Ik heb hem!

Ik werd om vijf uur al gebeld... ik heb die baan! Nou ben ik blij en sip! Ik ben blij, want nou heb ik een baan in de wetenschap! Een leuke baan op een goeie plek met leuke mensen... Maar ik ben ook sip. Tromsø is zo mooi! En er zijn hier zulke gave mensen! Maar goed. Tromsø is gewoon te gaaf om waar te zijn. Ik moet blij zijn met de ruim twee jaar die ik hier had, en niet rouwen om dat het maar ruim twee jaar was! Ik heb hier nog een tijdje vrienden, dus ik kan terugkomen voor vakantie. En Roland, de kerel waar ik in Plymouth mee kom te werken, wil zijn terrein naar noord-Noorwegen uitbreiden... ik zie mogelijkheden! Twee jaar Engeland, om weer nieuwe dingen te doen en te leren, nieuwe mensen te leren kennen, en wie weet, daarna lukt het me misschien om samen met Roland een voorstel erdoorheen te jassen met onderzoek in Troms! Met op zijn minst tijdelijk verblijf in Tromsø! Maar dat is erg voor de muziek uitlopen nu. We gaan het zien. Nu eerst een biertje!

Solliciteren voor de camera

Plymouth had me op gesprek uitgenodigd! Voor een postdocbaan in hoogresolute zeespiegelreconstructie met behulp van getijdenmoeras-foraminiferen.

Ik had es op internet gekeken naar de logistiek. Wat een ellende! De meest efficiënte manier om er te komen was vliegen naar Oslo, dan Kopenhagen, dan Londen en dan 5 uur met de trein. Voor een gesprek van een half uur! Hoop gedoe. Gelukkig vonden ze video-conferencing ook goed.

Dus daar zat ik! Ik mijn nette colbert. Bril op. Dat laatste was zowaar nuttig, want dat scherm waar ik tegenaan keek was anders veel te onscherp. En ik had er niet helemaal een voldaan gevoel over, maar nou ja, we gaan het zien. Ze laten het me vanavond al weten!

Maar, wel leuk dus, de nette wetenschapper uithangen achter een tafel, terwijl je onder die tafel gewoon je gestreepte panty aanhebt, en van die sokken die eigenlijk in de was hadden gemoeten, en hele hele ouwe kistjes...

Ik in video-sollicitatiegesprek-outfit!

Noren, Friezen, nerds

We gaan naar de kroeg! Ga je mee?
Het goeie antwoord daarop is meestal ja. Nee is blokkeren. Deze keer was het Stein de viriele telemarker die het zomaar out of the blue vroeg. De afdelingen data, kartografie en milieumanagement hadden een soort feestje, en de diehards stonden op het punt dat in de stad voort te zetten. En nou was ik als modderige poolklimaatmiep ook welkom.

Zo zat ik daar met allemaal serieuze lui met vaste banen. Zes Noren en een Fries. En de meerderheid van data: nerds dus! Ik probeer er ook een te worden, maar het gaat me nog niet zo goed af. Ik awk me klem (met wisselend succes), Audun probeert me aan de SQL te krijgen (met wisselend succes), Bjørn de datakerel op zijn beurt is me Ruby aan het slijten (met wisselend succes), dus de intentie is er, maar er is meer in de wereld der nerds. Marnix de VU-koffiedate had me al haarfijn uit de doeken gedaan dat ik nog veel te doen had. Ik had geen Klingon-woordenboek, geen hippe telefoon, ik ken pi maar tot 2 decimalen, ik heb geen computers die Linux draaien...

Bjørn had zo te zien wel een hippe telefoon. Stein was niet erg onder de indruk, maar toen liet ik hem míjn telefoon zien. Hij bestierf het zowat. Overigens varieerde het nerdgehalte bij de data-mannen aanzienlijk: Boele (de Fries, natuurlijk) begon meteen over Klingon Cloaking Devices, terwijl Stein niet eens wist wat Klingon was. Maar die had naar eigen zeggen wél de Hitchhiker's Guide al in '81 gekocht...

Boele riep ook nog dat er tegenwoordig meer mensen zijn die Klingon praten dan Esperanto. Hij kon alleen even niet op het woord komen. Dus behulpzaam als ik ben suggereerde ik nog "Fries?". En zo kwam het op talen. En natuurlijk moest het cliché passeren: de Noren die vinden dat Nederlands net Duits is, en de Nederlanders die vinden dat Noors net Duits is. En iedereen op de kast. Niemand houdt van Duits! En het is zo'n mooie taal. Sla Nietzsche er maar op na.

Een van de aanwezige dames begon nog spontaan een liedje in het IJslands te zingen. En alle Noren kennen een psalm uit hun hoofd! Moeten ze leren, op school! Alle scholen! Boele en ik wisselden subiet een blik die niets te raden overliet. Toch mooi, zo'n gedeeld cultureel geweten.

Toen ik vroeg of Boele Stadsfries sprak barstten alle Noren in lachen uit. Is dat leuk, in het Noors? Het blijkt dat hij zijn Fries buiten Friesland geleerd heeft, en dus iets volkomen gedateerds spreekt, uit de tijd dat zijn ouders uit Friesland wegverhuisden. Moet net zoiets zijn als het Remarque-Duits van mijn grootvader! Helaas is mijn Fries niet goed genoeg om van zijn ouderwetse vocabulaire te genieten.

Voor Noren schijnt er trouwens ook een internet-test te zijn die je je "taal-leeftijd" onthult. Ooh! Mijn Noors is ook al niet goed genoeg om dát op waarde te schatten, helaas, maar wat een gaaf concept. Stein bleek 75. Wat een MAN! Zou zoiets ook voor Nederlands bestaan? En zit er een dating service bij? Ik word al helemaal enthousiast. Denk aan de scores van Floor ("hoe kun je 't velen"), Than ("muziek welke niet om aan te horen is") of Bert ("toverlantaarn")! En hoe zou het zitten met Jeroen ("pulchritudineuze protuberansen")?

Brander

Voordat je gaat hiken moet je je brander controleren. Het klinkt zo logisch! Met pasen deed ik het niet. Resultaat: een brander die nog net pasta wist te faciliteren, en daarna nog hoogstens dienst kon doen als theelichtje. Ik gokte dat het kwam door gebrand te hebben op gewone autobenzine, wat op plaatsen als IJsland heel nuttig is, maar wel veel roet en toei geeft.

Ik had al wel de expeditie-onderhoudsset gekocht, maar was er nog niet aan toegekomen daar ook wat mee te doen. Dus ik controleerde mijn eeuwenoude gasbrander, die ik nog es in '95 van Lien gekregen had, en die in '99 nog door Allard in een ravijn gelazerd was, maar dat ding bleek het nog te doen! Dus beide branders mee. Wie weet konden we onderweg de whisperlite aan de praat krijgen.

De 1e avond ging Mats meteen voortvarend van start. Die heeft zoiets vaker gedaan. En de brandstofleiding was inderdaad vrij zwart... en het gaatje waar het vervolgens doorheen moet (met die "dropneedle" of hoe noemen ze dat erin) was verstopt. Helaas! dat verholpen hebbend deed hij het nog steeds nauwelijks. Hij bouwt wel keurig druk op, maar er komt niet genoeg brandstof doorheen. Misschien is er iets met de inlet van de pomp.

Ik heb trouwens het idee dat het niet de brander is die ik hier gekocht heb. Met Beunhaas activiteiten gaan al die branders op een grote hoop. En je gaat wel met hetzelfde type naar huis, maar of het ook dezelfde brander is? Deze zou wel eens veel ouder kunnen zijn dan de mijne van nog geen jaar...

Overigens ging het allemaal maar net goed: bij het inpakken van de kajak rook ik ineens gas. En het brandertje was aan het sissen. O jee! Gelukkig hield hij daar uit eigen beweging mee op, en konden we de laatste ochtend toch nog een plens koffie maken...

Maar daarvan afgezien. Ik weet dat half Beunhaas dit blog leest! Misschien zijn er nog whisperlite-cracks die tips hebben in deze... ik hoop het maar. Een brander is leuker als hij het doet!

Kajakkamperen, verslavend dat

Misschien is mijn tijd hier bijna op... genieten zolang het nog kan! Dat Mats al halverwege de week begon te zeuren dat het een goed idee was een weekend weg te gaan kwam dat dan ook als geroepen. Helemaal toen Sanja zich erbij aansloot. Al was dat een doje mus: met alles wat ze nog moest doen vóór ze naar Ny-Ålesund zou vertrekken voor haar geestesoog trok ze zich weer terug.

Mats gaf me de keus: skiën of kajakken. Hiken was geen optie. Ik koos kajakken. Ik weet zo ongeveer uit context hoe goed die goser kan skiën. Van die lui die vanuit Longyearbyen naar de zuidpunt van Spitsbergen zijn geski'd, en daarvandaan naar de noordpunt, en dan terug naar Longyearbyen, die vervelen zich als ze met mij gaan skiën. En kajakken, das nogal egalitair.

We vertrokken naar Sommarøy! Daar in de omgeving is allemaal ondiep water met allemaal kleine eilandjes, wat leuk kajakken is, omdat je goed zicht hebt op wat zich onder je afspeelt, het afwisseld is, en je heelveel onbewoonde eilandjes hebt om op te kamperen.

En dat was een goed idee! Mats blijkt een perfekte kampeermaat, het weer zat mee, het stierf van de zeearenden en rare vogels, en we zagen zelfs een stel speelse otters. En als je helemaal óm Sommarøy heen vaart krijg je ook de lol van echte oceanische golven. Kon er geen foto van maken, want onder zulke omstandigheden wil je niet je peddel loslaten, maar het was leuk.

Op de tweede dag moesten we wel terug naar Kvaløya, want we hadden drinkwater nodig, en al die mini-eilandjes hebben een te klein oppervlak om beekjes te hebben. Maar daar was het ook mooi. En er bevond zich nog een kale top waar je met twee bier in je jaszak naartoe kon klimmen. En het beekje waar het om te doen was bood ook een bad! Helemaal goed dus. En we werden nog gematst: terug bij de zuto kon ik zo snel mijn sleutels niet vinden. En u raadt het al: de autosleutel, met de rest van de bos eraan vast, zat gewoon in het contact. Ai... maar dit is Troms. Daar kom je daarmee weg.

Zo kwamen we tevreden thuis! Het was een heel gaaf weekend geweest. En ik kreeg nog bonus: Sanja had gezien dat Knut en trampoline had gekocht voor zijn dochters, en was erg geïnteresseerd. Knut was heel specifiek geweest over dat ik dat ding ook nog gebruiken. Dus het was jammer dat Sanja niet met ons mee was gegaan, maar zo kon ik toch nog even stuiterend van haar gezelschap genieten! En na afloop door haar meegebracht ijs eten. Als het me de rest van de tijd lukt net zo hard te genieten dan zit ik gebakken!

We hadden zowaar nog een zonsondergang en opkomst, omdat hij achter Sommarøy verdween, en daar kwart over twaalf weer achter vandaan kwam. Al was het eigenlijk natuurlijk een zonsvoortgang, of zoiets...


Veel schatten op het strand!

Hier naderen we het oceanische stuk van de tocht. Verderop waren foto's geen optie meer!

Toen we voor het eten nog even naar een bergtop klommen hadden weg schitterend uitzicht over de omgeving. De zwarte blob linksachter is Sommarøy, de steile blob aan het einde van de landtong met het kerkje erop is Brensholmen, waar ik meermalen geklommen heb, en wie bij het dichtsbije strandje een gele pixel weet te ontwaren heeft onze kampeerplek gespot...

Mats vond nog een imposante veer. Meeuw of zeearend?

Op de weg naar beneden vanaf die bergtop vonden we nog een memento mori... een rendier dat minder fortuinlijk had getracht naar beneden te klauteren dan wij.

En het bier was nog niet op na die bergtop!

En de whisky al helemaal niet.

Geen idee wat dit voor vogels zijn, maar ze zaten daar wel mooi.

En een laatste sfeerbeeld!

Hippie hemelvaart met vuurwapens

Schiettraining op hemelvaart. Waarom niet. De NP veldcursus is bezig deze week. Ik mag van de baas niet meedoen: ik ben een marien geoloog dus ik zit altijd veilig op een schip. Hoef dus niet te leren navigeren, ijsberen schieten, whatnot. Velen moeten of mogen dat wel, dus de hele klub (Rafael, Mats, Tjarda, Sanja, en wie niet) was de hele week leuke dingen aan het doen. En op donderdag, een officiële vrije dag, was er dus schiettraining.

Overigens, iedereen die iets zinnigs te doen heeft op Svalbard moet een wapen bij zich hebben en kunnen schieten. Ik hoef dat niet, ik ben marien geoloog: ik blijf binnen de bebouwde kom, tenzij ik met een ijsberenwacht aan land mag vanaf het schip, of het dorp uit. Maar ondanks dat er nooit een geweerloos gezelschap de bebouwde kom uit gaat gebeurt het gelukkig zelden dat die geweren ook echt gebruikt worden voor ijsberen schieten. Ik kwam van de week nog een Franse schone tegen die net terugkwam van veldwerk, en dat had wel een berenleven gekost; er liep een hongerige beer rond die al bezig was een raam van een hut in te slaan. Toen iemand hem weg wilde jagen met een waarschuwingsschot rende de beer inderdaad weg. Helaas, in de richting van de schutter, zo te zien met belligerente bedoelingen. Dat kon de beer niet navertellen. Gelukkig hoor je zoiets zelden...

Maar terug naar Tromsø. Sanja was alleen in het land voor deze cursus. Daarna is ze weg! Ik bedacht dus dat het wel een idee was om wat mensen, waaronder haar, uit te nodigen om te komen eten. Ik stapte net bij Helgard binnen om dat voor te stellen toen het tot me doordrong dat met hemelvaart de winkels dicht zijn. Maar daarna bedacht ik dat ik zut had voor pasta...

Eten kon dus. Nou nog mensen! Mats bleek bij Rafael te zitten om de was te doen (heeft zelf geen wasmachine), dus werd de hele zitting naar huize Rafael en Rike verkast. Ik nam zut voor pasta mee, en bier en corenwijn, Mats nam nog wat extra pasta mee, Helgard nog wat extra groente en pesto, Rike maakte van voorraden een spaanse tortilla, en voor we het wisten hadden we met ons zevenen een feestmaal. Wat een goed idee! Trek met allemaal leuke mensen je koelkast leeg en maak er wat van. Soms is het leven zo simpel.

Na het werk wandelingetje 2

Woensdag kon het gewoon wéér! Werken, hem smeren, stukje klossen. En weer een mooi stuk uitgezocht. Deze keer, jawel, met Tana. Ik durfde het aan. En makkelijk was het nog niet: we zitten in een leuke cirkel van elkaar uitspraken uit verband halen, alles zo negatief mogelijk interpreteren (ook als het dan 180 graden anders uitkomt dan het oorspronkelijk gezelgde), elkaar overal de schuld van geven, en meer van dat fraais. Ontspannen is anders. Maar je moet ergens beginnen. Wel mooi dat we dat doen. Ik bedoel, vrij veel mensen zouden het waarschijnlijk opgegeven hebben als de situatie in dat soort moeras belandt. Maar wij niet! Gaan gewoon elkaar verwijten makend door sprookjeslandschap hopsen. Never a dull moment, in ieder geval. En zowaar, deze keer hield ik het droog! Helaas deed mijn camera dat niet. Van de wandeling de dag erna heb ik dan ook geen foto's...

Hier was het nog winterig

Deze foto had ik niet moeten maken. Ik leer het ook nooit!

Beneden was er weer vanalles lente-achtig aan het doen

Na het werk wandelingetje 1

De middernachtzon is terug! Wat wil zeggen dat je een mooie dag heel lang kan benutten. Je kan best in een workaholicke bui werken tot zeven uur, en als je dan zin hebt in een stukje sjokken na het werk dat gewoon óók doen. Als de zon schijnt blijft hij dat wel doen! Dus precies dat scenario wikkelde zich af afgelopen dinsdag. Onze nieuwe glaciologe Tjarda (een Britse, al zou je dat uit de naam niet afleiden) had ook zin in dergelijks. Dus we fietsten naar mij, aten snel wat (honger!) en daarna sprongen we fluks in de auto om een mooi beginpunt op te zoeken.

Tjarda is er pas net, dus ziet nog veel nieuws. En het was een hele mooie lenteavond! We klauterden een berg midden op Kvaløya op en dronken bovenop koffie onderwijl genietend van het uitzicht.Wat een land, dat je zo lang kan werken, en dan toch nog dezelfde dag in zó'n landschap kan belanden, en dan ook nog op tijd in bed ligt...

Wat nou pad! Recht omhoog.

Tis al echt voorjaar! Sneeuw is prachtig, maar wat er onder vandaan komt ook.

Brit op BergDe avondzon boven de oceaan

Lentekamperen! (Komen meer foto's nog)

Er is ZAT te doen hier, maar de weersverwachting zei alleen maar ZON, ZON, ZON voor het hele weekend. Dan kan je gewoon niet het hele weekend in je broeierig warme kantoor zitten! Dus we zouden er met een paar man tussenuit vozen. Zaterdagmiddag weg, kajakken, ergens slapen, zondag terug.

In het boothuis werd het spannender dan voorheen. We hadden 5 man en 2 auto's. Nina zou eerst gewoon drie kajaks op haar dak plakken, maar bedacht zich. Dat werd dus één tweepersoonskajak. Maar dat ding is loodzwaar, en in het midden zit een groot niet-afsluitbaar bagagavak. Dat is er dus één waarmee je niet moet omslaan! Verder waren we drie Zweden, een Finse, en een Nederlandse. En de grap is dat als je kajakt, je normaliter één hand vast aan de peddel houdt, en het ding in je ander hand laat roteren. En de grap is dat van land tot land verschilt welke hand wat doet... Noren hebben hun linkerhand vast. Nederlanders ook. Finnen en Zweden daarentegen doen dat juist met rechts. Maar raad eens hoeveel Zweeds-draaiende peddels ze hebben bij een Noorse kajakklub...

We reden naar een baai op Ringvassøy, en maakten ons daar klaar voor onder water. Er ook nog achter komende dat we twee reddingsvesten te weinig mee hadden. Maar ach, het woei niet hard, en we moesten toch voorzichtig doen, met die tweepersoonskajak, en vier man zonder dry suit. Dus we gingen! Ik liet wat extra lucht in mijn dry suit en gaf het reddingsvest weg. En dan verder gewoon geen stomme dingen doen.

We kajakten wat langs de kust. En zagen na een tijdje een strandje, waar een vuurtje brandde. Achter het strandje stond een huisje waar wat mensen in de zon zaten. En die riepen iets. Iets met "zin in walvissenvlees?" En we keken nog eens goed. Dat vuurtje, dat was geen kampvuur, dat was een rottend walvisselijk dat precies bij die lui hun huisje waas aangespoeld, en wat ze in arren moede maar in de hens hadden gezet om er vanaf te komen! Stel u eens voor hoe dat ruikt.

We kletsten even met die lui, en togen verder. Ze hadden ons iets verteld over een mooi strandje verderop. En na een tijdje zagen we niet alleen heel veel zee-arenden, en twee rendieren, maar ook dat strandje. En we hadden allemaal honger inmiddels, dus dat werd hem.

Ondanks dat de meesten buiten wilden slapen zetten we toch de tenten maar op. Voor de zekerheid! En Eeva kookte een goddelijk avondmaal. Dat door Mats werd afgemaakt met een heuse kaasplank. Met druiven! Wat een man. En er was meer bier, wijn en sterke drank dan we opkregen. (Das ook het goeie van kajakken: het komt niet zo op gewicht aan, dus je kan bier meenemen!)

Tegen bedtijd gingen Nina en Adina (die vriendin van Nina) knus in de bosrand liggen. Ik had zin in slapen met uitzicht, dus ik klauterde nog wat hogerop. Prachtuitzicht! En het 1e buitenslapen van het seizoen!

Zelfportret op slaapplek

Ik werd er wel een beetje melancholisch van. Misschien is dit binnekort afgelopen! Maar dat moet eerst maar blijken. Ik sliep in op de verende hei. En werd weer wakker van de volle zon op mijn slaapzak. Ik lag nog een tijdje te malen (Tana) maar ik zag beneden geen beweging, en probeerde liever nog wat te slapen dan dat ik in mijn eentje op het strand zou eindigen.

Toen ik toch naar beneden ging kwam ik nog langs een diep slapende Adina. De rest was up and about. Al een hele tijd! Maar net uit mijn blikvbeld, blijkbaar. Ik sloot mij aan bij het voor Eeva al uren bezig zijnde ontbijt. En toen ik daarmee klaar was trok Nina Adina maar es uit bed.


Terwijl laatstgenoemde ontbeet liep de rest nog even naar de andere kant van het schiereilandje. Een prachtig wit schelpenstrand! Maar daarna moesten we maar es de terugreis aanvaarden. Bij het de kajak klaarmaken viel me ineens op dat er op het strandje waar ze lagen heel veel mosselen zaten. Dat hadden we bij hoger water niet gezien. Gauw een paar meenemen voor Emma, samen met wie ik in Amsterdam AIO was, en die met schelpen werkt. Hopen dat ze goed zijn!

En met de wind in de rug peddelden we terug. We konden halverwege nog constateren dat walvissen beter branden bij laagwater. En zonder verder veel woests kwamen we terug bij het strandje waar we begonnen waren. We hadden nog even een heerlijke lunch in de zon, en daarna moesten we terug, de grotemensenwereld in!

Hoe de naam Tana terugkwam op de blog, en hoe dat een fietser opleverde

Subjectieve perceptie! Het leidt tot vanalles en nog wat. Grote problemen, bijvoorbeeld. Maar ook tot marginale inleefmoeilijkheden. Zoals dat bloggers niet weten wat bloglezers nou eigenlijk lezen. De naam Tana is een maand van de blog afgeweest. Valt dat überhaupt iemand op?

Maar ze is terug. Na het Ringvassøy-debâcle, of preciezer, na de maandag erna, waren we ieder ons weegs gegaan. Maar vrijdag liep ze mijn kantoor binnen, en informeerde me naar mijn weekendplannen. Ik vertelde dat ik zou gaan kajakken. Zij zou dat ook, maar natuurlijk niet met ons. Ze keek me wat peinzend aan en merkte op dat onze wegen elkaar misschien wel weer es zouden kruisen. Ik zei weinig informatief "wie weet".

En later die dag belde ze op. Of ik een kop koffie wou komen drinken. En dat wilde ik wel. Het klonk als een uitnodiging voor vredesbesprekingen. En proberen een gebroken vriendschap te lijmen is meestal de moeite waard.

Het werd een wat moeilijk gesprek. Het komt erop neer dat de situatie volkomen symmetrisch lijkt. We voelen ons allebei volkomen verraden, en vertrouwen elkaar niet meer. Maar, ondanks dergelijke niet al te positieve verschijnselen, hebben we allebei de intentie te kijken of we hier wat aan kunnen doen. Er is alleen nog best een weg te gaan.

En dan nu de fietser. Waar komt die vandaan? Sinds Ringvassøy is het me niet meer gelukt met Tana over ons te praten zonder daarna in tranen uit te barsten. En nu was het weer raak. Ik probeerde me te verdiepen in voorstel-gerelateerd onderzoek, maar dat werd natuurlijk niets zo. En ik had eerder op de dag, toen ik nog niet wist dat het met werken niks meer zou worden, bij Mats bedongen dat als ik na een avond hard werken beweging en alcohol nodig had, ik dan langs mocht komen om een biertje te drinken. De goser woont aangenaam ver weg.

Ik was niet gaargewerkt, maar wel een dweil, dus ik besloot toch te gaan. Op de fiets ben ik meestal gelukkig. Van naar Mats zijn huis, in the middle of nowhere, struinen is ook goed voor de stemming. En dan aankomen, een warme omhelzing krijgen, en meteen uitgenodigd worden een warme Zweedse pannekoek met jam te eten op de veranda, met een biertje erbij, dat is wel zo'n paardemiddel tegen sippen dat ik meteen weer boven Jan was.

En Mats had de dag ervoor zijn leenfiets aan poeier gereden. Maar bij het huis waar hij in woont hoorden twee fietskadavers. Dat bood mogelijkheden! Wegens recente lijm-issues had ik bandeplakspullen bij me. Met behulp van mijn fietspomp werden beide fietsen zodanig gereanimeerd dat proefondervindelijk vastgesteld kon worden in welke mate ze weer tot leven gewekt konden worden. En één had eigenlijk alleen veel olie, een nieuw velglint, en een nieuw zadel nodig. Olie was voorradig, en de overige onderdelen konden van de andere fiets gehaald worden. Zo klierden we net zo lang rond tot Mats een dijk van een fiets had! Met bergverzet, zelfs!

Mats wisselt op de veranda fietszadels

Zijn nieuwe fiets heeft plastic tandwielen! Alleen deze twee aan de derailleur, overigens, Maar ik had het nooit eerder gezien.

En terwijl ik in het gras lig om de krokussen vast te leggen doet Mats een testritje.

Dat moest gevierd met een glas whisky. En toen was het tijd huiswaarts te keren. Maar dit was zo'n avond waarop de wereld helemaal werkt zoals hij moet werken: je begint met een sippe Nederlander en een fietstechnisch uitgedaagde Zweed. En aan het eind van de avond heb je een Zweed op een topfiets en een blije Nederlander! Een onverdeeld genoegen.

Een Zweed van 26

Weinigen zullen het vermoeden, maar die Zweed van 26 (of preciezer: 25.8), dat ben ik! Eén van onze Zweden (of import-zweden, dat kan ook) kwam ineens met het fenomeen "volwassen-punten". Ik ben dol op punten uitdelen; meestal mannen- of vrouwenpunten, maar net zo hard volwassenpunten en Noors-punten en watniet. Maar in Zweden doet werkelijk iedereen dat! Wat een land!
Ik heb meteen op internet opgezocht hoe oud ik ben in Zweedse ogen. En het antwoord is dus: 25.8. Jong en fris! Wie zich door Zweeds heen kan bluffen: www.vuxenpoang.com. Test uzelve!

En die Zweden, die praten een mooi taaltje, snappen meer van kaas dan Noren (al zegt dat beangstigend weinig), en ze categoriseren zich klem. Misschien moet ik daar ook nog een keer gaan wonen! Jammer alleen dat ze een wet hebben die achterop de fiets zitten bij iemand verbiedt... maar tien tegen één dat de Noren dat ook hebben. Maar ik daarvan blijmoedig onbewust ben!

Zut en toei!

Alle instituten in het poolmilieucentrum (doe maar even een ad hoc vertaling) slaan de handen ineen ten behoeve van het tropisch regenwoud. En het middel naar keuze is: een rommelmarkt! Iedereen wordt van harte aangespoord zijn zolder en rommelhok en wat dies meer zij uit te mesten en alle overtollige meuk op het instituut te dumpen. Hoera!

Ik had wat kleren en boeken klaarliggen. En toen raakte ik carried away. Bedacht steeds meer wat ik eigenlijk niet nodig had, maar niet weg wilde gooien omdat het nog prima bruikbaar was. Dit was mijn kans! Binnen no time had ik zoveel dat het per fiets niet meer te transporteren was. En ik heb de rest van de week nog om de nog onontgonnen uithoeken van mijn huis ook door te lichten. I like! Opruimen, ik leer het wel!

Hele gang stond vol met plastic tassen vol reut! En die staan nu op NP. Dat ruimt op!

Raadsel

Je zou zeggen: troebel bier! Maar neen. Water uit de kraan. Er zitten nog ijzeren leidingen in het pand... en die roesten...
Ach ja. Even laten lopen en het wordt weer bijna helder!

Obligaat lenteplaatje

Gisteren liep ik met Ingeborg het pand uit. Plotseling slaakte ze een ijselijke kreet en wees de struiken in. Ik verwachtte een lijk, of een gifslang, of iets van dien aard, maar neen, ze wees op... blaadjes! De 1e die we zagen! Het is lente! Thuis bleken ze er ook te zijn. Gauw een foto!

Leren van andermans fouten

Eén van mijn favoriete bezigheden is vloeistoffen tot mij nemen. Ik weet hoe prettig dat is, en moet het anderen niet misgunnen. Ergo, het blikje verdiende nieuwe olie! Geen idee wanneer de vorige eigenaar dat voor het laatst deed, maar Eeva waarschuwde me al dat het nodig was. Om een uur of tien 's ochtends leverde ik het ding in. Kon hem tussen 4 en 5 weer ophalen.

Half vijf dook ik hoopvol op. Om tot mijn verbazing te horen dat ze niks hadden gedaan. Omdat ze hem niet gestart kregen! Wat is dat nou?

Ik kreeg de sleutel terug, startte het ding zonder enige moeite, en reed hem de brug op. Geen idee waarom ze het niet zelf konden... hij stond niet op stuurslot of zo, en zelfs als hij dat wel deed had een autopoerbedrijf dat geintje moeten doorzien. (Kom ik trouwens weer met falend Nederlands vocabulaire: je hebt hier bilverksted en bilpleie; de 1e voor echte reparaties, en die 2e voor wijvengedoe als olie verversen, banden wisselen, lak in de was zetten, dat soort dingen. Hoe heet dat?)

In ieder geval, ze togen nu zonder dralen aan de slag. Wezen me een waterkoker en een pot oploskoffie. Dit ging de goeie kant op! En zodra ik koffie in mijn jatten had vroeg ik of ik mee mocht, onder de brug. En jawel! Niet slim van ze; hoe meer ik toegerust ben om het zelf te kunnen hoe kleiner de kans dat ik terugkom om hen het te laten doen, maar soit. Ik had met in het instructieboekje en op internet rondneuzen en half onder de auto gaan liggen al wel een idee van wát je precies moet losdraaien om die olie eruit te laten, maar vanonder zo'n brug heb je toch veel beter zicht. En de moer van het oliereservoir zat flink vast! Dat moest met ringsleutel-en-hamer. En het filter met een speciaal vastzittend-filter-afschroef-gadget. Blij dat ik besloten had het te laten doen...

Maar nu heeft het blik nieuwe olie, en heb ik weer wat geleerd! Toch mooi, dat het alleen maar voordelen heeft als je auto niet wil starten...

Auto haalt kajakexamen

Dat kajakstatief, dat moest maar es uitgeprobeerd worden! En Heli had zin in een kajaktochtje. En Mats wilde ook iets. Ik heb bedongen dat we deze keer níet vanaf het boothuis zouden.
Ik had Halgeir al op de hoogte gebracht. Of hij zou komen of niet wist ik niet, maar die kan zichzelf redden, dus het was vroeg genoeg als we dat ter plekke uitvonden. Ik kwam alleen Ingeborg tegen in de supermarkt, en die wilde ook mee. Dat betekende 4 kajaks op 2 auto's! Een goeie doop voor het blikje.

Zo verzamelden we (behalve Mats) bij het boothuis. En jawel, het ging! Twee kajaks op het dak! Je moet er op de wegen hier, met veel slecht asfalt, wat voorzichtig mee rijden. Maar zelfs met 70 over de brug met twee windvangers op het dak was geen probleem!

Hij kon het! Overigens valt pas in de grote versie op dat het echt twéé kajaks zijn. En ik vond in Kvaløyvågen een andere blauwe jaren '80-bak om hem naast te zetten.

Heli pikte Mats op, en zo reden naar Kvaløyvågen. Kajaks het water in, en daar gingen we! Mooi weer, leuke mensen, helemaal top. Van dat weer, overigens, dat mij me zeer deed verheugen over het reddingsvest dat Marieke me had gegeven. Dat is zo'n zelfopblazend ding. En zolang je niet uit je kajak dondert blaast hij zich niet op, en is dus lekker klein. En dat scheelt! Je wordt maar half zo plakkerig.

Zie de lelijke peddel. En de frisse onbedekte rug! (foto: Mats)

We paddelden zomaar een kant op, tot Halgeir over lunch begon te zwatelen. Ingeborg, die geboren is tussen de grimmige rotsen, wilde een zandstrandje voor lunch. We zagen er wel een, maar daarvoor moesten we de fjord over, en Mats had geen dry suit aan, dus dat deden we maar niet. Halgeir was ons getrut blijbaar zat en ging lekker toch. Wij gokten op een strandje in een beschutte baai. Dat was er niet, maar wel gras en hei om op te liggen. In de zon. Heerlijk!

Ingeborg en MatsKajaks op het droge

Relaxen na de lunch (foto: Mats)

Toen Halgeir weer in zicht verscheen maakten we ons weer op voor onder water, en peddelden gezamelijk weer terug. Bij terugkeer hadden we al bijna routine in het kajaks-op-het-dak-hijsen. En terugrijden leverde nog een extra test op: bij een kruising een aantaal rendieren die nerveus over de weg renden. Ging allemaal goed! En alles bij elkaar was het een gave dag. Dit ga ik vaker doen. En het is goed te weten dat ik iemand mee kan nemen!

In de buurt van de auto's was nog zo'n rek waar men vis op te drogen hangt. Daar kon je onderdoor varen, als je een beetje wist te mikken. Dat kon ik natuurlijk niet laten. In de stank onder ontelbare verminkte lijken door varen, wie wil het niet! Overigens is boven te zien dat het rek verre van vol hing. Edoch, genoeg lijken voor een kodak moment (zien onder).