Ik had het voornemen om zodra ik hier in Tromsø zou wonen, een volleybalclubje te vinden zodat ik zou kunnen uitzoeken of ik nog kan spelen met die fijne knieën van mij. En ik vond een clubje! Recreatief spel, niets al te moeilijks, helemaal goed. En het werkte! Ik weet nu of ik nog kan spelen met die fijne knieën van mij. En het antwoord is een volmondig NEE. Binnen tien minuten was ik door mijn knie gegaan zoals ik nog nooit door mij knie ben gegaan. Het deed even flink pijn, maar na een paar minuten kon ik wel proberen me weer om te kleden en naar huis te schuifelen. Het sippe was dat ik me, in mijn poging geen al te waardevolle dingen mee te nemen, me ook had buitengesloten. Gelukkig had ik de sleutel van het appartement zelf wel bij me, maar de voordeursleutel niet. Toen ik daar ik mijn eentje met een zere knie die heuvel kwam afschuifelen op weg naar een lelijk gebouw waar ik niet in kan was ik toch wel even een heel klein meisje.
Maar goed. Je weet de dag erna pas hoe erg de schade is. Sodemieters! Die is enorm. Hij is dikker en pijnlijker dan ik hem ooit gekregen heb. Ik ben hier alleen dank zij taxi Tromsø. Zo maar es zien hoe ik dat aan ga pakken. Ik ben nou feitelijk handelingsonbekwaam en ik weet niet hoe lang dat zo blijft. Ik weet wel dat ik het volleyballen maar aan de wilgen hang. Ik erken mijn nederlaag. En ook dat het niet gaat lukken dit pinksterweekend mijn huis te schilderen.
Op zulke momenten kan ik het toch nooit laten om even te denken ”als nou maar op die dansvloer níet…” maar dat heeft weinig zin. Er gebeuren ook vaak onverwachte dingen die juist goed uitpakken. Of mijn baan hier, waarvan het verkrijgen ervan ook van toevalligheden aan elkaar hangt, een goed voorbeeld is weet ik niet, want als ik deze niet had gehad had ik wel die ene in Durham of zo gekregen en dan was het ook goed geweest. Maar bijvoorbeeld dat hier een postdoc zit die ik nog ken van een Proper cursus… das de omgekeerde mazzel!
Maar goed. Deze blog wordt nu waarschijnlijk even flink saai want zolang ik niet kan lopen maak ik ook niet zoveel spannends mee natuurlijk.
En Roelof schreef gisteren nog ”doe je wel voorzichtig?” En ik ja roepen… pijnlijk…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
Potverdikkie, Margot! Ik zat gisteren nog te twijfelen om een flauwe grap te maken in de richting van "Volleyballen? Kind, denk aan je knieën!".
Heel veel sterkte met het weer op de been komen in ieder geval. In het ergste geval kun je nog een collega ritselen die je op een slee zet en naar je werk sleept.
Eh! Ik hield wel rekening met pijn en een paar dagen mank lopen, maar dit is wel beyond. De arts achtte de kans klein dat er echt iets gescheurd of anderszins echt acuut kaduuk was, maar voor de zekerheid gaan ze een MRI-scan maken. Ergens aan het eind van een wachtlijst. Voorlopig moet ik het maar even kalm aan doen. Jammer! Al die bergen hier vragen om verkenning. Later!
Tering! wat een pech,juist bij de aanloop van een nieuw traject!Misschien is een sledehond nog gehoorzamer dan een collega..Stel nieuw tijdverdrijf voor:het bestuderen van de subactisch nanoplantjes langs de bermen van Tromso-gauw opknappen,Margot.De gatenplant hier kwijnt sedert je vertrek.Heb nu bedacht dat deze jou mist,maar vooral gietwater& houd 'm nat.
Een sledehond zou wel goed zijn... of rendieren! Want het is, geheel tegen alle verwachting, vreselijk mooi weer. En ik heb net de sleutel van mijn nieuwe huis. Ik kan alleen nog geen stap lopen (lopen als in met twee benen; met krukken kom ik wel vooruit maar niet heel ver) dus ik kan er niet eens heen. Laat staan klussen! En ook niet de berg op. Ach ja. Ik heb ooit es leren paardrijden voor dit soort situaties. kan ik ook wel leren hondendrijven!
Hee, doe 's niet!
Die knieën heb je nog nodig hoor.
:/
Heel veel sterkte ermee!
Marijn (die zijn knieën alles aandoet wat God verboden heeft.)
Ps. Voorzichtig zijn is voor mietjes!
Pps. Okee, lopende, dansende en fietsende mietjes misschien, dat weer wel.
Ik kan al een paar meter lopen zonder krukken! Het gaat de goeie kant op. Maar, eh, vanaf nu ga ik voorzichtig met ze doen. Het is hier in de omgeving veel te mooi om op het eiland te blijven. En bussen zijn het ook niet.
Verder, wat jij doet, dat is anders. Jij hebt Kooleknieën, die gaan niet zomaar stuk van een volleybal warming up. Nee ik heb inderdaad het eind van de warming up niet eens gehaald. Maar goed. Het gaat vast snel goed komen!
Post a Comment