Aankomst

Beelden zijn best goed, maar woorden kunnen ook veel. Hier de ervaringen van een onervaren emigrant. Toen ik aankwam op de luchthaven van Tromsø zag ik al een dame staan die er erg wachtend uit zag. Ik dacht al even dat het misschien Dorthe, mijn naaste collega, zou zijn, maar meteen besloot ik van niet, want wat zou die doen bij de bagageband? Dom natuurlijk, het was een binnenlandse vlucht, dus elke pipo kan zo bij arrivals binnenlopen. Ze was het. Nam me meteen mee naar de supermarkt en naar huis. Waar ze heerlijke zalm voor me kookte, en een rondje uit wandelen nam, en erg blij was met dat ik een fles ERG goeie whisky had meegenomen.

De volgende morgen nam ze me mee naar het instituut en stelde me aan een duizelingwekkend aantal mensen voor. En regelde een computer, een login en een emailadres. En bracht me naar een rendez-vous met de huisbaas. Het huis staat trouwens op een paar minuutjes lopen van het instituut. Ik wil toch een fiets; ik heb heftige cold turkey, misschien ook omdat ik in Italië ook al niet gefietst heb. Dat geloop, das mijn ding niet. En 's avonds nam ze me meteen mee naar een diner ter ere van een toevallig aanwezige gastspreker (genaamd Anders Moberg, overigens, hij had wel vaker Nederlandse verbazing over zich heen gekregen). Het was bij twee lui van het instituut thuis, en het was wederom goddelijk: niks rendiermos! Zalm en meloen en garnalen en blauwe kaas en Zweeds bier. En meer van zulks. Men kan goed eten hier. En drinken: het instituut staat naast de lokale brouwerij. Niet aan de kant waar ik zit helaas...

Ik heb dus nog helemaal geen tijd gehad om me verloren te voelen. En die krijg ik ook niet: vandaag werd ik door drie hypere collega's naar een koffietent gelokt. Een van de dames had ik al es ontmoet in Barcelona (voor de geo's: een proper cursus). En van haar ga ik misschien morgen een fiets kopen. Yay! Ze vinden me hier een rare Hollander met fietsenobsessie, en dat is wel terecht, maar ik zie niet in wat daar slecht aan is. En met beide (meen ik) mag ik de zee op. Want dat was de volgende verrassing: ik mag inderdaad naar Svalbard! 1e week van September ga ik daar ronddobberen. en misschien stuurt Dorthe me op nog een cruise, maar dat is nog niet zeker.

Morgen is het de bedoeling dat twee belangrijke dingen een aanvang heben: labwerk en bureaucratie. Het labwerk is van het basale soort, namelijk monsters wassen en zeven teneinde daarna in de forams te poeren. Misschien gaan we ook nog grain size analysis doen, das leuk, das veel kliederen met corrosieve stoffen; ik deed het in Amsterdam ook. Bureaucratietechnisch ga ik naar de vreemdelingenpolitie. Daarvandaan kan ik naar het bevolkingsregister en de belastingdienst. Niemand probeert me wijs te maken dat dat soepel gaat gaan. Maar we gaan het zien. Het is nodig; zonder sofi nummer kan je hier nauwelijks je neus ophalen. en misschien dus een fiets. Daar ben ik helemaal enthousisast over. Waar je hier ook kijket, overal is het mooi, maar beyond loopafstand en ik hou niet zo van bussen. Met een fiets ben ik zo de brug over en aan de overkant, waar de bergen beginnen. Mooi!

En morgen schijnt de kerel waarvan gefluisterd wordt dat hij een deel van een oud gaar huis te huur heeft er te zijn. Ik ben benieuwd! Als dat wat wordt moet ik misschien mijn Nederlandse zut maar over laten komen. Heb ik weer dingen. En voorwerpen. En heel veel kräässää. Als ik daar de spelling correct van onthouden heb. En natuurlijk een buitensportinventaris! Met zowel loop- als fietszut. Zou top zijn.

Spannende tijden dus. Nu nog maar even wat lezen over benthos en dan naar de supermarkt. Zelfs dat is hier bijzonder.