Årsfest

Het is al bijna april 2008, maar dat houdt NP niet tegen om het jaar 2007 te vieren. Vrijdag de 28e had het jaarfeest (årsfest, dus) plaats in het instituut. Het lagerfest en de kerstfeesten al meegemaakt hebbend had ik al een beetje een idee van wat er ging komen. Aan de wat mindere kant: een redelijk sfeerloos diner in de bedrijfskantine, maar aan de goeie kant: lui op hun paasbest! Bij sommigen is dat alleen maar leuk omdat het niet lukt, maar er zijn er ook altijd wel een paar die zich ineens ontpoppen tot de onberispelijkheid zelve. Ik keek specifiek uit naar Carsten in pak; met kerst was zijn welwillende intentie er netter uit te zien dan anders uitgemond in doffe ellende. Maar nu had hij Helgard die hem opdroeg zijn echte pak uit Duitsland te laten opsturen. Dat beloofde wat!

Omdat ik ook achteraf van het visuele aspect van de avond wilde kunnen genieten wilde ik mijn camera bij me hebben. Ik had er alleen niet aan gedacht de toestand van de batterijen te controleren. Volkomen leeg! En Patrycja, meestal de meest gemotiveerde paperazzo, leed aan hetzelfde euvel. Dus ging ik terug naar huis, volle halen. Op de terugweg kwam ik een van de mannen van IT tegen, die net uit de supermarkt kwam rollen. Dat verbaasde me. Er zou ons tenslotte een serieus diner geserveerd worden! Maar het bleek te gaan om de drank. Eerdere jaarfeesten hadden blijkbaar uitgewezen dat het instituut je de 1e paar uur op één drankje wil laten teren. En daar tuinen die Noren niet in. Die regelen zelf wel wat! Dat werd bij de deur meteen bevestigd door het arriveren van Audun, ook met zijn nette schoenen en wat reservebier in zijn tas.

Årsfest had de naam excessiever te zijn dan kerstmis qua outfits, dus ik zag al meteen mijn kans om een jurk aan te trekken die ik op de kop had getikt op de veiling van de boedel van een over de kop gegane theatervereniging. Tot zover had ik hem alleen aan gehad tijdens een kroegentocht en een gekostumeerd feest. Maar waarom niet op mijn werk! Patrycja vond dat ik dan ook maar all the way moest, en make up dragen. Dus om een uur of half zes heb ik me in de jurk gehesen, en voor het eerst in mijn leven mascara op mijn hoofd gesmeerd. Op naar het feestgedruis. Dat er niet was. Dus de mannen met bier in hun tassen indachtig ging ik op zoek naar waar de preparty zich dan afspeelde. En trof een kudde Noorse mannen (van de afdelingen management, kartografie, PZ en dergelijke natuurlijk: de wetenschappelijke afdelingen hebben praktisch geen Noorse mannen) in pak en aan het bier aan. Het bier van de IT-er bleek geweldig met mijn outfit te combineren.



Verder kon ik natuurlijk niet mijn neus vertonen zonder doorgezaagd te worden over het Senja-avontuur: Noren kunnen er ECHT niet bij dat mensen anders dan at gunpoint op sneeuwschoenen een flinke afstand afleggen. Inmiddels begrijp ik dat ook een beetje.

De tweede poging feestgedruis werkte wel. Er had zich allerlei volk verzameld, inclusief Carsten, die er inderdaad fenomenaal uit zag. Soms hebben kerels gewoon een vrouw nodig, blijkt maar weer. Daar nog niet van bekomen zijnde werden we al het auditorium ingebonjourd voor het gratis bijgeleverde theater. Ik verstond er maar de helft van, maar Tordis die bij herhaling dubbel lag wist te suggereren dat de andere helft hilarisch was.

Carsten in driedelig! Er was zo'n beetje een rij om daarmee op de foto te mogen

Het erop volgende diner was NP op zijn slechtst: prima eten, maar gepavoiseerd met saaie muziek, afschuwelijke meezingers, speeches in slecht verstaanbaar Noors… maar het was zo erg dat we ons er als geheel buitenlandse tafel erg vrolijk over konden maken.


Laura op haar paasbest


En daarna begon het feestgedeelte van het feest. Dat was goed! Tordis liet er geen gras over groeien een ging meteen volkomen los op de dansvloer. Waarop die niet meer leeg is geweest. Ik heb ook met de grootste lol allerlei kerels (en een dame, waarom niet) die kant op gesleept. Geweldig om te zien dat op zo’n serieus instituut, waar nauwelijks studenten zijn en dus iedereen relatief oud en serieus is, links en rechts iedereen met iedereen aan het dansen slaat. Met wisselend succes, overigens. Ik was blij dat er een paar mannen waren die stevig konden leiden, dan lijk ik ook nog wat. Het ziet er al wat minder geroutineerd uit als ik degene ben die dat op zich moet nemen… Maar dergelijks zal iedereen een biet zijn.


VLNR: ik, Helgard, Tana en Audun in atypische outfits


Sfeervolle dansvloerfoto


Nogmeer extra mooie NP-ers: linksvoor Patrycja

Op een gegeven moment hield het dan toch op. Tijd om terug naar boven te gaan. Niet om om te kleden, maar voor de afterparty… Er bleven mensen drank uit hun kantoren toveren, Laura wist een aanwezige stereoinstallatie aan de praat te krijgen, en Tana, die toevallig ook nog jarig en tevens niet te stuiten was, zag geen enkele reden om nu al te stoppen met dansen. Maria, van de Arctic Council, gaf zowaar mijn getergde, want in weinig comfortabele schoenen gehuld geweeste voeten, een massage. En zo keutelde het feest naar zijn inmiddels door het dakraam van ochtendlicht voorziene einde. Het laatste wat ik deed was nog in feestjurk, en straal kachel, Audun mijn nieuwe ski’s showen. En over die ski’s binnenkort meer!

Maar nu mijn vierkante hoofd es achter deze computer vandaan vissen en boodschappen doen. En dan katerend verder met de revisie van mijn Paleoceanography paper. Het feest is afgelopen, de harde werkelijkheid is terug!