekend te werken. Het staat in mijn proefschrift. Ik schrijf het hier nogmaals.

Half maart hoorde ik onverwachts dat de kanker die hij eerder lachend overwonnen had terug was gekomen. Daar schrok ik van. In antwoord op een brief die ik hem toen stuurde schreef hij allerlei optimistisch over nog steeds een 40-urige werkweek draaien, zijn oncoloog verbluffen en misschien nog wel járen te gaan hebben.

En nou is hij dood.

Het was een bijzondere man! Wát een energie, wát een warmte. Je hoorde het altijd aan de verende tred en het vrolijke gefluit als hij in de E3 gang op de VU was. Toen hij op een gegeven moment tegelijkertijd kanker en een hernia had was de tred misschien niet meer zo verend, maar er veranderde niets aan zijn werklust en zijn warmte. Hij was er altijd, ook bijna elk weekend. En daar zijn dan ook de ploeterende AIO's.

Orson was er altijd voor een bak koffie en een goed gesprek. En er waren tijden dat dat was wat me overeind hield. Toen ik als een onversneden proefschrift-zombie door de spelonken van de VU schuifelde had Orson altijd een opbeurend woord, een brede grijns en een warme knuffel. Toen het echt erg was is hij zelfs voor me opgekomen bij mijn promotor, die zo'n doorstormende optimist is die nooit beren op de weg ziet.

En nou blijkt ook Orson niet onstuitbaar te zijn. Een verlies voor iedereen die hem gekend heeft. Ik wens vooral zijn vrouw sterkte. Hij wordt gemist.