Ballen in de lucht

53 dagen in het paradijs. Het is niet mis! Het is wat ik nog heb. Althans, het is wat ik weet dat ik nog heb. Niemand weet wat er nog gaat gebeuren. Over 53 dagen loopt mijn contract af. Als ik mazzel heb wordt dat 84 dagen: Dorthe maakte melding van de entuele mogelijkheid geld bij elkaar te kunnen schrapen voor een extra maand. Maar ik weet niet hoe zeker dat is.

Dus wat nu? Slechts de hemelgoden die dat weten. Ik heb zelf geen idee. Ik probeer heelveel ijzer in het vuur te hebben. Ik schrijf een voorstel voor de nationale wetenschapsraad, en solliciteer op alles waar mijn oog op valt. Ik heb al gesolliciteerd in Arendal, Kopenhagen, Ny-Ålesund, Plymouth en Sydney. Kopenhagen heeft laten weten niet geïnteresseerd te zijn, en Arendal heeft niet gereageerd. Het schijnt in Noorwegen normaal te zijn om alleen contact op te nemen met zij die door de 1e ronde komen, dus ik moet er voor de zekerheid even achteraan mailen, maar ik verwacht dat ze me niet willen. Bij de post in Ny-Ålesund ben ik niet door de 1e ronde heen. Nu maar zien wat Plymouth en Sydney ervan vinden. En hopen dat ik nog meer vacatures vind.

Ik ben ook van plan me in te schrijven bij een soort van aardwetenschappelijke headhunter. Die hunt meer voor het bedrijfsleven dan de wetenschap, maar men moet wat.

Verder ga ik me es oriënteren op tussendoorbaantjes. Het schijnt moeilijk te zijn aan de bak te komen. Als wat dan ook. Maar ik ga es informeren naar of ze toeristengidsen nodig hebben. Ik bedoel, als ik mijn Duits op weet te poetsen spreek ik vier relevante talen. Wie weet helpt dat. En je kan net mazzel hebben. Misschien dat de visfabriek mensen zoekt. Of een kroeg.

Maar eerst dat voorstel. Het vervelende met voorstellen is dat de percentages van gehonoreerde voorstellen zo bedroevend laag zijn. Werkt niet motiverend. Maar als ik in de wetenschap wil blijven zal ik het hoe dan ook onder de knie moeten krijgen. Dus dit is per definitie zinnige oefening!