Elke dag ben ik bang mijn knie te bezeren. En in de praktijk valt het mee; het gebeurt zelden. Ik heb hem sinds ik hier woon één keer helemaal gesloopt, en daarna maar een paar keer een beetje. Maar toch.
Mijn fysiotherapeut zei dat de banden en pezen die de boel bij elkaar moeten houden onherstelbaar slap zijn. En dan zijn er twee opties: je spieren nemen het over, of het gaat mis. En hij zei dat ik wel stapels beenspieren had, maar niet de coordinatie om ze ook op de goede manier te gebruiken. Ik krijg een fietstrapper prima rond geduwd. Ik weet waar hij heen moet! Maar als mijn voet ergens misstapt en ik moet snel reageren gaat het mis. Dus ik moet oefenen met onvoorspelbare bewegingen.
Helgard heeft een halve skippybal in haar woonkamer liggen. Daar kan je op staan. Zo nodig op één been. Dikke pret! En niet alleen dat; je staat rete-instabiel op zo'n ding. Perfekt dus! Ik heb er ook een gekocht. En het vereist enige concentratie erop te staan; het economiekatern van de krant erop lezen gaat niet, dan donder je eraf. Wel de 1e dag, in ieder geval. Ik dan. Maar het nieuws kijken gaat prima! Als er nou veel leuks op de Noorse TV komt krijg ik misschien weer sterke knieën...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment