Eigen ski’s!

Met pasen had ik de kans eens het een en ander aan skispullen uit te proberen. En ik was enthousiast geworden. Verder gonste NP vanwege een imposante ski-uitverkoop. Helgard en Audun liepen al een tijdje helemaal te stralen omdat ze nieuwe ski’s hadden gekocht. Dus ik ging ook maar es kijken toen ik toch naar de stad moest. En nou ja, ze hadden wel wat naar mijn smaak, dus na een paar minuutjes peinzen hakte ik de knoop door en kocht een set fjellski met telemarkbinding. Met bijbehorende schoenen. Van die mooie ouderwetse! En was. Wasloze fjellski hadden ze niet.

De dag dat ik ze kocht was het prachtweer, dus toen ik Audun van mijn aankoop vertelde wou hij ze meteen dezelfde dag nog uitproberen. Dat ging alleen niet door, want ik had beloofd die dag Arto te helpen verhuizen. Waarop Audun spontaan aanbood mee te helpen. Dat was wel goed! Het heeft weinig met ski’s te maken, maar het was leuk om eindelijk, na alle verhalen, kennis te maken met Arto’s vrouw en zijn honden. De 1e gesierd met een buik van 8 maanden, en de laatsten met veel enthousiasme en slechte adem. Dank zij de extra hulp trokken we vrij rap die verhuiswagen leeg. Ondanks de enorme bank die niet in de lift paste. Maar Arto is klaar voor een hernieuwd bestaan in Tromsø.

Zo bleef het weekend over voor ski-inwijding. Audun had wel een idee voor een niet te steil stuk. Sanja, Helgard en Carsten ging ook mee. Zo togen we het pad af! En zo’n pad, daar is niet zoveel aan, dat kan ik ook op langlaufski’s. Toen ik dus voorstelde van het pad af te gaan eindigde dat snel in een drama. Om het desondanks spannend te houden ging het pad steil omhoog, en gingen we er op een gegeven moment vanaf om naar een hutje te gaan. Dat was meer iets voor mijn nieuwe ski’s. We hebben ze goed uitgeprobeerd: ik heb vaak languit in de sneeuw gelegen. In het begin lag ik dan net zo lang te spartelen tot een passerende galante man me onceremonieel omhoog hees, maar ook opstaan leer je. Op een gegeven moment lukte het me vrij rap alleen, maar in diepe zachte sneeuw blijft het lastig. Op het veel hardere pad was het op een gegeven moment eitje!

Sanja, Helgard, Audun en Carsten in typischer outfits dan in het vorige postje

Ik ben er wel achter dat ik met was aanbrengen nog niet zo goed ben: ik had nul wrijving, en omhoog wilde bijna niet. Naar beneden daarentegen ging prima. Mijn ski’s zijn niet zo zwaar als wat ik met pasen geleend had (en als de jaloersmakende logge ski’s van Audun en Carsten. Knut heeft ook zo’n paar. Ik heb de indruk dat ze niet meer gemaakt worden…) De steile helling die we ook weer af moesten lukte met maar een paar keer onderuit gaan. Op een gegeven moment ging Carsten, die meer doodsverachting heeft dan skivaardigheden, voor me op zijn plaat. Toen ben ik, op de helling, gestopt. Tot zijn bewonderende verbazing! Goed dat.

Het was een beetje naargeestig weer. Overigens zijn we ook nog een rivierbedding door gegaan. Dat was te steil voor iets anders dan met je ski's parallel aan de helling omhoog hupsen...

Zo kwam ik weer een buitensportdag door zonder knieblessures. En terug thuis heb ik mijn ski’s in de garage gezet, bij de ski’s van het gezin boven. Ik voelde me helemaal Noors.

Overigens kwam de echte egoboost maandag tijdens de koffiepauze... ik was sterke verhalen aan het vertellen over mijn niet geringe wapenfeiten, terwijl intussen naast me Tana geringschattend zat te doen over de elevaties van misschien wel 50 cm waar ik het over had. Tot ze vroeg waar we heen gegaan waren. Toen ik dat uit de doeken deed keek ze me met grote ogen aan: "but that is STEEP!" Kijk. Dat doet een mens goed.

ps Elvar, van wie Carsten zijn hotte ski's had geleend, verklaarde dat ze zulke ski's nog wel degelijk verkopen, maar dat ze pestpokkeduur zijn...