Da herrene dro

Senja heeft ergens een heel lief klein buur-eilandje (eigenlijk een schiereiland; er gaat een brug naartoe) met 150 inwoners, die voornamelijk van de visvangst leven. En de nationale televisie heeft op een gegeven moment alle vrouwen van het eiland boven de 18 tien dagen op vakantie gestuurd, en een camerateam ervoor in de plaats gezet om te kijken wat dat opleverde. Resultaat: "Da damane dro". Best amusante televisie! Het is een vrij traditioneel dorp, dus veel van die mannen hebben geen idee van hoe je de was doet of een pan soep kookt. En nu moeten ze wel. Met beelden van een kerel die ruim 50 jaar getrouwd is, en nu ineens eenzaam zijn boterhammetjes eet, en vertwijfeld met de vaatwasser klungelt, en duidelijk geen flauw idee heeft wat hij met zichzelf en het huishouden aan moet.

En dan natuurlijk de kinderen. De vaders moeten bij toerbeurt het kinderdagverblijf runnen. En dat doen ze met even weinig enthousiasme als talent. Trekt er één een konijnenpak aan dat hij nog had liggen van een verre carnaval: alle kinderen in paniek.

Maar goed. Nu de heren. Die auto van mij start alleen na veel overredingskracht, en übehaupt leek het me wel goed om een blik dat 1,5 jaar stil heeft gestaan even na te laten kijken. Maar ik ben een vrouw, en nog een immigrant ook, dus ik wil eerst advies van een man. Ik vroeg aan Fred Inge de gevaarlijke bibliothecaris, annex locale auto-expert, welke garage hij kon aanbevelen. Hij kon wel wat aanbevelen, maar hij vond dat ik (lees: hij) eerst zelf aan de slag moest. Leek me goed! Ik heb geen idee wat al die krullen onder de motorkap zijn. Materiaal voor een steile leercurve.

Fred Inge begon vanalles open te schroeven en los te halen. Dus dat grote ding vooraan, das het luchtfilter! En die klont met tentakels, dat is iets met de ontsteking! Omdat het ding niet best start wou hij eerst de plugs verwisselen (zijn dat bougies?), en ook de rotor (rotor? Tis geen helikopter!) en nog iets. Zo reden we het hele eiland af, want de gemiddelde auto-onderdelenzaak heeft niet het hele assortiment voor Subaru's uit 1986. En altijd dezelfde riedel: "een frutje voor een '86 Subaru 1.8 graag". "Wat voor Subaru?" " Een 1.8 GL.". "Nee de naam!" "Deze is van vóór Subaru's een naam hadden. " "Eeeeeh..."

Maar we vonden vier bougies (gok ik maar) en een rotor. Tijd om te sleutelen!
En de sexestereotypen vierden hoogtij. Ik weet niks! Ik heb een paar uur zitten en staan kijken naar Fred Inge die doelgericht aan het epibreren was. En das best vermoeiend, ook omdat die kerel normaal al niet articuleert, maar het helemaal cryptisch wordt als hij voorovergebogen met zijn neus in de motor vaktermen staat te mompelen.


En naast de technische boel hebben we (lees: Fred Inge) ook de autoradio vervangen. Oorspronkelijk zat er een radio/cassettespeler in. Maar Fred Inge had een radio/CD speler over. Had hij gekocht voor zijn eigen auto, maar hij paste niet bij het interieur... Dus nou neem ik hem over. Past ook niet in mijn interieur, maar ik ben daar een tikje pragmatischer in...



En na afloop was Fred Inge niet tevreden over de CD-speler. Hij had op de gok de speakers maar aangesloten, en het was niet helemaal gegaan zoals het bedoeld was. Maar hij maakt geluid, dus mij hoor je niet klagen. En hij startte even slecht als tevoren! Maar ik heb tenminste wat geleerd. Zien of we nog es zo'n sessie kunnen doen voordat iemand op het idee komt alle mannen van Tromsø op vakantie te sturen...