Mindere en betere dagen

Eigenlijk is het leven elke dag een paradijs voor mensen als ik. Kijk een film als "Lilja 4ever" of lees een boek als "im Westen nichts Neues" en besef dat. Maar niets menselijks is de mens vreemd, en mij ook niet. Dus ik was bloedchagrijnig*. Twee dagen lang. Ik had een enorm werk-high gehad, maar nu liep ik vast in computer-ellende. Ik wil iets met data, maar ik kan het niet. Audun kwam met een database programma waar het één en ander mee zou kunnen, maar het kost altijd moeite met zo' n programma te leren omgaan. En ik wilde eigenlijk me een weg om de database heen programmeren, maar het boek dat ik besteld had, waar de kennis in staat die ik nodig heb, had een lange levertijd. Dus wat nu? Tijd weggooien in de database**, of duimen draaien tot het boek komt? Wat ik maar deed was provisorisch doen, en het boek bestellen bij de bieb. Dan heb ik vast een leenboek voor mijn eigen exemplaar komt. En intussen was het perfekt weer. Maar ik was te rusteloos om een halve dag vrij te nemen en ervan te genieten. Grom.

En zo werd het donderdag. Ik kwam naar het werk gefietst met een appeltaart in mijn rugzak. Tordis was jarig! En die diende in het zonnetje gezet. Opengooiende mijn mailbox zag ik dat ik een bericht had van Paleoceanography. Nu al! Met een ernstig verhoogde hartslag opende ik het mailtje. Artikel geaccepteerd! Het einde aan een lijdensweg van jaren. Wat heeft dat artikel moeite gekost. Maar nu is het volbracht, en ik ben er trots op!

Bij de lunch was het rustig. Er wordt gesegregeerd gegeten; meestal eten de Noren om half twaalf in de kantine, de AIO's en postdocs om twaalf uur op banken in de gang, en de oceanografen om twaalf uur in de kantine. (Ik ben mij er overigens van bewust dat deze verdeling vreselijk rammelt, maar ik heb even geen zin het correct te doen). Meestal eet ik met de AIO's en postdocs. Zo ook Ingeborg, een Noorse biologie-AIO. Die ook vaak gestreepte sokken draagt. Gestreepte sokken! En ergens een lunch maanden terug kwam het gesprek op mussen. En ik vind het zo lief als de mannetjes een imponeerdansje doen voor de dames die ze op het oog hebben. Ik zou week in mijn knieën worden van zo'n move! En zo liep het helemaal uit de hand en beloofde ik een keer zo'n dansje te doen voor Ingeborg. Als ze gestreepte sokken aan had. En dat had ze vandaag! En ik vond het een goede dag voor mussendansjes. Dus tot de lichte verbijstering van de ook aanwezige nieuwe AIO, die met zijn 3e werkdag bezig was of zo, deed ik dat. En Ingeborg was onder de indruk!

Even later werd ik ineens gebeld. Het was een kerel die nauw met Tordis samenwerkt. Voormalige collega's van haar uit Geneve hadden ineens ook bedacht dat ze jarig was. Of we een bos bloemen konden kopen uit hun naam. Natuurlijk! Zo kwam ik een uur later samen met Helgard (die ook in het Tordis-complot zat, en kwarktaart had gebakken) beladen met bloemen de stad uit en het gebouw weer in. Langs Kurt, de receptionist. Die me meldde dat er post was gekomen voor Dorthe.

Dorthe is een week les aan het geven op Svalbard, en net voor ze vertrok zei ze nog gauw "ik denk niet dat de monsters deze week komen, maar voor het geval dát moet je Kurt maar even waarschuwen dat hij jou daarvoor moet hebben. Het spul is bevroren, en moet snel opgeslagen worden..." Monsters? Huh? Hebben we niet genoeg zut? Maar het bleek samen te hangen met haar plannetje om geld los te peuteren om me te houden. Ging maar net goed; voor je het weet was die boodschap niet doorgekomen en had de hele boel een week in het posthok staan ontdooien. Ze had me niet verteld dat ze daar zo woest mee bezig was! En dat is zo concreet dat we nu drie dozen bevroren modder hebben staan! Hoopgevend.

En met de drie dozen veilig in de koude opslag was het tijd de meegenomen appeltaart in gebruik te nemen. Tordis was 65 geworden, en NP viert zoiets niet officieel (alleen 50, geloof ik), maar we wilden er toch wat mee doen. En velen met ons! De opkomst was hoog, de koffie vloeide rijkelijk, de taart verdween rap, en het betrof een Noorse, dus er werd gezongen en gespeecht. Goed dat.

De taartentafel vóór iedereen op kwam dagen. Echte traditionele nederlandse appeltaart! En Noorse worteltaart met glazuur. En nog zo het één en ander.

Enig werk moet toch verzet. Maar slechts gedurende enige uren. Het zou de laatste dag met prachtweer zijn, dus we wilden avondskiën. Tegen zessen stonden er drie vermetele dames naast de auto die in het totale niets geparkeerd stond. En de maan was nog niet op, of alweer onder, net als de vorige keer, dus het was vrij donker, maar voor noodgevallen hadden we hoofdlampen. En deze keer zonder vellen! Wat een stuk meer geglibber is. Het was een prachtroute; je krijgt toch nog wel wat licht van de sterren, en nachtskiën blijkt aanzienlijk leuker met meer personen. En ik heb mijn hoofdlamp niet nodig gehad, en toch kans gezien me met mijn ontvelde ski's niet te bezeren. Viel alleen om toen ik tijdens een sterren-bewonder-pauze een warmblijfdansje deed op ski's. En we kregen er nog wat noorderlicht bij en koffie na. Top!

En toen ik toch aan het bakken geslagen was had ik maar meteen twee taarten gemaakt. En taart smaakt prima na zo'n avond. Dus ik ging boven even polsen of Knut, Martha en Inger mijn baksel wilden proberen, en wie schetst mijn verbazing; daartoe waren ze bereid. Knusse boel. Martha trok zelfs een fotoalbum te voorschijn met foto's van Knut in pak!

Dat was dus een beslist eind aan twee dagen pesthumeur. Dat heb ik keurig aan het weer overgedragen: in plaats van de heldere hemel en zon en geweldigheid giert de wind nou om het gebouw, en liggen de bergen verstopt achter een grijze deken. Maar ik heb weer vanalles om op te teren!



* daar de spelling van is iets waar je vanzelf al chagrijnig van wordt! Ik vind iets als "sjacherijnig" veel mooier staan. Maar dat ziet er dan weer uit als "gelijk een sjacheraar". Ach ja. Men kan niet alles hebben.

** Bjørn de data-kerel wees me er even op dat die database software alleen maar een velletje om de database programmeertaal heen is, en dat die taal leren ongeveer even nuttig is al dat sed en awk gebeuren waar ik mijn zinnen op heb gezet. Maar dan nog. Ik wil awk!