28 May 2007
Geluiden van tromsø
Ik probeer met dit blog een beetje een indruk te geven van het leven hier in Tromsø. En tot zover eigenlijk voornamelijk visueel. Terwijl men toch meer zintuigen heeft. Qua geur kan ik niet zo veel zeggen; ik heb niet zo'n scherpe neus. Soms ruik je de brouwerij, en soms de zee, maar meestal ben ik me niet bewust van geuren. Tenzij ik ze zelf maak; heuvels, fietsen en ontbrekende bagagedragers staan samen garant voor zweetlucht. Maar vooralsnog zijn me twee geluiden opgevallen. In het centrum hoor je natuurlijk mensen en verkeer, en daarbuiten vrij weing. Maar wat je wel overal hoort zijn de zeemeeuwen, en de cruiseschepen. Die 1e maken veel meer verschillende geluiden dan me ooit was opgevallen. En die 2e toeteren altijd even met hun scheepshoorn als ze de haven, waar ze gaan aanleggen, naderen. Wel een imposant geluid. Dat gaat wegvallen in de winter, denk ik. Qua meeuwen weet ik het niet. misschien wordt het wel Heel Stil in de winter. Ik ga het merken!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Het is winter in Tromsö...de kades zijn leeg, en een meeuw steekt zijn kop maar weer onder de vleugels, nog te koud om moedeloos te zijn. De duisternis ligt als een kille deken over de stad, en alleen het geluid van kruiend ijs doorbreekt - soms - de stilte.
In de verte zwalkt een lampje aarzelend over straat; de illegale kroeg sluit zijn deuren. De koude, vierkante, digitale cijfers boven de amechtige schouw (geschilderd in stemmig bruin en mosgroen) duiden 00:00 aan, en de : knippert obstinaat, wijst de zwijgende waard op het verstrijken van een moedige nieuwe dag. Niet dat de nacht - dat eindeloze, onverschillige, harteloos verzwelgende zwarte gat - zich iets aantrekt van het menselijk idee van wat tijd zou kunnen zijn, wat nacht is en dag, wat slaap en waken, wat leven en dood.
Nee, hier beleeft de moderne mens zijn digitale glorietijd, zijn almacht en overwinning op de natuur: daar leven waar die Wille zur Macht hem lijdt en leidt. Voorwaar, dit is het jaar nul, en de maand nul, en de dag, het uur, de minuut, de seconde, tot op de laatste bittere, pijnlijke honderdste, duizendste, ontelbaarste.
De waard poetst zijn laatste glas, de blik op een vergelende poster, iets met palmen.
...
Buiten verdwijnen zijn voetstappen onder de verse sneeuw, die geluidloos de sporen van zijn bestaan uitwist.
...
Het is winter in Tromsö.
Joechei! Zwaarmoedige Marijn-poëzie.
Post a Comment