Hoe de naam Tana terugkwam op de blog, en hoe dat een fietser opleverde

Subjectieve perceptie! Het leidt tot vanalles en nog wat. Grote problemen, bijvoorbeeld. Maar ook tot marginale inleefmoeilijkheden. Zoals dat bloggers niet weten wat bloglezers nou eigenlijk lezen. De naam Tana is een maand van de blog afgeweest. Valt dat überhaupt iemand op?

Maar ze is terug. Na het Ringvassøy-debâcle, of preciezer, na de maandag erna, waren we ieder ons weegs gegaan. Maar vrijdag liep ze mijn kantoor binnen, en informeerde me naar mijn weekendplannen. Ik vertelde dat ik zou gaan kajakken. Zij zou dat ook, maar natuurlijk niet met ons. Ze keek me wat peinzend aan en merkte op dat onze wegen elkaar misschien wel weer es zouden kruisen. Ik zei weinig informatief "wie weet".

En later die dag belde ze op. Of ik een kop koffie wou komen drinken. En dat wilde ik wel. Het klonk als een uitnodiging voor vredesbesprekingen. En proberen een gebroken vriendschap te lijmen is meestal de moeite waard.

Het werd een wat moeilijk gesprek. Het komt erop neer dat de situatie volkomen symmetrisch lijkt. We voelen ons allebei volkomen verraden, en vertrouwen elkaar niet meer. Maar, ondanks dergelijke niet al te positieve verschijnselen, hebben we allebei de intentie te kijken of we hier wat aan kunnen doen. Er is alleen nog best een weg te gaan.

En dan nu de fietser. Waar komt die vandaan? Sinds Ringvassøy is het me niet meer gelukt met Tana over ons te praten zonder daarna in tranen uit te barsten. En nu was het weer raak. Ik probeerde me te verdiepen in voorstel-gerelateerd onderzoek, maar dat werd natuurlijk niets zo. En ik had eerder op de dag, toen ik nog niet wist dat het met werken niks meer zou worden, bij Mats bedongen dat als ik na een avond hard werken beweging en alcohol nodig had, ik dan langs mocht komen om een biertje te drinken. De goser woont aangenaam ver weg.

Ik was niet gaargewerkt, maar wel een dweil, dus ik besloot toch te gaan. Op de fiets ben ik meestal gelukkig. Van naar Mats zijn huis, in the middle of nowhere, struinen is ook goed voor de stemming. En dan aankomen, een warme omhelzing krijgen, en meteen uitgenodigd worden een warme Zweedse pannekoek met jam te eten op de veranda, met een biertje erbij, dat is wel zo'n paardemiddel tegen sippen dat ik meteen weer boven Jan was.

En Mats had de dag ervoor zijn leenfiets aan poeier gereden. Maar bij het huis waar hij in woont hoorden twee fietskadavers. Dat bood mogelijkheden! Wegens recente lijm-issues had ik bandeplakspullen bij me. Met behulp van mijn fietspomp werden beide fietsen zodanig gereanimeerd dat proefondervindelijk vastgesteld kon worden in welke mate ze weer tot leven gewekt konden worden. En één had eigenlijk alleen veel olie, een nieuw velglint, en een nieuw zadel nodig. Olie was voorradig, en de overige onderdelen konden van de andere fiets gehaald worden. Zo klierden we net zo lang rond tot Mats een dijk van een fiets had! Met bergverzet, zelfs!

Mats wisselt op de veranda fietszadels

Zijn nieuwe fiets heeft plastic tandwielen! Alleen deze twee aan de derailleur, overigens, Maar ik had het nooit eerder gezien.

En terwijl ik in het gras lig om de krokussen vast te leggen doet Mats een testritje.

Dat moest gevierd met een glas whisky. En toen was het tijd huiswaarts te keren. Maar dit was zo'n avond waarop de wereld helemaal werkt zoals hij moet werken: je begint met een sippe Nederlander en een fietstechnisch uitgedaagde Zweed. En aan het eind van de avond heb je een Zweed op een topfiets en een blije Nederlander! Een onverdeeld genoegen.