Laatste kans om te skiën! (Waarschijnlijk)

Ik had sinds Wenen Celia niet meer gezien, dus dat werd wel weer eens tijd. Ik sms’te haar vrijdag om te vragen of ze wat woestst van plan was met het voorspelde mooie weer van zaterdag. Ze antwoordde dat ze met haar ex ging toppturen, en of ik mee ging. Topptur! Das eng. Maar then again, tot zo ver kom ik overal mee weg. Dus in overleg was de beslissing: ik zou mee gaan, met sneeuwschoenen in mijn rugzak, zodat ik als het te eng werd alsnog veilig naar beneden zou kunnen. Zo gezegd zo gedaan!

Celia had nog een vriendin geronseld, en met ons vieren togen we naar Kvaløya. In de auto werd besloten dat we Nordtinden gingen doen. Ik kondigde alvast aan heel veel op mijn plaat te gaan, en veel “I’m scared I’m scared!” te gaan roepen.

Nordtinden zag er intimiderend uit, maar omhoog is nooit eng. Dat was donders warm (hemdjesweer, wederom) maar verder prima te doen. En boven was het uitzicht natuurlijk prachtig, en de lunch welverdiend.

Toen ik mijn ski’s weer vastmaakte vroeg Stein (een Noor, dus geboren op ski’s) of hij maar meteen zou beginnen te lachen. Ik ried het aan.

Het 1^e stuk was al vrij steil, dus dat deed ik zoals ik ook van Kjølen afgekomen was: subparallel aan de helling tot je niet verder kan, en dan vanuit stilstand omdraaien, en dan terug. Ging wel prima! Onderaan was het minder steil, en daar schrik ik niet meer van, dat ging lekker.

Claire en Celia gingen als woeste alpienskiërs naar beneden op hun randonnéeski’s. Die zijn korter, breder, zwaarder, en hebben plastic laarzen. Die helling-af ook vast zitten bij de hiel. Stein sloeg alles, want die kwam soepeltjes telemarkend naar beneden. Volgens mij is dat retemoeilijk, maar wel de goochemste manier om van zo’n berg af te komen. Net zo rap als alpien, maar dan zonder de ski’s die al het werk voor je doen.

De dames waren onder de indruk van hoe ik het wist te redden. Ik eigenlijk ook, want ik was niet bang en flikkerde niet op mijn plaat. En dat zij zo veel stoerder die helling af kwamen fietsen weten ze meer aan de ski’s dan aan hun talent. Claire, die toevallig dezelfde schoenmaat heeft, vroeg of ik haar randonnée-ski’s misschien wou lenen, zodat ik dat ook es zou voelen. Dat wou ik wel!

De sporen van ons dames: Celia en Claire maken de mooie ronde sporen, en ik trek daar een strakke zigzag doorheen. Stein staat nog boven (dat silhouetje) dus zijn telemarkfonteinen staan nog niet in de sneeuw.

En mijn god wat een verschil! Zonder vellen en met de hielen vast ben je, in tegenstelling tot op mijn fjellski, volkomen hulpeloos op eventuele horizontale stukken, maar naar beneden is eitje! Je hebt heel veel controle met die dingen, dus als je de bocht om wil doe je dat gewoon, en in de bochten draai je op een gegeven moment met je neus recht de helling af, dus win je een hoop snelheid. Maar met zoveel controle geeft dat niet. Dus ik ben een stukkie helemaal het echie naar beneden gezigzagd... op de steile, smalle, door rotsen begrensde stukken durf ik niet, maar als er nergens een rots te zien is zijn randonnéeski’s geweldig speelgoed!

Toen we in zo’n smal steil stuk belandden ruilden we weer terug. Na het steile stuk was de enige moeilijkheid nog de bomen, maar het lukte me vrij aardig om daaromheen te skiën. Als je net die andere ski’s hebt geproefd voel je wel hoe donders zwaar het is om fjellski van 1,90 de bocht om te dwingen in de zompige voorjaarssneeuw, maar het kán wel.

En voor ik het wist was ik, met maar één keer vallen (pesterig net om de bocht, dus ze zagen het niet), zonder “I’m scared I’m scared”, zonder sneeuwschoengebruik en zonder knieproblemen weer bij de weg beland. De 1e twee lacunes overigens tot grote teleurstelling van mijn skigenoten (hopelijk gunden ze me die laatste 2 wel.) Niet te geloven! Dat was potdikkie 640 meter.

De laatste paar tientallen meters waren behoorlijk pet wegens slechte sneeuw, een aankondiging van het einde van het seizoen. Ik denk niet dat het er nu nog van komt. Maar volgend jaar is het tijd om te gaan randonnéeën! Ik kan nauwelijks wachten.