Hoogmoed komt voor de val

Gisteren heb ik mijn manuscript teruggestuurd naar Paleoceanography. Dat is nu dus voor weken tot maanden uit mijn handen. Ik hoop maar dat het daarna met een soepele “minor revision” erin kan. Het heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost!

Maar goed, voor het eerst deze week ging ik nog bij daglicht naar huis. Was voor negenen al onderweg. Moe en wapperig, maar wel tevreden. Maar blijkbaar was dat een gevaarlijke mix...

Tot aan het zwembad rij ik over doorgaande wegen, en daar ligt inmiddels geen sneeuw of ijs meer op. Maar vanaf daar is het een weggetje voor bestemmingsverkeer. En steil. En nu in het voorjaar is het een bende van waterplassen overdag, en veel ijsgruis dat door auto’s in richels wordt gereden, en die hele bende vriest dan ’s avonds weer vast. U ziet het al aankomen: ik ging op mijn plaat. Bij het proberen een dichtgevroren plas te ontwijken stuitte ik op een richel van hard ijs, en trambaansgewijs ging dat mis, en lag ik voor ik het wist uitgesmeerd op de ijsbende. Gênant!

De plaats des onheils, maar dan zaterdagavond, als de plas nog water is, en van de andere kant bezien.

De verleiding is groot om zoiets niet op de blog te zetten, maar dat zou flauw zijn. Ik heb een beetje een zere schouder maar mijn trots doet veel meer pijn. Nederlanders lazeren niet van hun fiets! Maar, misschien is dat de prijs die ik betaal voor het steeds meer Noors worden. Met twee paar ski’s in de schuur (ik heb de leen-langlaufski’s mogen houden) word je zo Noors dat je niet meer kan fietsen..